«ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΓΑΛΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 20/03/2023 19:34
Δύο φίλες συναντιούνται σε ένα ζαχαροπλαστείο και μιλούν ακατάπαυστα «περί ανέμων και υδάτων». Αλλά, αυτός ο ορυμαγδός λέξεων δε βγάζει νόημα, δεν έχει κάποιο ειρμό. Ντυμένες στα μωβ, με κόκκινες λουστρίνι γόβες και κόκκινο φιόγκο στα μαλλιά προσπαθούν, εναγωνίως, να επικοινωνήσουν. Μιλούν δυνατά και σχεδόν απνευστί για υποτιθέμενους κοινούς γνωστούς, για διάφορα ευτράπελα του παρελθόντος και για κοινές εμπειρίες. Είναι μάταιη, όμως, αυτή η κουβέντα. Καμιά απ' τις δύο δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει, δεν αντιλαμβάνεται ουσιαστικά. Ασυνεννοησία και παράλογο στη μεταξύ τους επικοινωνία, τις κάνει να νιώθουν πιο έρημες από ποτέ… Μήπως πρόκειται για ένα άτομο που απλώς μονολογεί στην αφόρητη μοναξιά του;
Στο δώμα του θεάτρου του Νέου Κόσμου, η Τζωρτζίνα Λιώση και η Νάνσυ Μπούκλη συν-σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στο πρωτότυπο έργο του Ευθύμη Φιλίππου, «ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΓΑΛΑ». Ακούγοντας τον μακροσκελή τίτλο του έργου, υποψιάζεσαι ότι θα δεις κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Και δε διαψευστήκαμε. Όντως, είναι μια περίεργη παράσταση, βασισμένη σ΄ ένα σπαρταριστό κείμενο. Ο Ευθύμης Φιλίππου – σεναριογράφος των «Άλπεων», του «Κυνόδοντα» και του «L» - δε θα μπορούσε να γράψει κάτι διαφορετικό. Βουτάει στις σκέψεις – κουβάρι του σημερινού ανθρώπου, μια γρήγορη εναλλαγή απολαυστικά αστείων συνειρμών και διαλόγων. Έτσι, δημιουργείται μια ιδιότυπη συνθήκη για τα σύγχρονα κλισέ και τις εμμονές που όλοι στριμώχνουμε μέσα μας.
Κύριο προσόν της παράστασης είναι η πολύ καλή χημεία των κοριτσιών. Οι δύο νεαρές ηθοποιοί και συν-σκηνοθέτιδες, απρόβλεπτες, τόσο στη λεκτική έκφραση όσο και στα ομιλούντα βλέμματα, μάς χαρίζουν ενδιαφέρουσες θεατρικές στιγμές απόλαυσης.
Ο λιτός σκηνικός χώρος της Δήμητρας Λιάκουρα, τα άναρχα φώτα της Χριστίνας Θανάσουλα και η ενδεικτική μουσική της Ελένης Μπούκλη εντάσσονται αρμονικά στη σκηνοθεσία.
Το «ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΓΑΛΑ» ανέδειξε το παράλογο της επικοινωνίας με τέτοιο χιούμορ και ελαφράδα, ώστε να μη βυθιστούμε στην απελπισία και το χάος των ανθρώπινων σχέσεων.