«ΗΛΕΚΤΡΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 11/07/2023 21:02
Τραγωδία υψίστου πάθους και μέγιστης δραματουργικής τεχνικής, έχει χαρακτηριστεί η Σοφόκλεια «Ηλέκτρα». Είναι η αποθέωση του ανθρώπινου πάθους, που αγγίζει τα όρια του θείου με την τραγικότητά του. Γιατί, τούτη η ταπεινωμένη βασιλοπούλα που τυλίγεται στον πόνο και το μίσος, αυτή η παρθενική μορφή που στηλώνεται σαν φοβέρα απέναντι στην ξεδιάντροπη Βασίλισσα – μητέρα της, δεν επιτρέπει στον εαυτό της καμιά ανακωχή, δεν ονειρεύεται τίποτα περισσότερο από τον άγγελο του θανάτου. Τον λυτρωτή, εκείνον, που θα πάρει εκδίκηση και θα τιμωρήσει τους φονιάδες του πατέρα της.
«Κινούσα δύναμις» είναι αυτό το πάθος που επισκιάζει όλους της ήρωες της τραγωδίας έως την τελική κάθαρση. Όταν, δηλαδή, το φονικό χέρι του Ορέστη θα τιμωρήσει τους ενόχους και θα επιφέρει την πολυπόθητη δικαίωση.
Μια επιτυχημένη παράσταση προϋποθέτει εμπνευσμένη σκηνοθεσία και ενιαία ερμηνευτική γραμμή. Η προσέγγιση της Λίλλυς Μελεμέ είναι κλασική και λιτή. Πατώντας στην ελεύθερη απόδοση του Γιώργου Μπλάνα, παραμένει στο ύφος της τραγωδίας, όπου ο λόγος είναι κατανοητός και απλός, αλλά δεν καταφέρνει να μαγνητίσει και να προσδώσει το κάτι παραπάνω από το μεγαλείο του αρχαίου δράματος. Υπάρχουν σκηνές που χωρούν αντιρρήσεις, όπως όταν η αγέρωχη Κλυταιμνήστρα σκύβει να μαζέψει τα σκορπισμένα λουλούδια που προορίζονται για τον τάφο του Αγαμέμνονα ή όπως η αμήχανη σκηνή του φονικού της. Αλλά, υπάρχει και η μεγαλειώδης στιγμή της αναγνώρισης των δύο αδερφών, που δονείται συθέμελα.
Η Λένα Παπαληγούρα με εκφραστική λιτότητα και ωριμότητα πλάθει μια «Ηλέκτρα» σκληρή και τρυφερή, ανελέητη και παθιασμένη για εκδίκηση και δικαιοσύνη.
Η Ελισάβετ Μουτάφη είναι πολύ καλή ηθοποιός, αλλά στην προκειμένη περίπτωση εγκλωβίζεται στην εικόνα της «Κλυταιμνήστρας», αποδίδοντας επιδερμικά την ηρωίδα της.
Η Εριέττα Μανούρη ως «Χρυσόθεμις», αν και άγουρη υποκριτικά, είναι υποσχόμενη.
Στο ίδιο μήκος κύματος, κινείται και ο φέρελπις Στρατής Χατζησταματίου στον ρόλο του εκδικητή «Ορέστη».
Ο Ιωάννης Παπαζήσης είναι ένας αδρός «Παιδαγωγός» και ένας «Αγγελιοφόρος» με λαϊκή αμεσότητα.
Ικανοποιητικός ο Δαυίδ Μαλτέζε στο σύντομο πέρασμά του ως «Αίγισθος».
Ο Πάρης Λεόντιος είναι επαρκής ως «Πυλάδης».
Οι κοπέλες: Φιόνα Γεωργιάδη, Ήβη Νικολαΐδου, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Δανάη Πολίτη, Μελισσάνθη Ρεγκούκου και Αρετή Τίλη, διδαγμένες φωνητικά από την Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου, καλύπτουν τις προδιαγραφές ενός άρτιου Χορού και συγκαταλέγονται στα θετικά της παράστασης.
Το σκηνικό τοπίο της Μικαέλας Λιάκατα, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου και η κίνηση της Κικής Μπάκα συγκλίνουν στην ίδια κατεύθυνση.
Τίμιο το ανέβασμα της Λίλλυς Μελεμέ, αλλά δεν ξεχνάμε πως το αρχαίο δράμα δε χαρίζεται σε κανέναν, αντιθέτως εκθέτει την όποια αδυναμία με απόλυτη ειλικρίνεια.