Ο ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 17/07/2018 13:44
Μπορεί η ζωγραφική να ήταν για τον Γιάννη Τσαρούχη η μεγάλη αγάπη, αλλά το θέατρο αποδείχτηκε η μεγάλη του αδυναμία. Άλλωστε από πολύ μικρός, σκαρφιζόταν παραστάσεις που τις έπαιζε μέσα στο σπίτι, κάνοντας τους γονείς του να ανησυχούν για το μέλλον του γιου τους. Συχνά υποχρέωνε τον αδερφό του, να παίζει το ρόλο του κοινού. Μάλιστα μια φορά που εκείνος αρνήθηκε, τον έδεσε! Όταν οι γονείς του συνειδητοποίησαν τι είχε κάνει, τον τιμώρησαν, όμως αυτό δεν εμπόδισε τον Τσαρούχη που συνέχισε να φαντασιώνεται παραστάσεις.
Ο Γιάννης Τσαρούχης στράφηκε στην κατασκευή σκηνικών και κοστουμιών, ήδη από το 1928, αρχικά για να βγάζει τα προς το ζην, καθώς η ζωγραφική δεν ήταν μια προσοδοφόρα εργασία.
Ο ίδιος μάλιστα είχε πει: «Περιττό να πω ότι αυτό που έκανα στο θέατρο, δεν ήταν αυτό που πίστευα ότι είναι θέατρο και που με ενθουσίαζε, αλλά ήταν μια ρουτίνα σαν να δούλευα στο εργοστάσιο. Σήμερα που είμαι σχετικά ελεύθερος, προσπαθώ να κάνω παραστάσεις όπως τις ονειρεύτηκα».
Τα χρόνια που φοιτούσε στο εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη, έφτιαξε ένα σκηνικό για τις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη. Το σκηνικό έμοιαζε σαν παιδική ζωγραφιά. Οι δάσκαλοί του τον αποπήραν, λέγοντάς του, ότι τα σκηνικά αυτά δεν ταιριάζουν στην αρχαία τραγωδία. Ο Φώτης Κόντογλου όμως τον σύστησε σε έναν καθηγητή αγγλικών, που αγαπούσε όπως κι αυτός το θέατρο, τον Κάρολο Κουν. Οι δυο τους μαζί με τον Κουν και τον Διονύσιο Δεβάρη, ίδρυσαν τη Λαϊκή Σκηνή το 1934. Έκτοτε ξεκίνησε μια φιλία και μια συνεργασία, που οδήγησε σε κορυφαίες παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου.
Η δουλειά του Γιάννη Τσαρούχη για το θέατρο είναι γνωστή, κυρίως μέσα από συνεργασίες του με μεγάλα ονόματα του χώρου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό (Κάρολος Κουν, Αλέξης Μινωτής, Μαρία Κάλλας, Φράνκο Τζεφιρέλι) αλλά και μέσα από παραστάσεις αρχαίου δράματος, των οποίων υπέγραψε τη σκηνοθεσία (Τρωάδες, Επτά επί Θήβας) κ.τ.λ. Η λιγότερο γνωστή πλευρά της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας, ήταν η ενασχόλησή του με το μπαλέτο.
Υπολογίζεται ότι έκανε τα σκηνικά σε πάνω από 140 παραστάσεις. Όμως έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για τις περισσότερες εξ αυτών , καθώς όταν ο μεγάλος ζωγράφος έφτιαχνε τις μακέτες, τις έδινε για εκτέλεση και δεν τις έπαιρνε ποτέ πίσω.
Το Σεπτέμβριο του 1977 ανέβασε σε δική του σκηνοθεσία και μετάφραση τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε έναν χώρο σταθμεύσεως της οδού Καπλανών 6, στο κέντρο των Αθηνών, μια παράσταση που θεωρήθηκε ιδιαίτερα πρωτοπόρα για την εποχή και απασχόλησε ακόμα και τον διεθνή Τύπο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που καταπιανόταν με αυτό το έργο. Είχε φτιάξει τα σκηνικά για την ίδια παράσταση, λίγα χρόνια νωρίτερα για μια μαθητική παράσταση στο Λονδίνο (1953) και αργότερα στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη. Μεγάλο του όνειρο ήταν να ανεβάσει και τον «Ορέστη», αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε, γιατί «έφυγε» στις 20 Ιουλίου του 1989, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του στην ελληνική τέχνη.