ΟΤΑΝ Ο ΜΥΤΑΡΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΕΖΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 17/02/2017 12:18
Ενας ανθρωπος βαθιά συνδεδεμένος με τον ελληνικό πολιτισμό, ζωγράφος και δάσκαλος, ο Δημήτρης Μυταράς έφυγε από την ζωή σε ηλικία 83 ετών μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας, αφήνοντας πίσω του μεγάλη παρακαταθήκη.
Η BOVARY θυμάται μια σπάνια στιγμή του μεγάλου εικαστικού. Το πορτραίτο που φιλοτέχνησε για μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιό, την αείμνηστη Τζένη Καρέζη.
Το πορτραίτο αυτό – όπως αναφέρει το cosmopoliti.com- κοσμούσε το σπίτι της ηθοποιού και σε μια σπάνια φωτογραφική στιγμή, την βλέπουμε να ποζάρει με αυτό (η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από 35 χρόνια).
Αφαιρετική διάθεση, εξπρεσιονιστικά στοιχεία, θέματα προσωπογραφικά και ανθρωποκεντρικά, έντονα χρώματα, ελευθερία της γραμμής είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτήρισαν το έργο του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης στράφηκε προς τον κριτικό ρεαλισμό με την χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, με πολιτικό περιεχόμενο και περιορισμένη χρωματικότητα στα χρόνια της δικτατορίας.
Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. «Αν βγάλεις τον Μυταρά από την ελληνική ιστορία της τέχνης, τότε καταλαβαίνεις ότι θα μείνει φτωχή» έχει αναφέρει για τον σημαντικό ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα. Ο Δημήτρης Μυταράς ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος είχε επιμεληθεί πολλές θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Τον Απρίλιο του 1993 είχε μιλήσει για την Τζένη Καρέζη αποκαλώντας την «μυθικό κορίτσι». Είχε δηλώσει χαρακτηριστικά – το απόσπασμα δημοσιεύτηκε στην σελίδα που έχει αφιερωθεί στην αείμνηστη ηθοποιό στο Facebook και την διαχειρίζονται οι θαυμαστές της δημοσιεύοντας σπάνιες φωτογραφίες της -:
Η Τζένη Καρέζη για μένα ήταν ένα μυθικό κορίτσι. Την έβλεπα στις παλιές ταινίες, όταν ήμουν στρατιώτης στα Τρίκαλα,χωμένος σε μια σκοτεινή γωνιά του απέραντου μελαγχολικού σινεμά. Πολλά χρόνια αργότερα τη γνώρισα στην Πάπισσα Ιωάννα και τη ζωγράφισα μ' ένα άσπρο φόρεμα και κόκκινη γούνα. Ήταν πάντα ζωντανή και έτοιμη για ηρωικές πράξεις. Την αγαπούσα και πιστεύω ότι μ' αγαπούσε - ήταν ένα χαρισματικό πλάσμα. Κάποια στιγμή σκηνογράφησα το "Διαμάντια και μπλουζ", ένα έργο που την εξέφρασε απόλυτα. " Πώς σου φάνηκε;" ρωτούσε με αγωνία. "Μα ήσουν υπέροχη, υπέροχη!". Για μένα ήταν πάντα το μυθικό κορίτσι του παλιού επαρχιακού σινεμά. Η εικόνα της είχε μια αυτάρκεια μέσα μου. Δε θέλω να σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από αυτή την εικόνα της αιώνιας νεότητας που μου έδινε.
