«Ο ΧΡΥΣΟΣ ΔΡΑΚΟΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 01/05/2023 20:55
Μια νεαρή γυναίκα είναι έγκυος από λάθος, ένας γάμος διαλύεται, ένας ηλικιωμένος ονειρεύεται τη χαμένη νιότη του, ένα χαλασμένο δόντι...πάνω από κατσαρόλες καταλήγει στην σούπα μιας αεροσυνοδού, ένα μυρμήγκι εξωθεί το τζιτζίκι στην πορνεία...
Πέντε πρόσωπα διηγούνται μια ιδιόμορφη πολύπτυχη ιστορία. Τόπος δράσης το ταϊλανδο-κινεζικο-βιετναμέζικο ταχυφαγείο «Ο Χρυσός Δράκος» με την κουζίνα να δουλεύει αδιάκοπα, παγιδεύοντας τόσο τις μυρωδιές από τα πιάτα, όσο και τους ίδιους τους ανθρώπους, κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Με φόντο τον καταιγισμό εξωτικών παραγγελιών και με γρήγορες εναλλαγές εικόνων, ξετυλίγονται μπροστά μας στιγμές από τη ζωή δεκαεπτά ανθρώπων, διαφορετικών εθνικοτήτων, που πασχίζουν να βρουν την ταυτότητά τους. Στην καρδιά της ιστορίας, ένας νεαρός Κινέζος - παράνομος μετανάστης - που υποφέρει από πονόδοντο και πεθαίνει τελικά από ακατάσχετη αιμορραγία, όταν οι συνάδελφοί του αποφασίζουν να του ξεριζώσουν το δόντι με τανάλια. Το σάπιο δόντι χάνεται συμβολικά σαν να μην υπήρξε ο ίδιος ποτέ... Και πιο δίπλα, η μικρή του αδερφή, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, ζει φυλακισμένη, εκπορνεύοντας το κορμί της για λίγα ψίχουλα. Και γύρω τους, το γαιτανάκι άλλων ανθρώπων, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με το αδιάλειπτο κυνήγι του κέρδους, την αποξένωση, τον χρόνο, το ερωτικό αδιέξοδο.
Το ιδιόρρυθμα γριφώδες, βαθύτατα πολιτικό και αλληγορικό έργο «Ο ΧΡΥΣΟΣ ΔΡΑΚΟΣ», του Γερμανού Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, είναι η πανανθρώπινη σιωπηλή κραυγή στην καπιταλιστική κοινωνία. Μιας αδηφάγας κοινωνίας που υπόσχεται, τάχα, ανθρώπινα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Είναι το ουρλιαχτό του απεγνωσμένου μετανάστη που μάταια αναζητά μια σανίδα σωτηρίας στη Δύση. Αλλά, είναι και η κραυγή του ντόπιου εργαζόμενου που η μίζερη ζωή του πλήττεται από εκμετάλλευση, ανασφάλεια και μοναξιά.
Στις 48 κοφτές σκηνές, με τους σύντομους διαλόγους και σχολιασμούς, ο θίασος επωμίζεται ρόλους αντίθετους με το φύλο και την ηλικία των ηθοποιών, διαβάζοντας, ακόμα και, τις σκηνικές οδηγίες (παύσεις) φωναχτά κατ' εντολήν του συγγραφέα. Έτσι, βλέπουμε τους άνδρες ηθοποιούς να υποδύονται τις γυναίκες και το αντίστροφο, τους νέους να ενσαρκώνουν τους μεγαλύτερης ηλικίας ρόλους και το αντίστροφο, με ελάχιστη μεταμφίεση. Έτσι, επιτυγχάνεται καλύτερα η αποστασιόποιηση και η αναπαράσταση της τραγωδίας. Μέχρι και ο αισώπειος μύθος αποκτά άλλη διάσταση στα χέρια του δημιουργού. Ο εργατικός, άλλοτε ηθικός και οικονόμος (;) μέρμηγκας μεταλλάσσεται σε στυγνό εκμεταλλευτή και δολοφόνο του ανέμελου, καλοπερασάκια τζίτζικα που ξέρει μόνο να χορεύει και να τραγουδά καλά...
Ένα οικουμενικό παραμύθι που ενώ αφηγείται την ιστορία καθημερινών ανθρώπων μέσα και γύρω από το ασιατικό φαστφουντάδικο, παράλληλα εξιστορεί την πορεία του κάθε ανθρώπου που ξενιτεύεται, πονάει, αγαπάει, ονειρεύεται.
Λιτή, αιχμηρή, σπιντάτη, σαρκαστικά «παιγνιώδης» η σκηνοθετική προσέγγιση του νεαρού Γιώργου Ματζιάρη, βασισμένη στη μετάφραση της Έρης Κύργια, ανέδειξε την ουσία του κειμένου με τις πληγές και τα αδιέξοδα του δυτικού κόσμου. Η παράσταση δεν είναι, σίγουρα, για όλους τους θεατές. Χρειάζεται ανοιχτές κεραίες για να βυθιστεί κάποιος στον αμφίσημο πυρήνα του και να ταξιδέψει.
Ο σκηνικός χώρος του Σταύρου Μπαλή, τα κοστούμια της Χριστίνας Τσουτσουλίγα, η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και η κίνηση της Βρισηίδας Σολωμού στόλισαν τη συνθήκη, χωρίς περιττά σουσούμια.
Προπαντός, οι στακάτες ερμηνείες και των πέντε ηθοποιών (Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Χρήστος Σαπουντζής, Στρατής Χατζησταματίου) στους ποικίλους ρόλους τους ήταν εξαιρετικές με αγάπη και φροντίδα. Λίγο παραπάνω, θα σταθώ στην πολυδιάστατη ερμηνεία του υπέροχου Δημήτρη Αλεξανδρή και στη σπαρακτική της Γιούλικας Σκαφιδά, ως «νεαρός Κινέζος».
Για τους ενδιαφερόμενους, λοιπόν, το έργο «Ο ΧΡΥΣΟΣ ΔΡΑΚΟΣ», στο Σύγχρονο Θέατρο, είναι ένας καλλιτεχνικός οργασμός. Οι υπόλοιποι, απλώς συνεχίστε να τρώτε ανενόχλητοι τη σούπα σας, μέχρι να βρεθεί κάποιο δόντι στον πάτο του πιάτου και σας χαλάσει την ευφορία...