'ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 20/02/2017 11:27
Υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς, διέπρεψε στην κωμωδία συνδυάζοντας το χιούμορ και την σάτιρα με μια βαθιά τραγικότητα. Ο ίδιος άλλωστε ήταν ένας άνθρωπος μοναχικός, αν και διατηρούσε δεσμό για χρόνια με την ηθοποιό και συμπρωταγωνίστριά του Ίλια Λιβυκού.
Γεννήθηκε στο Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης και το 1915 αποφοίτησε από το περίφημο Ζωγράφειο Γυμνάσιο της Κωνσταντινούπολης. Το 1918 ήρθε στην Αθήνα, μαζί με την τότε αγαπημένη του, σχεδόν σαν κυνηγημένοι, αφού οι γονείς της δεν τον ήθελαν. Τότε ο νεαρός Λογοθετίδης που είχε ξεχωρίσει σε κάποιες ερασιτεχνικές παραστάσεις, ζήτησε καταφύγιο στο θέατρο της Κοτοπούλη, που αναζητούσε ηθοποιούς. Εκείνα τα χρόνια ο ίδιος έλεγε με πάθος «θέλω να γίνω δραματικός ηθοποιός» και η Κοτοπούλη συμφωνούσε μαζί του λέγοντας: «Ναι, Βασίλη, γιατί είσαι γεννημένος κωμικός» , πράγμα για το οποίο δικαιώθηκε στο άμεσο μέλλον.
Έμεινε δίπλα στην μεγάλη πρωταγωνίστρια τριάντα χρόνια, διαπρέποντας σε ελληνικά και ξένα έργα, μέχρι το 1935. Τότε για μια μόνο θεατρική περίοδο δημιούργησε ο ίδιος θίασο συνεταιρικά με την Αλίκη και τον Κώστα Μουσούρη. Μετά το τέλος εκείνης της σεζόν, επανήλθε στο θίασο της Κοτοπούλη παραμένοντας μέχρι το 1946. Το καλοκαίρι του 1947 συνεργάσθηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και τον χειμώνα της ίδια χρονιάς πλέον συγκρότησε αποκλειστικά δικό του θίασο και αφοσιώθηκε με πάθος στο νεοελληνικό έργο.
Η καριέρα του στον κινηματογράφο ήταν μικρή, αφού έπαιξε μόνο σε δώδεκα ταινίες. Υπήρξε όμως από τους πρώτους Έλληνες ηθοποιούς που δοκιμάστηκαν στη μεγάλη οθόνη, εισάγοντας ένα απόλυτα ρεαλιστικό παίξιμο, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής. Οι ερμηνείες του σε ταινίες όπως το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» ή το « Ένας ήρωας με παντούφλες» είναι πλέον μνημειώδεις, κάνοντας μεγάλους καλλιτέχνες να υποκλίνονται στο ταλέντο του. Ο κόσμος τον λάτρευε και συνέρρεε στο θέατρο για να τον απολαύσει αφού ακόμα και με μια γκριμάτσα προκαλούσε το γέλιο. Ο Λογοθετίδης ενσάρκωσε τον τύπο του αυτοδημιούργητου Έλληνα μικροαστού της εποχής, αποκαλύπτοντας τόσο τα ελαττώματα όσο και τη γενναιοδωρία του. Ο συγγραφέας Ι.Μ Παναγιωτόπουλος είχε γράψει γι’ αυτόν ότι «υπήρξε ο άνθρωπος του λαού, που ένιωσε τον λαό και που έπαιξε για τον λαό». Ο Δημήτρης Χορν για τον ανεπανάληπτο κωμικό: «Αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της γλώσσας, θα είχε αναγνωριστεί από όλο τον κόσμο σαν ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας». Πραγματικά, όταν γύριζαν την ταινία « Ένα βότσαλο στη λίμνη» στο Κάιρο, στη σκηνή όπου πνίγεται με ένα ουίσκι ήταν τόσο πειστικός, που το ξένο συνεργείο νόμιζε ότι πραγματικά είχε πνιγεί και διέκοψε το γύρισμα.
Το 1957 έκανε μια περιοδεία στις ΗΠΑ δίνοντας παραστάσεις σε οκτώ πόλεις, όπου και θριάμβευσε. Μάλιστα στο Πίτσμπουργκ, ο δήμαρχος της πόλης του παρέδωσε το χρυσό κλειδί της πόλης, τιμή που δεν έχει ξαναγίνει σε Έλληνα ηθοποιό. Μετά από αυτό, αναγνωρίζοντας την αξία και το μέγεθος του ο Βασιλιάς Παύλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Νωρίτερα (1952), είχε τιμηθεί και με το Έπαθλο Ξενόπουλου.
Στη ζωή του όμως δεν ήταν κοινωνικός. Πάντα τον χαρακτήριζε μια θλίψη, ενώ ποτέ δεν συμπεριφερόταν ως μεγάλος πρωταγωνιστής. Αντίθετα παρέμενε σεμνός, έτρωγε τα μεσημέρια μόνο σε ένα εστιατόριο της γειτονιάς και δεν επιζητούσε την προβολή. Δεν έκανε τη δική του οικογένεια. Αν και με την Ίλια Λιβυκού, η οποία στάθηκε δίπλα του και τον στήριξε, έζησαν ένα μεγάλο έρωτα, ποτέ δεν ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας. Έμενε μόνος του στο Παλιό Φάληρο, αποφεύγοντας τις κοσμικές εμφανίσεις και τις συναναστροφές, ενώ παρέμεινε μέχρι τέλους αφοσιωμένος στην τέχνη του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε με την οικονόμο του, και ήταν εκείνη που τον βρήκε νεκρό στο μπάνιο του σπιτιού του στις 20 Φεβρουαρίου του 1960. Ο Λογοθετίδης πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, που δεν τον απέτρεπαν όμως από το να εμφανίζεται στο θέατρο. Όμως δεν κατάφερε εξαιτίας αυτών να πρωταγωνιστήσει στην κωμωδία «Ο Ηλίας του 16ου», ρόλο τον οποίο πήρε τελικά ο Κώστας Χατζηχρήστος.
Ο Λογοθετίδης ζούσε για το θέατρο. Ένα περιστατικό που διηγιόταν χρόνια ο Αλέκος Σακελλάριος το αποδεικνύει: Κατά την διάρκεια των παραστάσεων στο θέατρο Κοτοπούλη «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», εκείνος πηδούσε υποτίθεται για να δει έξω από μια μάντρα πάνω από ενάμισι μέτρο. Κάποια στιγμή που είχανε πάει μια εκδρομή όλος ο θίασος, ο Λογοθετίδης δεν μπόρεσε να πηδήξει ένα κούτσουρο που δεν ήταν ούτε 20 εκατοστά και έκανε το γύρο για να συνεχίσει. «Μα κύριε Λογοθετίδη», του είπε ο Σακελλάριος, «αφού στο θέατρο πηδάτε πάνω από ενάμισι μέτρο για να δείτε έξω απ’ τη μάντρα της αυλής» και ο Λογοθετίδης του απάντησε: «Άλλο στο θέατρο…».
Λίγο πριν από το μοιραίο, είχε εξομολογηθεί στους φίλους του ότι θα ήθελε να πεθάνει στη σκηνή. Τελικά έφυγε λίγο πριν πάει στην παράσταση. Η είδηση του θανάτου του βύθισε στο πένθος όχι μόνο τους ανθρώπους του θεάτρου, αλλά και χιλιάδες κόσμο. Μετά από εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Στο «τελευταίο του ταξίδι» συνόδευσαν τον ηθοποιό 50.000 άνθρωποι, που του χάρισαν το τελευταίο χειροκρότημα.