«Η ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 01/02/2024 22:14
Ο Ντάριο Φο, τολμηρός και καυστικός στη γραφή του, πάντα απέναντι στους ισχυρούς, την υποκρισία και την εξουσία, υπηρέτησε ένα θέατρο λαϊκό και στρατευμένο, που έμενε ηθελημένα εκτός συστήματος. Το κωμικό στοιχείο λειτουργούσε ως τρόπος ψυχικής ανάτασης, ως τεκμήριο κριτικής και όργανο επίθεσης. Πίστευε πως «ό,τι μας έχει γίνει κατά καιρούς βραχνάς και φόβητρο στη ζωή από την εξουσία, είναι γιατί δε γελάσαμε όσο πρέπει με τα χάλια της. Η εξουσία φοβάται όποιον ανεβάζει στη σκηνή το σκοτεινό της πρόσωπο, και καλά κάνει. Ένα δυνατό γέλιο, τη σωστή στιγμή, μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους».
«Η Μαριχουάνα της Μαμάς είναι η καλύτερη», γραμμένη το 1976, δεν είναι μια απλή φαρσοκωμωδία, αλλά μία κωμική συνθήκη με πικρές δόσεις αλήθειας και τραγικής πραγματικότητας. Είναι μία καταγγελία των ναρκωτικών και των σκοτεινών κυκλωμάτων με στοιχεία ρεαλισμού και υπερβολής ταυτόχρονα. Αλλά στο έργο οι κραυγές πόνου είναι ισχυρότερες κι από το κωμικό στοιχείο. Ο θεατής, αφενός ψυχαγωγείται και γελάει με τις καρικατούρες των εξουσιών που σκιαγραφεί με τόση δύναμη ο συγγραφέας και αφετέρου προβληματίζεται.
Μια οικογένεια, έχοντας σοβαρές ενδείξεις ότι ο γιος είναι μπλεγμένος με κάποιες «ουσίες», όχι και τόσο αθώες, αποφασίζει να του παίξει ένα περίεργο παιχνίδι. Η μαμά συνειδητοποιώντας, ότι το μόνο που πετυχαίνει με τις νουθεσίες και τις φωνές είναι να απομακρύνει όλο και περισσότερο το παιδί από κοντά της, παίρνει δραστικά μέτρα. Αφήνει τον Λουίτζι να πιστέψει ότι η ίδια και ο παππούς έχουν μπλέξει βαθιά με τα «μαλακά ναρκωτικά», έχοντας παραμελήσει όλες τις άλλες ασχολίες τους. Όχι μόνο ότι είναι χρήστες, αλλά παραγωγοί και έμποροι μαριχουάνας. Έτσι, μέσα από εκπλήξεις και χιουμοριστικά επεισόδια, καταρρίπτεται ο μύθος των ναρκωτικών και βγαίνει στην επιφάνεια η μόνη αλήθεια. O Φο, μέσα από την ακραία σάτιρα, κατακεραυνώνει τις εξουσίες (εκκλησία – αστυνομία), αποκαλύπτει την παραφιλολογία, την πλάνη των ναρκωτικών και την αφελή κουτοπονηριά των ανθρώπων που πιστεύουν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο, υπηρετώντας ένα σαθρό κράτος.
Η Σμαράγδα Καρύδη αποδεικνύεται ικανή στην πολιτική σάτιρα. Στο έξυπνο σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου και με την εύρυθμη μετάφραση του Ευδόκιμου Τσολακίδη, δημιούργησε μια «φαντασμαγορία». Μία ευφρόσυνη σουρεαλιστική φάρσα, στυλ μιούζικαλ, γεμάτη εικόνες, ζωντανή μουσική, σατιρικά τραγούδια και καλοδουλεμένο ρυθμό. Ο πυρήνας του έργου έχει μετατοπιστεί στο πιο υπαρξιακό. Κλείνει το μάτι ειρωνικά σε όλους αυτούς που καταντούν το μυαλό μας εύκολη λεία. Καθοριστική η συμβολή της πρωτότυπης μουσικής του Διαμαντή Αδαμαντίδη (Inner.D.) με τους περιπαιχτικούς στίχους της Σοφίας Καψούρου. Τα κοστούμια της Μαρίας Κοντοδήμα συνάδουν στο ύφος της παράστασης και τα φώτα του Δημήτρη Κουτά φωτίζουν καθετί αθέατο.
Η ίδια κρατάει τον ρόλο της «ραδιούργας» μαμάς και είναι χάρμα οφθαλμών. Αλλά έχει στο πλάι της και έναν φοβερό παππού που εκτοξεύεται χάρη στο υποκριτικό εκτόπισμα και την κωμική ευφυΐα του Τάκη Παπαματθαίου. Οι νεότεροι-Γιώργος Νούσης, Χάρης Χιώτης, Τάσος Ροδοβίτης, Διαμαντής Αδαμαντίδης και Ιωάννα Λέκκα- είναι απολαυστικοί συνολικά.
Αν το ζητούμενο μιας παράστασης είναι το κοινό να περάσει καλά, να ξεφύγει και να σκεφτεί και λιγάκι, τότε η παράσταση έχει πετύχει.