ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ ΠΑΞΙΝΟΥ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 22/02/2016 17:16
Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται από τη μέρα που «έφυγε» η μεγάλη ηθοποιός Κατίνα Παξινού, που θριάμβευσε σε κλασικούς ρόλους και δη στην αρχαία τραγωδία.
Η καριέρα και η ζωή αυτής της σπάνιας προσωπικότητας, πολλές φορές έχουν παρουσιαστεί.. Εμείς διαλέξαμε όμως, μερικές πτυχές της, που αποκαλύπτουν πολλά για το πρόσωπο πίσω από το θρύλο και δεν είναι ευρέως γνωστές..
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τη βρίσκει στο Λονδίνο να ερμηνεύει τους "Βρικόλακες" του Ίψεν, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές από τους δύσκολους Βρετανούς. Οι βομβαρδισμοί τη βρίσκουν μόνη και αποκλεισμένη στο Λονδίνο. Η δούκισσα του Κεντ τη φυγαδεύει με στρατιωτικό πλοίο για την Αμερική, το οποίο τορπιλίζεται. Ναυαγός για τρεις ημέρες η Παξινού, περισυλλέγεται από αντιτορπιλικό πλοίο που την πηγαίνει στη Νέα Ήπειρο.
• Όταν οι παραγωγοί της Paramount της ζήτησαν να κάνει δοκιμαστικό για το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», εκείνη αρνήθηκε και τους εξήγησε το γιατί ήταν αυτή, η κατάλληλη για το ρόλο, λέγοντας: "Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου έμαθε το αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ. Την ξέρω καλά». Φαίνεται πως η εξήγησή της ήταν πειστική κι έτσι μόνο κέρδισε το ρόλο. Στα Όσκαρ το 1944, όταν παρέλαβε το δικό της, για την ερμηνεία της ως Πιλάρ, είπε: «Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου, του Εθνικού θεάτρου, ζωντανών ή νεκρών», μιας κι εκείνη την εποχή κανείς δε γνώριζε ποιοι είχαν παραμείνει ζωντανοί από τον πόλεμο. Ήταν επίσης η πρώτη, μη Αμερικανίδα ηθοποιός, που κέρδισε Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου, στην πρώτη εμφάνιση της στην οθόνη και η μοναδική Eλληνίδα που απέσπασε ένα τόσο μεγάλο βραβείο για την υποκριτική της.
• H Kατίνα Παξινού δεν είναι μόνο μεγάλη, "είναι μοναδική”, έλεγε για εκείνη ο Όρσον Γουέλς, ένας ακόμη ογκόλιθος της τέχνης που συνεργάζεται μαζί της στον “Κύριο Αρκάντιν”. Ακολουθεί ο Λουκίνο Βισκόντι, προσφέροντας της ένα ρόλο στο “Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του”.
• Παρακάμπτοντας τη μέθοδο των κινηματογραφιστών και τους κανόνες των στούντιο, ανάγκασε το συνεργείο στο «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» να χρησιμοποιήσει τρεις κάμερες ταυτόχρονα, για να κινηματογραφήσουν την ερμηνεία της ολοκληρωμένη, χωρίς διαλείμματα. «Είμαι ηθοποιός του θεάτρου, παίζω το ρόλο εξελικτικά και σε συνέχεια χρόνου. Το σπάσιμο σε μικρά, ανεξάρτητα κινηματογραφικά πλάνα με αποδιοργανώνει», έλεγε η ίδια.
• Αν και μεγάλη ντίβα της εποχής της, η Παξινού απεχθανόταν όσο τίποτε το μακιγιάζ, σε αντίθεση με τις άλλες σταρ, που δεν διανοούνταν να εμφανιστούν άβαφες, καταστρέφοντας την εικόνα τους. Εκείνη αδιαφορούσε για την εξωτερική της εμφάνιση, που όμως ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, παρέμενε γοητευτική.
• Πριν βγει στην Επίδαυρο, όπου και αποθεωνόταν για τις κορυφαίες ερμηνείες συνήθιζε να δίνει στους συναδέλφους της συνταγές μαγειρικής. Ίσως αυτός ήταν ο τρόπος της να αδειάζει το μυαλό της και να συγκεντρώνει την ενέργειά της.
• Πέρα από τις μεγάλες της ερμηνείες, έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων και είχε συνθέσει η ίδια τη μουσική για την παράσταση που ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1965, τον “Οιδίποδα Τύραννο” του Σοφοκλή.
• Το 1971 ερμηνεύει τον τελευταίο της ρόλο, τη “Μάνα Koυράγιο” του Μπρεχτ, αν και υποφέρει φρικτά από πόνους εξαιτίας της μάχης της με τον καρκίνο.