«ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 29/04/2024 22:02
Ο Αλμπέρ κείτεται νεκρός, φορώντας μονάχα ένα κατακόκκινο μαγιό. Το ευνουχισμένο του κορμάκι έχει πεταχτεί σαν σκουπίδι στη μέση του πουθενά. Οι κάτοικοι γνωρίζουν, αλλά σιωπούν. Δεν τολμούν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα. Γιατί η αλήθεια πονάει. Γιατί, ο δεκαεπτάχρονος νεαρός ήταν ένας «αλλιώτικος» επίγειος Άδωνης, που τους ξυπνούσε άγρια ένστικτα και καταπιεσμένες επιθυμίες. Και δεν το αντέχουν αυτό οι «καλοί νοικοκυραίοι». Γι' αυτό, αποφασίζουν να κλέψουν αυτήν την «απαγορευμένη» ομορφιά, κόβοντας το νήμα της ζωής του βίαια. Γιατί έκριναν ότι ο Αλμπέρ απειλούσε την ιλουστρασιόν εικόνα τους. Όμως, η δυσωδία ξεχύλιζει από το σπιτικό εκείνων, που ορκίζονται ότι διάγουν ενάρετη ζωή... Τι υποκρισία!
Το έργο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό με τον μακροσκελή τίτλο «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», στη χυμώδη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, είναι τόσο πυκνογραμμένο, σκληρό και αιχμηρό, που απαιτεί ηθοποιό με κότσια για να ανταπεξέλθει στις ερμηνευτικές προκλήσεις. Διότι, είναι σαφής η οδηγία του συγγραφέα να υπάρχει μόνο ένας ηθοποιός στη σκηνή, που θα ενσαρκώσει και τους εφτά χαρακτήρες (αντρικούς και γυναικείους) του κειμένου. Δεν πρόκειται, δε, για κίνηση εντυπωσιασμού, αλλά για μια δαιδαλώδη αποτύπωση της νοσηρής πραγματικότητας, μέσω ενός σώματος, που καθρεφτίζει την βλοσυρότητα, την ποικιλομορφία του ανθρώπινου είδους και κατ' επέκταση των κοινωνικών θεσμών.
Το κουβάρι της «αμαρτωλής» ιστορίας ξετυλίγεται σιγά-σιγά. Μια τραγική υπόθεση που στοιχειώνει τις ζωές των κατοίκων. Φτάνει η στιγμή να αποκαλυφθούν όλα όσα κρατούν ερμητικά κλειστά. Η διαδρομή κρύβει πόνο, κρύβει αίμα, δάκρυα απελπισίας, ασχήμια πολλή. Το μοναδικό όμορφο σώμα αυτού του χωριού δε βρίσκεται, πλέον, ανάμεσά τους και εκείνοι παλεύουν με τις Ερινύες τους.
Η σκηνοθέτης Ζωή Ξανθοπούλου καθοδηγεί μαεστρικά τον Αργύρη Ξάφη σε μία ερμηνεία του ονείρου, δίχως φιοριτούρες. Η πιο ωραία του στιγμή υποκριτικά! Ξέρει πως να κουβαλά τις πληγές των ηρώων και να μπαίνει στα παπούτσια του κάθε χαρακτήρα. Αρκεί μία κίνηση, ένα βλέμμα, μία έκφραση, μια ανάσα για να πλάσει τον Αλμπέρ, την Αντόνια, την Τζούλια, τον Ρικάρντ, τον Ελισέου. Δύσκολη υπόθεση, επίπονη διαδικασία, αλλά για τον Ξάφη φαντάζει το πιο απλό πράγμα, χωρίς να γίνεται μελό και καρικατούρα. Αυτό είναι κατάθεση ψυχής!
Το σκηνικό του Βασίλη Αποστολάτου ουσιώδες στην απλότητά του, η μουσική του Φώτη Σιώτα ευεργετική, οι φωτισμοί καταλυτικοί στη ροή του έργου.
Ένα συγκλονιστικά αληθινό tour de force στην εκπνοή της φετινής θεατρικής σεζόν! Για τον Ζακ, τη Δήμητρα, τον Βαγγέλη... Για κάθε παιδί που μπήκε στο στόχαστρο των «καλών νοικοκυραίων». Ποτέ ξανά σιωπή...