«ΠΑΓΩΝΙΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 07/03/2024 17:17
Είναι αισιόδοξο να γράφονται θεατρικά κείμενα από Έλληνες συγγραφείς. Έργα που να ακουμπούν στις αγωνίες και τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων και να μιλούν για το σήμερα, την εποχή της εικόνας, της παραπλάνησης. Μία τέτοια περίπτωση είναι η Στέλλα Ζαφειροπούλου, η οποία σκαρφίστηκε το έργο «Παγώνια», πριν από δύο χρόνια.
Ο τίτλος αμφίσημος και συμβολικός. Το παγώνι είναι το απόλυτο παράδειγμα ενός φαινομένου οπτικής ψευδαίσθησης στον κόσμο των πτηνών. Το πραγματικό χρώμα των φτερών του είναι καφέ αλλά όταν το ορατό φως προσκρούσει στη μικροκρυσταλική δομή της επιφάνειάς τους περιθλάται, διαθλάται, συμβάλλεται, επιτρέποντας στο παγώνι να προβάλλει στα μάτια μας μία πολύχρωμη παραπλάνηση, που συνεχώς αλλάζει αφού εξαρτάται από την οπτική γωνία που το κοιτάμε. Δηλαδή, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην εποχή μας. Την εποχή του φαίνεσθαι, την εποχή των social media, όπου θαυμάζεται ό,τι μοιάζει όμορφο, αλλά είναι εντελώς κενό και απολύτως ψεύτικο και κατασκευασμένο.
Αν όμως, δεν είναι το παγώνι που παραπλανά, αλλά ο άνθρωπος που επιδιώκει να παραπλανηθεί, τότε αυτό πως αντιμετωπίζεται;
Γιατί αυτό λειτουργεί σαν παυσίπονο στη βάναυση πραγματικότητα;
Γιατί τρέφει την ματαιοδοξία και τα αδιέξοδά μας;
Όσο προσπαθεί κάποιος να ξεφύγει από μια άγρια πραγματικότητα σε μια εικονική, τόσο περισσότερο εγκλωβίζεται σε αυτήν.
Το έργο αφηγείται τη βραδιά πριν το «μεγάλο γεγονός». Τότε, που όλα θα ανατραπούν και ένα αναπάντεχο συμβάν, θα θέσει στους ήρωες μεγαλύτερα διλήμματα. Όνειρα και φιλοδοξίες έρχονται αντιμέτωπες με ηθικές ταλαντεύσεις. Οι τρεις φίλοι φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν σαν τα παγώνια, προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει, στο σωστό και το λάθος, στο δίκαιο και το άδικο. Σκέψεις, αξίες και ιδέες πέφτουν στο τραπέζι με καταιγιστικούς ρυθμούς. Ή θα κλείσουν τα μάτια και θα προχωρήσουν σε μια ήσυχη ζωή με λαμπρή καριέρα ή θα κάνουν τις πραγματικές αξίες τους πράξεις, με όποιο κόστος. Άραγε, τι είναι πιο σημαντικό; Να κάνεις κάτι που όλοι θα είναι περήφανοι για σένα ή κάτι που θα είσαι μόνο εσύ περήφανος για τον εαυτό σου; Τι είναι πιο σημαντικό, εντέλει: ο μύθος ή ο άνθρωπος;
Η συγγραφέας μεταφέρει ένα διαρκές υποδόριο αίσθημα απειλής, φόβου και αβεβαιότητας με ψήγματα χιούμορ και σαρκασμού. Η Φανή, ο Παναγιώτης και ο Μπίλυ είναι τρεις νέοι, wannabe καλλιτέχνες με πολλά όνειρα, που κυοφορούν, όμως, την κουλτούρα των σύγχρονων κοινωνιών, αυτήν της πόζας, της επίδειξης και του υλισμού για να πετύχουν. Γίνονται, εν γνώσει τους, γρανάζια ενός σαθρού συστήματος αλλά παράλληλα προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτό. Θύτες και θύματα για την τέχνη, που έχει καταντήσει ένα ανελέητο κυνήγι ευκαιριών με αβέβαιο μέλλον. Την πιο κρίσιμη στιγμή, θα δοκιμαστούν τα όρια και οι ηθικοί τους κώδικες.
Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί ρεαλιστικά την εύφλεκτη υπόθεση, στη σκηνή του «BIOS», με κωμικοτραγικές ατμόσφαιρες και εναλλασσόμενες σκηνικές θερμοκρασίες. Η παράσταση κυλάει εύρυθμα με κοφτούς, νευρικούς διαλόγους και η ενέργεια αποδεσμεύεται σταδιακά. Διεισδύει στον ψυχικό κόσμο των ηρώων που τους ενώνει η εναγώνια προσπάθεια να ορθοποδήσουν, να ξεφύγουν από τον ζοφερό τους κόσμο και να παραμείνουν αλώβητοι. Κινεί και απογυμνώνει τους τρεις ηθοποιούς, οι οποίοι συστέλλονται και διαστέλλονται συναισθηματικά.
Ο «Παναγιώτης», του Γιώργου Παπαπαύλου, είναι ο τύπος του ανθρώπου που δε διστάζει να πατήσει επί πτωμάτων για να φτάσει στον στόχο του. Για να ξεφύγει από τη μιζέρια της μέχρι τώρα ζωής του και να πετύχει στον χώρο της σόου μπιζ, προτίθεται να «φορέσει τη θηλιά» στους άλλους. Υποκριτικά συνειδητοποιημένος, καταθέτει μία καλοδουλεμένη ερμηνεία.
Η Φιόνα Γεωργιάδη, η σύντροφος του «Παναγιώτη», σκιαγραφεί ευθύβολα την ευάλωτη «Φανή». Βαθιά τραυματισμένη από την παιδική της ηλικία, προσπαθεί μάταια να γεμίσει το εσωτερικό της κενό με διάφορους αμφίβολους τρόπους. Αν και παραπλανάται από την εφήμερη δόξα, δεν αργεί να φτάσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Ο «Μπίλυ», του Πέτρου Σκαρμέα, είναι η πέτρα του σκανδάλου, αυτός που δημιουργεί την ανάφλεξη στην παρέα. Ένας φιλόδοξος μουσικός, ο οποίος για να επιβιώσει οικονομικά, εργάζεται ως οδηγός σε φορτηγά, μεταφέροντας φορτία αγνώστου προελεύσεως και ειδών. Όλα θα ανατραπούν μια νύχτα που θα αντιληφθεί πως συμμετέχει σε κύκλωμα trafficking, εν αγνοία του. Και σε΄αυτό το σημείο, θα κληθούν και οι τρεις να θέσουν τις προτεραιότητές τους σε μια σύγκρουση ατομική και συλλογική. Η ερμηνεία του καίρια και εκφραστική.
Σκηνικά – κοστούμια της Ελίνας Δράκου, φώτα της Στέβης Κουτσοθανάση και μουσικές επιλογές του Νίκου Τσαούση, συμβατά στο πνεύμα της συνθήκης.
«ΠΑΓΩΝΙΑ», μια ωραία έκπληξη στο «BIOS» από νέους ανθρώπους που φωτογραφίζουν τη λούπα των προβλημάτων της σύγχρονης ζωής.