«ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 05/11/2025 20:44
Τοποθετημένο σε ένα ετοιμόρροπο μοτέλ στις παρυφές της ερήμου Μοχάβε, το έργο του Σαμ Σέπαρντ «Οι Ερωτευμένοι» («Fool for Love») αφηγείται την ιστορία δύο μαχόμενων εραστών, των οποίων ο άρρηκτος δεσμός αγάπης και μίσους έχει μετατρέψει τη ζωή τους σε κόλαση. Η Μέι και ο Έντι είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του ζευγαριού, που δεν μπορεί να ζήσει μαζί και δεν μπορεί να επιβιώσει χώρια, κρύβοντας ένα βαθύ σκοτεινό μυστικό στην ταραχώδη πορεία του.
Η καταβεβλημένη Μέι κρύβεται σε ένα άθλιο μοτέλ στην έρημο Μοχάβε. Ο καουμπόι Έντι, την έχει επιτέλους εντοπίσει σε αυτή την κόλαση οδηγώντας 2.480 μίλια και είναι αποφασισμένος να την φέρει πίσω στο τροχόσπιτό τους στο Ουαϊόμινγκ. Εκείνη αντιστέκεται και οι γραμμές της μάχης χαράσσονται. Τόσο παθιασμένη είναι η φύση της σχέσης τους που μπορεί να μετατραπεί από λαγνεία σε βιαιότητα ανά πάσα στιγμή. Στο περιθώριο της ιστορίας βρίσκεται ο «Γέρος», μια μυστικιστική πατρική φιγούρα που παρακολουθεί από το πλάι, πίνει και περιστασιακά μπαίνει στην ιστορία, προσθέτοντας τα δικά του σχόλια, καθώς γνωρίζει πολλά για το παρελθόν της Μέι και του Έντι. Και υπάρχει και ο Μάρτιν, ένας απλός, καλόκαρδος άνθρωπος, ο οποίος γίνεται ο απρόθυμος μάρτυρας των επιθανάτιων σταλαγμών μιας καταδικασμένης ένωσης.
Όποιος είναι εξοικειωμένος με τον Σαμ Σέπαρντ, γνωρίζει ότι τα έργα του επικεντρώνονται σε θέματα οικογενειακής δυσλειτουργίας, διαλυμένων σχέσεων και αιμομιξίας. Ο Έντι και η Μέι αποτελούν τον ορισμό μιας τοξικής σχέσης, που τροφοδοτείται από το αλκοόλ, την σεξουαλική ένταση, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και την συναισθηματική χειραγώγηση. Στα χέρια μη εξοικειωμένων ηθοποιών, τα έργα του απλά δεν λειτουργούν.
Το «Οι Ερωτευμένοι» είναι ένα βαθιά προσωπικό έργο με κάθε έννοια της λέξης. Είναι από αυτά που λατρεύουν οι ηθοποιοί, σχεδιασμένο για να αναδεικνύει τις ικανότητές τους.
Παρά τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Έλενας Πέγκα να αποτυπώσει την άγρια Δύση, τα μανιασμένα συναισθήματα, την εξουθενωτική ζέστη της ερήμου Μοχάβε, η παράσταση ήταν «ελαφρώς βασισμένη στον Σαμ Σέπαρντ». Χρειαζόταν κάτι περισσότερο από μια πόρτα που κλείνει δυνατά για να υπονοήσει κίνδυνο. Χρειαζόταν κάτι περισσότερο από ουρλιαχτά και πόζες για να υπονοήσει πάθος, απογοήτευση και οργή. Αν και η ρουστίκ φύση του θεάτρου ταιριάζει στο «βρώμικο» έργο του Σέπαρντ (άρτιο το σκηνικό της Ζωής Φαμέλη, ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Στέλλα Κάλτσου, ενδεικτικά τα κοστούμια της Αλέγιας Παπαγεωργίου και αρμόζουσα η μουσική του Φάνη Ζαχόπουλου ), έλειψε η δυναμική των ερμηνειών των πρωταγωνιστών με αποχρώσεις και υπονοούμενα.
Ήθελα να δω τη Μελία Κράιλινγκ και τον Παναγιώτη Γαβρέλα παγιδευμένους στη δίνη μιας απαγορευμένης σχέσης και τελικά είδα δύο εραστές που ζουν σε μια απαγορευμένη σχέση. Μου έλειψε η φλόγα, το αρρωστημένο πάθος. Η χημεία τους φαινόταν επιτηδευμένη, γεγονός που δυσκόλευε να πιστέψουν σε μια σχέση που θα έπρεπε να παράγει τόση ζέστη, όση και η έρημος ακριβώς έξω από την πόρτα τους.
Ο Δημήτρης Καραβιώτης υποδύθηκε με φυσικότητα τον «Γέρο» ως έναν πικρό, επικίνδυνο άντρα που περνάει τη ζωή του μετανιώνοντας και πίνοντας. Κρατάει τα μυστικά της ιστορίας και τα αποκαλύπτει με φειδώ.
Ο Νίκος Βατικιώτης, ως «Μάρτιν», ενσάρκωσε τον αθώο φίλο, που παρασύρεται σε αυτό το συναισθηματικό τρίγωνο, χωρίς να έχει ιδέα πώς να παίξει αυτό το παιχνίδι.
Η αγάπη πληγώνει -κυριολεκτικά- στο έργο του Σαμ Σέπαρντ, το οποίο δεν βρήκε πραγματικά τον εαυτό του, αφήνοντας ανοιχτή την πληγή. Η παράσταση στο BIOS δεν υπήρξε τόσο προκλητικά επικίνδυνη, όσο θα έπρεπε να είναι.