«Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 12/12/2024 10:14
Η παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού, «Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ» μας ταξιδεύει νοερά από τον μύθο της Φραντσέσκα ντα Ρίμινι και του Πάολο Μαλατέστα, δύο παράνομων εραστών της μεσαιωνικής Ιταλίας του 13ου αιώνα, οι οποίοι πλήρωσαν με το αίμα τους τον ατελέσφορο έρωτά τους, έως το Παρίσι του 19ου αιώνα, όπου οι γλύπτες Ογκίστ Ροντέν και Καμίγ Κλωντέλ βυθίζονται στη δική τους παράφορη ιστορία έρωτα και δημιουργίας. Ο Ροντέν έγινε διάσημος καλλιτέχνης, σε αντίθεση με την Κλοντέλ που κλείστηκε σε ψυχιατρείο, μετά τον χωρισμό τους, για τριάντα χρόνια, μέχρι το τέλος της ζωής της και πέθανε από ασιτία, μόνη, άγνωστη και πάμπτωχη, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δύο καταδικασμένες ερωτικές ιστορίες, με απόσταση έξι αιώνων, μπλέκονται αριστοτεχνικά σε έναν ονειρικό καμβά για να μιλήσουν για τον χρόνο, για το ανθρώπινο στίγμα και πνεύμα, για τον έρωτα ως ζωογόνο δύναμη, για την πατριαρχία και τις κοινωνικές συμβάσεις, για συναισθήματα, για τέχνη, για δημιουργία.
Πηγή έμπνευσης υπήρξε ο πίνακας του Αλεξάντρ Καμπανέλ «Ο θάνατος της Φραντσέσκα ντε Ρίμινι και του Πάολο Μαλατέστα», που εκτίθεται στο Μουσείο Ορσέ στο Παρίσι. Εκεί, απεικονίζεται το παράνομο ζευγάρι, να πέφτει νεκρό από το ξίφος του Τζιοβάνι, αδελφού του Πάολο και συζύγου της Φραντσέσκα. Αυτό που συνδέει, επίσης, τα δύο ζευγάρια δεν είναι άλλο από το «Φιλί», το περίφημο γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Ροντέν.
Ένα ζωντανό έργο τέχνης είναι το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού, γεμάτο ευαισθησία και ποιητικότητα με το εμπνευσμένο σκηνικό της Μαρίας Καραθάνου, τα ιδιαίτερα λευκά κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα, τους υποβλητικούς φωτισμούς της Εβίνας Βασιλακοπούλου, τα άρτια βίντεο του Βασίλη Κοντούρη, την αέρινη κίνηση της Μαριάννας Καβαλλιεράτου και την απόκοσμη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου. Θεωρώ ότι είναι από τα ωραιότερα νεοελληνικά κείμενα που έχουν γραφτεί το τελευταίο διάστημα. Η σκηνοθετική του προσέγγιση χαρακτηρίζεται από εικαστικά στοιχεία ταμπλό βιβάν. Οι τέσσερις ηθοποιοί μοιάζουν με σάρκινα αγάλματα πάνω σε ασύμμετρα βάθρα μαρμάρου, τα οποία υφαίνουν το νήμα της ανθρώπινης ψυχής, αναζητώντας την αλήθεια μέσα από το εφήμερο και το αιώνιο. Ντυμένοι σε λευκές αποχρώσεις δημιουργούν κινούμενα κάδρα σαν πίνακες ζωγραφικής. Η, δε, κίνησή τους παραπέμπει στα διάσημα γλυπτά του Ροντέν και της Κλοντέλ.
Ο Γιώργος Γλάστρας είναι καίριος στον διττό του ρόλο ως «Ροντέν» και «Τζιοβάνι». Η Χριστίνα Μαξούρη, άμεση, ως «Φραντζέσκα», με συναίσθημα μετρημένο στον πόντο. Η Λυγερή Μητροπούλου, ως «Κλωντέλ» και «Βεατρίκη», αποδεικνύεται στέρεη, με βάρος, βάθος, χρώμα. Ο «Πάολο», του Κωνσταντίνου Ζωγράφου, πείθει. Η συμμετοχή της Λυδίας Φωτοπούλου, μέσω βιντεοπροβολής, συνάδει με το ύφος της συνθήκης και συγκινεί.
Τελικά, είναι ανάσα μεγάλη να βλέπεις ωραίες, πρωτόπαιχτες δημιουργίες και να φεύγεις από τις θεατρικές αίθουσες πλήρης.