ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 11/11/2016 13:21
Υπήρξε ο απόλυτος ζεν πρεμιέ του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου για πολλές δεκαετίες. Το κοινό τον λάτρευε για το ταλέντο του και το απαράμιλλο στυλ του, ενώ όσοι τον γνώρισαν από κοντά, έχουν να λένε ότι υπήρξε ένας κύριος, με όλη τη σημασία της λέξης.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, που έφυγε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, σφράγισε με την προσωπικότητά και τις ερμηνείες του, μια ολόκληρη εποχή.
Καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και το σπίτι τους ήταν πάντα γεμάτο βιβλία. Ο ίδιος φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής και η βαθιά του καλλιέργεια, τον έκανε να ξεχωρίζει.
Έκανε ξιφασκία και σε ηλικία δεκαπέντε ετών μπήκε στην Εθνική Ομάδα.
Μετά το σχολείο, αποφάσισε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού και γι’ αυτό μπήκε στην Σχολή Δοκίμων. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να πάει στην Αμερική και να σπουδάσει σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Ένας φίλος του τον παρακίνησε να δώσει στη σχολή του Εθνικού θεάτρου, όπου πέρασε πρώτος, με την υποστήριξη του Δημήτρη Χορν. Αργότερα οι δυο τους έγιναν καλοί φίλοι και αυτή η σχέση, που στηριζόταν στον θαυμασμό και στην εκτίμηση, κράτησε μια ζωή.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο, στο θίασο της κυρίας Κατερίνας τον Ιούλιο του 1949, στο έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια». Όλοι μιλούσαν τότε γα τον «νέο εραστή του ελληνικού θεάτρου» και οι προτάσεις άρχισαν να έρχονται βροχή. Εκεί γνωρίστηκε με την Έλλη Λαμπέτη, με την οποία είχε σχέση για έξι μήνες.
Την ίδια κιόλας χρονιά, έκανε και την πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση, στην ταινία «Δύο κόσμοι» και από εκεί και πέρα, καθιερώθηκε πια, ως ο μεγαλύτερος γόης της εποχής.
Το 1956 δημιούργησε το δικό του θίασο, όπου έπαιζε και σκηνοθετούσε, με μερικές από τις πιο λαμπερές πρωταγωνίστριες της εποχής.
Ο πρώτος του γάμος ήταν με μια γυναίκα από το Σουδάν, την Μαρτζ Βάλβη, που την γνώρισε όταν είχε πάει εκεί με την κ. Κατερίνα για περιοδεία. Εκείνη τον ακολούθησε στην Αθήνα , αλλά ο γάμος του κράτησε μόλις τρία χρόνια. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, με μια πολύ όμορφη Γαλλίδα, την Κλοντ Σαμπαντού, αλλά και πάλι μετά από τρία χρόνια χώρισε. Ο τρίτος του γάμος ήταν με την Αλίκη Γεωργούλη, τους ένωνε όχι μόνο η αγάπη τους για το θέατρο, αλλά και οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Όμως ούτε αυτός ο γάμος ευδοκίμησε και στα τέσσερα χρόνια οι δρόμοι τους χώρισαν.
Έκανε και τέταρτο γάμο με μια Ελβετίδα, την Βερένα Γκάουε, με την οποία απόκτησε και δυο παιδιά. Ο δικός τους γάμος, κράτησε πέντε χρόνια, μέχρι που το 1969 ερωτεύτηκε τρελά την ηθοποιό Νόνικα Γαληνέα. Ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του- αυτή η σχέση κράτησε 21 χρόνια.
Συνολικά, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο βαφτιστικός», «Στέλλα», «Το νησί των γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες μέρες», «Η κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Τα παιδιά της Χελιδόνας» και πολλές ακόμα.
Στο θέατρο ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Μεταξύ των παραστάσεων στις οποίες πρωταγωνίστησε και άφησαν εποχή, είναι: «Παράξενο Ιντερμέτζο», «Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα», «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Μαντάμ Μπάτερφλαΐ», «Η γυναίκα με τα μαύρα», «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», «Έγκλημα και τιμωρία», «Τα μεγάλα χρόνια», «Ο γλάρος».
Στην τηλεόραση έπαιξε στον «Παράξενο Ταξιδιώτη», τον «Γιούγκερμαν» και τους «Μυστικούς Αρραβώνες».
Το 1962 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέσπασε το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ταινία «Θρίαμβος», η οποία όμως απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία. Κυκλοφόρησε αρκετό καιρό αργότερα σε μια έκδοση με αρκετές περικοπές. Σκηνοθέτησε επίσης την ταινία «Συνοικία το όνειρο».
Το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.
Είχε πάντα αριστερές πεποιθήσεις και έδινε δυναμικούς αγώνες, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο. Φημιζόταν για τον ανθρωπισμό του και τη γενναιοδωρία του. Ο ίδιος δεν είχε εχθρούς, μόνο φίλους, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν τα ίδια πολιτικά πιστεύω.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν δάσκαλος υποκριτικής στο Εργαστήρι του Β. Διαμαντόπουλου. Στις 8 Νοεμβρίου 2005, λίγες μέρες πριν τα γενέθλια του, σε ηλικία 77 χρονών, έφυγε από την ζωή, μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.