«ΜΙΚΡΑ ΣΥΖΥΓΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 17/12/2023 13:22
Ο γάμος και η συζυγική ζωή είναι ένα ανεξάντλητο θέμα που έχει εμπνεύσει διαχρονικά πολλούς συγγραφείς. Ο Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ (Eric-Emmanuel Schmitt) καταδύεται στα αβυσσαλέα βάθη της αρχετυπικής σχέσης των ηρώων του, με το έργο «Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα», που ουσιαστικά είναι μια πραγματεία πάνω στη συζυγική ζωή, ένας φιλοσοφικός στοχασμός για την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει είναι αυτά στα οποία αγωνίζονται να απαντήσουν τα ζευγάρια στη μικρή ή μεγάλη διάρκεια του έγγαμου βίου τους, αλλά κατά κανόνα μένουν αναπάντητα μέχρι να τους χωρίσει η ζωή ή ο θάνατος.
«Κάθε φορά που βλέπετε έναν άντρα και μια γυναίκα μπροστά στον δήμαρχο, αναρωτιέστε ποτέ ποιος από τους δυο θα είναι ο δολοφόνος;»
Ο Ζιλ είναι θύμα ενός μυστηριώδους ατυχήματος. Έχει πάθει αμνησία, δεν ξέρει ποιος είναι. Επιστρέφει στο σπίτι του, μαζί με τη Λίζα, τη γυναίκα του επί είκοσι χρόνια. Με βάση τα όσα του διηγείται, προσπαθεί να ανασυστήσει την ύπαρξή του και τη σχέση τους. Αν όμως η Λίζα του λέει ψέματα;
Ο Σμιτ, επηρεασμένος από τον Στρίντμπεργκ, αλλά ως Γάλλος και γνήσιος απόγονος του Μαριβώ, γνωρίζει να χειρίζεται τη μαύρη κωμωδία και να ελαφραίνει την ατμόσφαιρα. Πολλά ζευγάρια θα αναγνωρίσουν κομμάτια της σχέσης τους στο έργο, και η θέση του συγγραφέα, αν και βαθιά απαισιόδοξη, τελικά συμβιβάζεται με την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για συνύπαρξη.
Είναι το τρίτο κατά σειρά έργο του Σμιτ, με το οποίο καταπιάνεται ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Στη σκηνή του Μικρού Άνεσις, διαδραματίζεται μια καλοστημένη ντραμεντί δωματίου με ρυθμό, αισθητική, ιδιαίτερο χιούμορ και νουάρ ατμόσφαιρα, σε ρέουσα μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου. Η σκηνοθετική οπτική εστιάζει στην αλήθεια δύο ανθρώπων, ενός θαυμάσιου κειμένου και φωτίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες με φόντο τη μοναξιά, την απομόνωση, τον διχασμό, τη σιωπή, το αιώνιο μυστήριο της αγάπης. Ένα συναρπαστικό μυστήριο γύρω από ένα ζευγάρι στην αναζήτηση της αλήθειας, όπου το πάθος εναλλάσσεται με τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Τι είναι, τελικά, αυτό που μας απομονώνει και μας συνδέει στις ανθρώπινες σχέσεις; Τι σημαίνει να αγαπάς και να ερωτεύεσαι; Πονάει τελικά η αγάπη;
H Ναταλία Τσαλίκη και ο Άρης Λεμπεσόπουλος είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία επί σκηνής. Ένα ζευγάρι από φως και σκοτάδι, που παλεύει να βρει τα πατήματά του στον χρόνο και να μη χαθεί, έτσι απλά, σαν καπνός. Δύο ερμηνείες λεπτοδουλεμένες και εξαιρετικά πειστικές, όπου το κοινό άλλοτε συμμερίζεται την υπαρξιακή αγωνία των ηρώων που υποδύονται και άλλοτε γελούν με το χιούμορ με το οποίο αντιμετωπίζουν την κατάστασή τους.
Καλόγουστο και ζεστό το σκηνικό του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, όμορφα τα κοστούμια της Κατερίνας Παπανικολάου, ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και εκπληκτικό το τραγούδι «Μνήμη Σαν Πληγή» του Χρήστου Θάνου.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του τραγουδιού των Def Leppard: «Love Bites»
«Η αγάπη δαγκώνει, η αγάπη ματώνει. Με κάνει να σέρνομαι. Η αγάπη ζει, η αγάπη πεθαίνει, δεν είναι πρωτοφανές. Η αγάπη παρακαλεί, η αγάπη ικετεύει…είναι αυτό που χρειάζομαι!’»
«ΜΙΚΡΑ ΣΥΖΥΓΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ», ένα έργο μαγικό, κατά τη γνώμη μου.