«Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ» | ΚΡΙΤΙΚΗ

«Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ» | ΚΡΙΤΙΚΗ


4.9/5 κατάταξη (55 ψήφοι)

          «Αδράξτε τη μέρα (Carpe Diem)…Κάντε τις ζωές σας εκπληκτικές γεμάτες ομορφιά, αμεσότητα και φως…», φωνάζει ο κύριος Κίτινγκ, όταν πρωταντικρύζει τους έφηβους μαθητές, που φοιτούν στη συντηρητική Ακαδημία Γουέλτον της Αγγλίας και διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα, ώστε να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες, χωρίς αντιστάσεις, ακολουθώντας το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο: παράδοση, τιμή, πειθαρχία, διάκριση.
          Είναι ο προοδευτικός δάσκαλος, είναι ο ονειροπόλος άνθρωπος που ζητά το ανέφικτο, εισβάλλοντας σαν σίφουνας στο μεγαλοαστικό και απόλυτα πειθαρχημένο περιβάλλον του σχολείου, για να δώσει απλόχερα στους μαθητές τα καλύτερα μαθήματα ζωής. Αυτός ο ενσυνείδητος εμπρηστής ιδεών και συνειδήσεων, καταφέρνει να ξεκλειδώσει την ψυχή τους και να ανάψει πυρκαγιές από την πρώτη, κιόλας, επαφή αγνοώντας το ιερό τετράπτυχο του σχολείου. Τους ωθεί να βρουν τον εαυτό τους, τη δική τους φωνή, όλα εκείνα που πραγματικά λαχταρούν, ακόμη κι όταν θα τους κλείνουν ερμητικά το στόμα, η ψυχή τους να συνεχίζει να φωνάζει για την ουσία των πραγμάτων, η καρδιά τους να συνεχίζει να σκιρτά χωρίς όρια μέχρι το μεδούλι της ζωής. Γίνεται ο καπετάνιος τους και μαζί του ταξιδεύουν στον κόσμο της ανακάλυψης, της ανεξαρτησίας, της αναζήτησης, της ελευθερίας, του έρωτα και της φιλίας.
          Tα αντικομφορμιστικά του κελεύσματα, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το εκπαιδευτικό κατεστημένο. Τι κι αν η κατάληξη είναι οδυνηρή; Ο απολυμένος κύριος Κίτινγκ θα φύγει από την αίθουσα περήφανος, γνωρίζοντας πως μια χούφτα μαθητές θα είναι λίγο πιο ελεύθεροι εξαιτίας του. «Oh Captain, my Captain» θα απαγγείλουν εκείνοι όρθιοι στα θρανία τους την ώρα του αποχαιρετισμού, αφού η σύντομη διδασκαλία του δεν υπήρξε άλλη μία στείρα σχολική πράξη, αλλά ένα ακριβοθώρητο μάθημα ζωής. Και ήταν υπέροχο για όσο διάρκεσε…
          Το 1989 η ταινία «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» (Dead Poets Society) του Τομ Σούλμαν συγκίνησε τον κόσμο και έσπασε τα ταμεία. Ο «αιρετικός» καθηγητής φιλολογίας Τζον Κίτινγκ του αξεπέραστου Ρόμπιν Γουΐλλιαμς, υπήρξε το πρότυπο εκπαιδευτικού, που πολλοί θα ευχόμασταν να είχαμε συναντήσει κάποια στιγμή στα μαθητικά μας χρόνια, για να μας εμψυχώσει και να λύσει τους εσωτερικούς μας κόμπους.
          Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μεταφέρει το εμβληματικό έργο στη σκηνή του θεάτρου «ΒΡΕΤΑΝΙΑ». Γιατί να τη δει κάποιος; Για την εύστοχη δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία, για τις υπέροχες ερμηνείες του θιάσου, για το όμορφο μουσικό πέπλο της Μαρίζας Ρίζου, για τις σκηνογραφικά ενδιαφέρουσες στιγμές. Να τη δει για τα μεγάλα που πραγματεύεται. Για την αποθέωση της ελευθερίας του ανθρώπινου πνεύματος. Γιατί είναι ένα όμορφο μάθημα ζωής με επίκεντρο τον άνθρωπο.
          Η παράσταση διαθέτει ροή, χιούμορ, συγκίνηση και δυναμική, χάρη στη μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου.
          Τα λειτουργικά σκηνικά της Αρετής Μουστάκα και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη δημιουργούν κάποιες πολύ δυνατές σκηνές.
          Τα αυστηρά κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη, καλαίσθητα, παραπέμπουν στο πνεύμα της εποχής.
          Οι μελωδίες της Μαρίζας Ρίζου υπογραμμίζουν διακριτά τη συναισθηματική φόρτιση.
          Τη ζωντανή κίνηση των ηθοποιών επιμελείται η Φαίδρα Νταϊόγλου.
          Οι ερμηνείες του 13μελή θιάσου χτίζουν έναν καλοκουρδισμένο μηχανισμό.
          Ο Άκης Σακελλαρίου ως «Τζον Κίτινγκ» εισβάλλει στην αίθουσα διδασκαλίας σαν απαλό αεράκι που αναζωογονεί και φρεσκάρει καθετί γκρίζο. Ο ηθοποιός, σκηνικά πληθωρικός με εύπλαστη κινητικότητα και εύγλωττη λυρικότητα, κυριαρχεί στο σανίδι και αποδεικνύεται ο κατάλληλος για τον ρόλο.
          Στον αντίποδα, ο κ. Τάσος Χαλκιάς πλάθει με δωρική λιτότητα και συνέπεια την ακαμψία του διευθυντή «Νόλαν».
          Ο Σπύρος Τσεκούρας ενσταλάζει στον ρόλο του κύριου «Πέρι» την τραγικότητα ενός δεσποτικού πατέρα, ο οποίος θέλει την ευτυχία του γιου του, αλλά με λανθασμένους χειρισμούς.
          Η επιλογή των μαθητών μοιάζει ιδανική. Με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε μαθητές βρετανικών σχολείων, οι νεαροί ηθοποιοί σκιαγραφούν αδρά τις λεπτές αποχρώσεις της ιδιοσυγκρασίας τους. Οι Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης διακρίνονται για το πάθος, τη νεανική ορμή και την υποκριτική τους νηφαλιότητα. Οι δύο κυρίες της παρέας, η Ειρήνη Λαφαζάνη και η Λυδία Στέφου, κινούνται επιδέξια σε μικρούς αλλά κομβικούς ρόλους.
          Γι΄ αυτές τις λιγοστές στιγμές ελευθερίας και επανάστασης, αξίζει να δει κάποιος τη θεατρική εκδοχή. Γιατί κανένας δε βγαίνει χαμένος, αν αδράξει τη μέρα. Και το «Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ» είναι η καλύτερη εκδοχή της αποθέωσης της ελευθερίας του ανθρώπινου πνεύματος μέσα από την αποθέωση της απειθαρχίας.


Αφήστε σχόλιο

Παρακαλούμε συνδεθείτε για να αφήσετε σχόλιο.