«ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 18/02/2022 10:56
Mία «τυπική» συνέντευξη που ανατρέπει την μέχρι πρότινος αλήθεια και φανερώνει, έναν τρυφερό και ευαίσθητο κόσμο, μέσα από τη δαιδαλώδη διαδικασία της. Η παράσταση «ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ», του Eric- Emmanuel Schmitt, πραγματεύεται θέματα διαχρονικά και πανανθρώπινα. Στη σκηνή του Ιδρύματος «ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ», η υπόθεση είναι αμιγώς αντρική και κρίνεται στα σημεία. Ο Γιάννης Μπέζος συναντά θεατρικά τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, ο οποίος αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία μαζί με τον Σωτήρη Τσαφούλια.
Η υπόθεση του έργου αφορά στον καταξιωμένο νομπελίστα συγγραφέα Αμπέλ Ζνόρκο, ο οποίος ζει απομονωμένος στο ερημικό νησί Ροσβανόυ, στη θάλασσα της Νορβηγίας, αποφεύγοντας τα πάντα και ειδικά τους ανθρώπους. Δέχεται, ωστόσο, την επίσκεψη του δημοσιογράφου Έρικ Λάρσεν για να του παραχωρήσει την πολυπόθητη συνέντευξη. Το σπίτι μετατρέπεται σε αρένα αψιμαχιών, αντιπαραθέσεων, κωμικών συμβάντων, αλλά και αναπάντεχων αποκαλύψεων. Μία γυναικεία παρουσία ενώνει τους δρόμους τους με έναν πολύ ιδιαίτερο και απρόσμενο τρόπο. Εκεί που αρχικά υπήρχε ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους, ξαφνικά η απόσταση εξαφανίζεται και…
Το έργο, σύγχρονο και δυναμικό, σκιαγραφεί τις ανθρώπινες αξίες, ανεξαρτήτως εποχής ή κοινωνικών συνθηκών. Αποδεικνύει εύγλωττα πως τη ζωή αξίζει να τη ζούμε με θάρρος, αγάπη και ομόνοια, χωρίς εγωισμούς και διχασμούς. Γιατί είναι καταδίκη να είσαι, διαρκώς, βυθισμένος στη μοναχικότητα και τη σιωπή. Η ζωή είναι δώρο, δε θεωρείται δεδομένη και για αυτό θέλει φροντίδα, σεβασμό και προτεραιότητα. Χρειάζεται ένα σημείο επαφής, ένα σημείο αναφοράς γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και έχει ανάγκη την επικοινωνία, το χάδι, τη ζεστασιά. Να ξέρεις ότι δεν πορεύεσαι μονάχος σε τούτο τον κόσμο, κάπου πλησιάζεις, ακουμπάς.
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και μαζί αναδεικνύουν το σημαντικό, πανανθρώπινο μήνυμα που εκπέμπουν οι «ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ» του Eric- Emmanuel Schmitt, βασισμένοι στη ρέουσα μετάφραση της Εύας Κοτανίδη. Μήνυμα διαχρονικό, οικουμενικό ταυτισμένο με το «δίδαγμα» της εμπειρίας της πανδημίας. Ο ψυχισμός του ανθρώπου μέσα από την ουσιαστική επαφή και την αγάπη. Μεγάλη κουβέντα οι ανθρώπινες σχέσεις, ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του σύμπαντος. Άλλοτε μια μαύρη τρύπα που καραδοκεί να σε κατασπαράξει και άλλοτε γαλαξίας όμορφων συναισθημάτων. Η σκηνοθετική τους οπτική εστιάζει σε μια διττή αλήθεια -αναμοχλεύοντας μαεστρικά όλους τους συμβολισμούς, τις αέναες εικόνες, τις εξωτερικές εντάσεις και τα υπόκωφα ουρλιαχτά- δύο ανθρώπων, ενός θαυμάσιου κειμένου. Φωτίζονται οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος σε μια αμιγώς αξιοζήλευτη θεατρική συνθήκη, όπου πλάθονται ανάγλυφα οι ανθρώπινες αδυναμίες με φόντο την μοναξιά, την απομόνωση, τον διχασμό, τη σιωπή, το αιώνιο μυστήριο του έρωτα. Η παράσταση, καλοδουλεμένη, δομείται σταδιακά με χιούμορ, τραγικότητα, σασπένς, κοινή αισθητική, εξελίσσεται εύρυθμα και κορυφώνεται εντελώς απρόσμενα στο φινάλε. Τί είναι, τελικά, αυτό που μας απομονώνει και μας συνδέει στις ανθρώπινες σχέσεις; Τί σημαίνει να αγαπάς και να ερωτεύεσαι; Πώς η μοναξιά και ο φόβος μπορούν να αλλάξουν την πιο σκληρή εκδοχή του εαυτού μας και να μας οδηγήσουν στην αγάπη και στην αποδοχή; Όλες οι απαντήσεις επί σκηνής.
Ο Γιάννης Μπέζος, ως «Αμπέλ Ζνόρκο», είναι μοναδικός. Κεντάει λεπτομερέστατα, βελονιά τη βελονιά, λέξη τη λέξη, την πλέρια ψυχοδιανοητική αλήθεια του ήρωά του -χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά το μυαλό την ψυχή, το πρόσωπο το βλέμμα, τον λόγο, την κίνηση, την παραμικρή χειρονομία του. Ακριβής, άμεσος, καίριος, εκφραστικός ζωγραφίζει δεξιοτεχνικά το πορτραίτο του χαρακτήρα του με τις κατάλληλες αποχρώσεις και τα σωστά εφόδια υποκριτικής εμπειρίας. Αποδίδει έναν άνθρωπο μονήρη, κακότροπο, σχεδόν μισάνθρωπο, που έχει απαρνηθεί τα εγκόσμια, την επικοινωνία, την αγάπη, τον έρωτα. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό έρχεται στην επιφάνεια και είναι ο λόγος που αισθάνεται κενός και ανικανοποίητος.
Ο «Έρικ Λάρσεν» σκιτσάρεται με γενναιοδωρία, συνέπεια και σκηνική ευσυνειδησία από τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Είναι εκείνος που πλησιάζει τον συγγραφέα και λειτουργεί ψυχαναλυτικά. Γνωρίζει τα πάντα εξ αρχής, αλλά υπομένει και επιμένει αγόγγυστα στις ιδιοτροπίες του.
Ο σκηνικός χώρος του Κωνσταντίνου Ζαμάνη -πιστό αντίγραφο ενός «άναρχου» σπιτιού, από το οποίο απουσιάζει, παντελώς, η οργάνωση και η νοικοκυροσύνη- εγκιβωτίζει τη συναισθηματική ανισορροπία του ήρωα και λειτουργεί σε αντίστιξη με τα γαλήνια μουσικά μοτίβα του Θοδωρή Οικονόμου.
Οι ενδυματολογικές επιλογές του Άγη Παναγιώτου συνάδουν στο ύφος των προσώπων.
Λειτουργικά τα φώτα, του Λευτέρη Παυλόπουλου, χρωματίζουν ανάλογα τη δράση – αντίδραση των χαρακτήρων.
Την αρμόζουσα επιμέλεια κίνησης αναλαμβάνει η Μπίλιω Μαρνέλη.
Οι «ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ», του Eric-Emmanuel Schmitt, αφήνουν το καλλιτεχνικό τους στίγμα σε μία συνάντηση γόνιμη και διεισδυτική, με πλούσιο δούναι και λαβείν. Έτσι, η πορεία αυτοπροσδιορισμού των ηρώων διαγράφεται αριστοτεχνικά από δύο ερμηνευτές, που αλληλεπιδρούν με πάθος και σεβασμό, με φόντο πάντα τον άνθρωπο.