«ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 09/08/2023 23:41
Ο Οιδίποδας του Σοφοκλή είναι ο ήρωας που έχει γνωρίσει και τις δύο πλευρές του χρόνου, καθώς «ο χρόνος τα πάντα βλέπει εδώ στη γη…άλλα τσακίζει ποδοπατώντας κι άλλα υψώνει στους ουρανούς». Από τρανός βασιλιάς και σωτήρας της Θήβας, θα καταντήσει έρμαιο των θεών, πατροκτόνος και αιμομίκτης, αυτοτιμωρούμενος και εξόριστος, στην τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος». Ένας τυφλός πρόσφυγας, ντροπιασμένος, εξαθλιωμένος σωματικά και ψυχικά, που καταφθάνει ικέτης στο άλσος του Κολωνού, ζητώντας άσυλο από τον Θησέα, μετά από τη δεκαετή περιπλάνησή του.
Διαισθάνεται ότι το τέλος σιγά-σιγά πλησιάζει και χρειάζεται έναν τόπο να αναπαυθεί εν ειρήνη.
Μοναδικό του στήριγμα, η κόρη – αδελφή του Αντιγόνη.
Ο «Οιδίπους Επί Κολωνώ» είναι το κύκνειο άσμα του Σοφοκλή. Είναι η τραγωδία της εκδίκησης, της δικαίωσης και της συγχώρεσης. Εκδίκησης -του Οιδίποδα για όσους τον αδίκησαν (τον Ετεοκλή, τον Πολυνείκη και τον Κρέοντα). Δικαίωσης -μέσω του ασύλου και της προστασίας που του προσφέρει ο βασιλιάς Θησέας. Συγχώρεσης -από τους θεούς και συγκεκριμένα από τις Ευμενίδες. Θεωρείται, επίσης, η τραγωδία για το «άφιλον γήρας» και τον επικείμενο θάνατο -που είναι η αναγκαία λύση του- για τον σεβασμό και την υποχρέωση των παιδιών απέναντι στους γονείς.
Η είδηση, ότι ο Δημήτρης Καταλειφός θα πρωταγωνιστούσε σε τραγωδία, ήταν θαυμάσια. Και δε μας πρόδωσε η λαχτάρα να τον δούμε στην ορχήστρα της Επιδαύρου, αφού έμοιαζε σαν να τον περίμενε από πάντα. Η ερμηνεία του θα γίνει σημείο αναφοράς. Δωρικός, επιβλητικός με εκτόπισμα, ήθος, εμπειρία, χωρίς στόμφο, αλλά με ανθρώπινη προσέγγιση, έπλασε συγκλονιστικά τον ήρωά του και αποθεώθηκε από τους θεατές. Με τα μάτια συνεχώς κλειστά, ζωντάνεψε την πορεία ενός ανθρώπου συντετριμμένου προς το τέλος της ζωής του και την πολυπόθητη δικαίωση(;) στους ουράνιους θρόνους.
Μια παράσταση με πολύ καλούς ηθοποιούς και την εύφορη μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη και του Θάνου Τσακνάκη.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα, όμως, δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει την στατικότητα του αρχαίου κειμένου, με αποτέλεσμα να επικρατεί αμηχανία, ανά στιγμές, τόσο στα χορικά όσο και στον θίασο. Ήταν μια καθ΄ όλα κλασική προσέγγιση, αλλά μας έλειψε εκείνη η ματιά που θα απογείωνε το όλο εγχείρημα.
Σε πολύ καλή στιγμή βρήκα τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, ως «Θησέα», που σκιαγράφησε με απαράμιλλη φυσικότητα και γλυκύτητα την προσωπικότητα του ανεπίληπτου ηγέτη.
Η θρασύτητα και η πονηριά του «Κρέοντα» δεν αποτυπώθηκαν στο πρόσωπο του άξιου ερμηνευτή Χρήστου Σαπουντζή.
Η Αγγελική Παπαθεμελή κράτησε σε μια λιτή γραμμή πειστικής υποκριτικής την «Αντιγόνη» της.
Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη χάρισε έναν απαλό τόνο συναισθηματικότητας στην «Ισμήνη».
Ο «Πολυνείκης», του Μάξιμου Μουμούρη, δε βοηθήθηκε όπως θα χρειαζόταν.
Ο Γιώργος Νούσης ήταν ένας ικανοποιητικός «Άγγελος», με παλμό.
Ο Νίκος Νίκας υπηρέτησε τον ρόλο του «Ξένου» με ευκαμψία και πιστότητα.
Ο Χορός των Αθηναίων (Νίκος Νίκας, Γιώργος Φριντζήλας, Νίκος Δερτιλής, Γιώργος Μπούτσικας, Πάνος Αποστολόπουλος, Αντώνης Αντωνιάδης, Πάρις Παρασκευάδης, Γιώργος Νούσης), έμοιαζε, επί το πλείστον, ακαθοδήγητος και υποτονικός, εκτός από τη σκηνή του περίφημου χορικού για το γήρας.
Τα φώτα του Λευτέρη Παυλόπουλου υπήρξαν οργανικό στοιχείο της συνθήκης, σε αντίθεση με τα άγονα σκηνικά και τα αδιάφορα κοστούμια της Λίλης Πεζανού.
Σχεδόν ανύπαρκτη η κινησιολογία του Damiano Ottavio Bigi.
Ξεχώρισαν οι μουσικές συνθέσεις της Σήμης Τσιλαλή.
«ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ», ένας πολυδιάστατος χαρακτήρας, στο ωριμότερο πόνημα του τραγωδού, με ένα τέλος αινιγματικό. Θα μπορούσε να είναι «talk οf the town», η ιδανική συνθήκη τραγωδίας, αφού διαθέτει όλο το πακέτο. Παρά τις όποιες αστοχίες, σε κρατούσε καθηλωμένο, χάρη στην εμβληματική ερμηνεία του κ. Καταλειφού.