«ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 23/04/2024 19:50
Tο «Mετά τη βροχή», του Καταλανού Σέρτζι Μπελμπέλ, είναι μια τραγική σάτιρα πάνω στην αλλοτρίωση των ανθρωπίνων σχέσεων στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες του ακραίου ανταγωνισμού και φόβου.
Χώρος δράσης, η ταράτσα ενός ουρανοξύστη μιας μεγάλης χρηματοικονομικής εταιρείας, σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, όπου έχει δύο χρόνια να βρέξει. Οι υπάλληλοι ανεβαίνουν, κατά διαστήματα, για να καπνίσουν κρυφά, καθώς το κάπνισμα απαγορεύεται σε όλο το κτίριο.
Προφανώς, είναι συμβολική η έννοια του καπνίσματος. Οι εργαζόμενοι βρίσκουν στιγμές διαφυγής στην ταράτσα του πανύψηλου κτιρίου, λόγω των πιέσεων που υφίστανται στους χώρους εργασίας. Πιέσεις και απαγορεύσεις που τους οδηγούν στο κυνήγι της ψευδαίσθησης μιας αναπάντεχης ελευθερίας στα ύψη, όπου, όταν φτάσουν, με πολύ κόπο, το χάος που αντικρίζουν, τους προκαλεί ανομολόγητες διαθέσεις και τάσεις αυτοκτονίας.
Μικρές ιστορίες ξετυλίγονται κατά τη διάρκεια των «απαγορευμένων» διαλειμμάτων. Οι καλογυαλισμένοι ήρωες, αν και φαίνονται επιτυχημένοι, στην πραγματικότητα είναι χαρακτήρες, χωρίς όνομα και προσωπικότητα, μοναχικοί, κενοί, αδύναμοι, γεμάτοι απογοητεύσεις. Οι προσπάθειές τους για επικοινωνία καταλήγουν στο κενό, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί. Το παραμικρό φάλτσο, μπορεί να γκρεμίσει όλο το οικοδόμημα. Η βροχή που πλησιάζει, μετά από μια μεγάλη περίοδο ξηρασίας, φαίνεται να αποδιοργανώνει ένα ολόκληρο σύστημα αξιών και να λειτουργεί ως καταλύτης για να βγουν στην επιφάνεια επιθυμίες και σκέψεις και να παρθούν οριστικές αποφάσεις.
Στο θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα», είδα μία εμπνευσμένη φουτουριστική σκηνοθετική – σκηνογραφική πρόταση των Νίκου Δαφνή και Νίκου Σταματόπουλου, σε μετάφραση της Χρύσας Καραβά. Ένα κωμικοτραγικό κείμενο που συνδυάζει την ωμή γλώσσα με την ποίηση και τον παραλογισμό των ανθρώπινων καταστάσεων. Ένα σύγχρονο, αλληγορικό έργο που φωτογραφίζει με γκροτέσκ τρόπο τα παράλογα της εποχής μας: την αλλοτρίωση των σχέσεων, τη δίψα για επαφή, τον επιθετικό ερωτισμό, την υποβόσκουσα βία, τον αθέμιτο ανταγωνισμό.
Πηγή έμπνευσης του ευφάνταστου σκηνικού που επιμελείται η Ελένη Σουμή είναι το παιδικό παιχνίδι «φιδάκι» με τις σκάλες και τα φίδια. Το μέλλον τους καθορίζεται από μια τυχαία ζαριά. Είτε θα πετάξουν είτε θα καταποντιστούν. Η στυλιζαρισμένη κίνηση των ηθοποιών ανήκει στον Νίκο Σταματόπουλο. Εφτά πρόσωπα λειτουργούν σαν καλοστημένα και καλογυαλισμένα πιόνια, ντυμένα πανομοιότυπα με στολές διαφορετικών χρωμάτων, με έντονο μακιγιάζ και περούκες, για να μη διακρίνονται τα χαρακτηριστικά τους. Μοιάζουν με ρομπότ χωρίς νοημοσύνη, χωρίς συναίσθημα, χωρίς προσωπικότητα. Εφτά κακέκτυπα ανθρώπων. Εξαιρετικά τα σουρεάλ κοστούμια της Ελένης Σουμή. Οι μουσικές επιλογές της Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου είναι συμβολικές, στο πνεύμα της συνθήκης. Τα φώτα του Νίκου Μαυρόπουλου ευεργετούν την όραση.
Η ραχοκοκαλιά της παράστασης είναι οι εφτά «αποξενωμένοι» και «αποστασιοποιημένοι» δημιουργικά ηθοποιοί: Νίκος Καραστέργιος, Στέλιος Πετράκης, Σίσσυ Μαράθου, Δάφνη Ατία, Σοφία Αγγελικοπούλου, Νίκος Σταματόπουλος, Ευαγγελία Μπέγα. Μία ομαδική, συντονισμένη δουλειά, σωστά διδαγμένη με ελεγχόμενη εξωστρέφεια.
Να πιάσει, θεέ μου, μια βροχή, μια καταιγίδα…και μετά τι;
ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ, ωραία δουλειά!