«ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 27/11/2025 22:21
Το «Άρωμα Γυναίκας», η χολιγουντιανή εκδοχή του 1992 σε σκηνοθεσία Μάρτιν Μπρεστ, αγαπήθηκε για την οσκαρική ερμηνεία του Αλ Πατσίνο. Είναι το ριμέικ της ιταλικής ταινίας του 1974, «Profumo di donna» του Ντίνο Ρίτσι, βασισμένο στο μυθιστόρημα «Σκοτάδι και Μέλι» του Τζιοβάνι Αρπίνο.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, με την αρωγή της Αλεξάνδρας Αϊδίνη στη δραματουργική επεξεργασία και της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ στη μετάφραση, επέλεξε το ιταλικό πρωτότυπο για να μεταφέρει την ιταλική ατμόσφαιρα στη σκηνή του Θεάτρου Βρετάνια, ένα δράμα με ψυχολογικό βάθος και με νότες μαύρης κωμωδίας.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται σαν ημερολόγιο, μέσα από τα μάτια του νεαρού στρατιώτη Τζιοβάνι Μπερτάτσι ή αλλιώς Τσίτσο, ο οποίος ανέλαβε μία περίεργη αποστολή: να συνοδεύσει τον Λοχαγό Φάουστο Κονσόλο, έναν τυφλό και πικραμένο πρώην αξιωματικό του ιταλικού στρατού, στο ταξίδι του από το Τορίνο στη Νάπολη. Μόνο που οι γυναίκες, το αλκοόλ και οι περιπέτειες ενώ φαίνονται αθώες και διασκεδαστικές στην αρχή, καθώς το ταξίδι ξεδιπλώνεται, αποκαλύπτουν έναν σκοτεινό σκοπό. Ο συνεσταλμένος Τσίτσο είναι αναγκασμένος να υπακούει στα αιτήματα και τις ιδιοτροπίες του λοχαγού, υπομένοντας την αλαζονεία του. Ο Φάουστο είναι κυνικός, πικρόχολος, σαρκαστικός και ευμετάβλητος. Απογοητευμένος και εξαντλημένος από τη ζωή, ξεσπάει σε όσους είναι δίπλα του. Ανίκανος να αγαπήσει τον εαυτό του, απορρίπτει την αγάπη των άλλων. Μα κάτω από την τραχιά επιφάνεια, κρύβεται μία τραγική και περίπλοκη ψυχή.
Ο Τσίτσο ωρίμασε κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, μαθαίνοντας για τη ζωή, την αγάπη, την αξιοπρέπεια, την φιλία, την ηθική. Η αλληλεπίδρασή του με τον Φάουστο ήταν καταλυτικά ανθρώπινη.
Η παράσταση του Κωνσταντίνου Ασπιώτη είναι ισορροπημένη και καλαίσθητη με χιούμορ και συγκίνηση. Μολονότι πλατειάζει σε ορισμένα σημεία, δεν επηρεάζει το θετικό της πρόσημο. Τα εύστοχα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, τα όμορφα κοστούμια της Ελίνας Δράκου, η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη, οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα και οι χορογραφίες της Δήμητρας Μερτάνη συμβάλουν στο θεατρικό οικοδόμημα.
Ο Άκης Σακελλαρίου, με ερμηνευτική ευελιξία και τη στόφα του πρωταγωνιστή, είναι η επιβλητική φιγούρα του «Φάουστο», ο οποίος αποδεικνύεται ο αληθινός οδηγός της ιστορίας, αντιστρέφοντας τους ρόλους. Κατακλυσμένος από την αυτοαπέχθειά του, απορρίπτει τη στοργή και την αγάπη, αναζητώντας μια ευκαιρία για λύτρωση.
Στο πρόσωπο του Προκόπη Αγαθοκλέους ο «Τσίτσο» αντανακλάται με ευαισθησία και εκφραστικότητα ένα μείγμα απειρίας, αφέλειας και ανασφάλειας.
Εύγλωττη η σύντομη παρουσία της κ. Ξένιας Καλογεροπούλου στον ρόλο της εκκεντρικής θείας του Φάουστο.
Η Μαριάννα Πουρέγκα συμπληρώνει την τριάδα των πρωταγωνιστών. Είναι η ερωτευμένη, χωρίς ανταπόκριση, νεαρή «Σάρα», που ονειρεύεται μία θέση στη ζωή του Φάουστο.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Δημήτρης Διακοσάββας, Γιώργος Τζαβάρας, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Γεωργία Σωτηριανάκου, Σταύρια Νικολάου, Μαρία Καραγκιοζίδου, Ριχάρδος Αρώνης) ανταποκρίνονται επαρκώς στους πολλαπλούς τους ρόλους.
Άρωμα Γυναίκας, μία καλοστημένη σκηνοθετική προσέγγιση, τίμια στις προθέσεις της, με αισθητική και θετική ενέργεια.