«DEMONS» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 02/11/2024 18:15
Ένα σαλόνι ως πεδίο μάχης. Μία νύχτα αποκαλυπτική, που θα φτάσει ως το ξημέρωμα με άφθονο αλκοόλ και «επικίνδυνα» κόλπα. Ο Φρανκ και η Καταρίνα είναι οι παίκτες: στήνουν παιχνίδια αλληλοεξόντωσης, εμπλέκουν τον Τόμας και την Γκένα, ξεσκίζουν και ξεσκίζονται. Γιατί μόνο έτσι επιβιώνουν, πληγώνοντας το άλλο τους «μισό». Απόψε θα ξεσκεπαστούν χρόνιες αλήθειες και απωθημένα. Απόψε θα αντιμετωπίσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, συνειδητοποιώντας με τον πιο επώδυνο τρόπο, ότι “H κόλαση είμαστε εμείς”.
Το σκοτεινό, σχεδόν σαδομαζοχιστικό «Demons», του Λαρς Νορέν, θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του θεατρικού έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», του Έντουαρντ Άλμπι, και του «Χορού του Θανάτου», του Άουγκουστ Στρίνμπεργκ. Μία παραλλαγή του αρχετυπικού με το ίδιο πρόβλημα θεματικά και εντυπωσιακές ομοιότητες στην ανάπτυξή του. Δραματουργικά, όμως, εκτός από έκπληξη αναφορικά με τον κανιβαλικό αλληλοσπαραγμό των ζευγαριών, το δυαδικό σύνδρομο εξάρτησης-μίσους και το πνιγηρό αδιέξοδο, προκαλεί και μια κάποια πλήξη, όταν δεν αποδοθεί σωστά.
Η δομή του είναι σχεδόν ίδια. Όπως και στα έργα των Άλμπι και Στρίνμπεργκ, υπάρχει ένα ζευγάρι που τρώει τις σάρκες του, έτσι και στο κείμενο του Νορέν βλέπουμε τον Φρανκ και την Καταρίνα, ένα εκλεπτυσμένο παντρεμένο ζευγάρι, με όλα τα αδιέξοδα της μακρόχρονης σχέσης τους.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Νορέν δε στέκεται μόνο στην «καταγγελία» της κακοποιητικής συμπεριφοράς, αλλά σκάβει λίγο περισσότερο στα αίτια του ομφάλιου λώρου. Αναφέρεται στην έλλειψη της μάνας, που η στάχτη της περιφέρεται ανάμεσα στα δραματικά περιστατικά της πλοκής του έργου. Ο Φράνκ, ο οποίος κερδίζει αδιαμφισβήτητα το ενδιαφέρον του συγγραφέα, ζητάει απεγνωσμένα τη μητέρα του. Υπονοείται ότι είναι ομοφυλόφιλος, χωρίς να αποδεικνύεται. Η Καταρίνα αποδέχεται να παίξει τον ρόλο, αλλά το τίμημα είναι οδυνηρό. Το «φαίνεσθαι» διαφέρει από το «είναι». Φαινομενικά, οι οικοδεσπότες είναι «τακτοποιημένοι» οικονομικά και κοινωνικά με ιδιαίτερο χιούμορ και στυλ, σε σχέση με τους φιλοξενούμενους που μοιάζουν υποδεέστεροι. Κι όμως, είναι ίδιοι καταβάθος, αποστεωμένοι συναισθηματικά, δυσλειτουργικοί και εγκλωβισμένοι σε μία σαθρή πραγματικότητα.
Ελκυστικά νοσηρή και γκροτέσκο είναι η παράσταση του Χρήστου Σουγάρη, στη μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα. Έχει ακολουθήσει, υποστηρίξει και συμπληρώσει τον συγγραφέα σε όλη του την πορεία. Ιδιαίτερη η σκηνή του «λουτρού» με τη στάχτη της μητέρας. Ενδιαφέροντα τα live κινηματογραφικά ενσταντανέ σε «κρυφούς» χώρους από τον Πάνο Νικολακόπουλο.
Ο Ιωάννης Παπαζήσης ως «Φρανκ» κάλυψε δεξιοτεχνικά την γκάμα από την αμυντική επιθετικότητα ως τον τρόμο και την απόγνωση. Η Ιωάννα Παππά διέσχισε με τόλμη, ως «Καταρίνα», τη μαρτυρική πορεία μέχρι την πράξη αποδοχής. Η Μαρίζα Τσάρη έδωσε μία συμπαγή σκηνική παρουσία ως «Γκένα». Ο Γιάννης Κουκουράκης ως «Τόμας» ήταν εντός της παρτιτούρας.
Καλόγουστα τα σκηνικά-κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, καίριοι οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και εκπληκτική η μουσική του RSN.
«Ένα πράγμα σου ορκίζομαι, ότι αν υπήρχες, θα σε σκότωνα…» Το DEMONS του Λαρς Νορέν σε καλεί να στροβιλιστείς με επιμελώς άτσαλα βήματα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.