ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΤΗΣΕΩΝ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 02/02/2018 15:11
Μια σκηνική σύνθεση βασισμένη σε πολύ γνωστά κόμικς του Αρκά σκηνοθετεί στο Θέατρο Σημείο ο Δημήτρης Αγοράς. Η Ζωή Μετά, ο Ισοβίτης, οι Χαμηλές Πτήσεις, ο Καστράτο και το Μαλλί με Μαλλί παρελαύνουν στη σκηνή όχι σαν απλά σκετσάκια, αλλά με μια δραματουργική επεξεργασία που τους δίνει συνοχή και ενότητα. Οι ήρωες του γνωστού κομικογράφου παίρνουν ζωή και μας εξιστορούν με κοφτερό χιούμορ τις περιπέτειες των διάσημων χαρακτήρων του. Ο μπαμπάς σπουργίτης κάνει φλάσμπακ στη σχέση του με τη σπουργιτίνα και προσπαθεί να τιθασεύσει το γιο του. Η Λουκρητία είναι εθισμένη στο σεξ, αλλά η κακή της μοίρα της φέρνει σα σύντροφο στην αναζήτησή της τον Καστράτο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά με το αζημίωτο στο ποντίκι Μοντεχρίστο που του κρατάει συντροφιά και συμπάσχει μαζί του, ενώ ο Θανατοποινίτης συγγράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας μάταια να του δοθεί χάρη. Η Ζωή Μετά στην κόλαση και τον παράδεισο αποδεικνύεται διαφορετική από ότι μας την περιέγραφαν και θυμίζει αρκετά, επεισόδια που ζήσαμε στην επίγεια ζωή μας. Η καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα είναι στην ημερησία διάταξη και αποτελεί την προσφιλή προβληματική των συγκεκριμένων κόμικς.
Ο Δημήτρης Αγοράς αναλαμβάνει να ενώσει όλους αυτούς τους χαρακτήρες υπό τη σκηνοθετική του μπαγκέτα και να δώσει μια παράσταση με πρώτη μέριμνά της το γέλιο και στη συνέχεια ένα δημιουργικό προβληματισμό μέσα από αυτό. Ο βιτριολικός λόγος και η λεπτή ειρωνεία του χιούμορ παραμένουν οι πρωταγωνιστές και διατηρείται έτσι αναλλοίωτη η ατμόσφαιρα του Αρκά. Χρησιμοποιώντας ένα ευέλικτο και λιτό σκηνικό, τους κεφάτους ρυθμούς της μουσικής και την ενέργεια των πρωταγωνιστών του, δημιουργεί ένα γαϊτανάκι λόγου και ιδεών που συνεπαίρνει το θεατή και διατηρεί γρήγορο ρυθμό κάνοντας ελάχιστες κοιλιές. Κάποια διαδραστικά στιγμιότυπα και μία "χειροποίητη" αίσθηση που αφήνει το έργο, έχει να κάνει με την επιτυχημένη χημεία των ηθοποιών στη σκηνή και τη συνέπεια στην εναλλαγή τους. Το χιούμορ διατηρεί μια ποιότητα και ξεφεύγει από τα τηλεοπτικά στερεότυπα, δίνοντας μια εναλλακτική οπτική στο θεατή. Η διαδοχή των σκηνών κρύβει μια κινηματογραφικότητα, αλλά προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις των θεατρικών συμβάσεων. Κάποια μικρά σκετς δημιουργούν μια μικρή ανισορροπία στη ροή του έργου, αλλά δεν το επηρεάζουν ουσιαστικά και οι γοργοί και δυναμικοί ρυθμοί επιστρέφουν γρήγορα.
Οι ηθοποιοί της παράστασης παίζουν πολλαπλούς ρόλους, χωρίς να ταυτίζονται αποκλειστικά με έναν ήρωα. Ο Δημήτρης Κανέλλος με τη βαθιά και επιβλητική φωνή του και τη γεμάτη αθωότητα και παιδική αφέλεια ερμηνεία του σε κερδίζει με την αμεσότητα και την αυθεντικότητα των εκφραστικών του μέσων. Μεστός, ώριμος, αλλά και παιχνιδιάρης όπου χρειάζεται και μετρημένος στη λεπτομέρεια.
Η Έλενα Αρβανίτη έχει μια ευρύτητα ερμηνείας και μπορεί να ελίσσεται μεταξύ του απαθούς και υπολογιστή Μοντεχρίστου και της γλυκιάς, συμπαθέστατης και συναισθηματικής γιαγιάς. Χαμογελαστή, τσαχπίνα και δυναμική εκλύει θετική ενέργεια στη σκηνή και με αυτή διαποτίζει τους ρόλους της.
Ο Στέφανος Κοσμίδης είχε κάποιες πολύ καλές σκηνές (ειδικά σα γραμματέας του παραδείσου) και κάποιες λίγο άνισες, όπου δεν ισορροπούσε το ρυθμό του (κυρίως σαν μπαμπάς σπουργίτης). Κινήθηκε ωστόσο σε γενικά κεφάτα και δημιουργικά πλαίσια και αποτέλεσε άξιο μέλος της ομάδας.
Η Χαρά Τσιτομενέα με κεντρικό ρόλο τον Καστράτο, έβγαλε μια μπουφόνικη αφέλεια και μία ερμηνευτική γλυκύτητα. Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, συνόδεψε το λόγο της με μία εκφραστικότητα στην κίνηση και απέδωσε μεγαλείο στους ήρωες του Αρκά που ζωντάνεψε στη σκηνή.
Ο Αλέξης Βιδαλάκης έχει όλη την ορμητικότητα και τον ενθουσιασμό του νεαρού σπουργίτη, αλλά πρέπει σε κάποιες σκηνές να συντονίσει την ισορροπία του μεταξύ λόγου και κίνησης (όπου χρειάζεται λίγη περισσότερη χάρη), για να αξιοποιήσει στο έπακρο το ταλέντο του. Πάντως και αυτός είχε περίσσεια ενέργειας και διάθεσης προσφοράς στην ομάδα.
Η Μαρία Μπαλούτσου μένει χαραγμένη στη μνήμη σα Λουκρητία, με την εκρηκτική της θηλυκότητα, αλλά και τις απέλπιδες προσπάθειές της να βρει σεξουαλικό παρτεναίρ. Με φοβερή πλαστικότητα σώματος και χαμόγελο όλο πονηριά και υποσχέσεις είναι αυτό ακριβώς που απαιτούσε η ηρωίδα της.
Τέλος, ο Δημήτρης Αγοράς συμμετέχει και ως ηθοποιός στην παράσταση με μπρίο και δυναμική, ολοκληρώνοντας έτσι μια ομάδα που έδειξε να έχει σκηνική χημεία και να απολαμβάνει αυτό που κλήθηκε να παρουσιάσει.
Τα σκηνικά του σκηνοθέτη και της Μαρίας Κακάρογλου ήταν λιτά και λειτουργικά και με την κινητικότητά τους άλλαζαν άμεσα τις ισορροπίες στη σκηνή.
Τα κοστούμια της Κωνσταντινιάς Βαφειάδου αντιπροσωπευτικά των χαρακτήρων που έντυναν και φτιαγμένα με μεράκι. Η πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη είχε ρυθμό, ένταση, διάθεση και λίγο από βραζιλιάνικο τέμπο για να εξάρει το πνεύμα και το κέφι του έργου.
Η κίνηση της Αντιγόνης Γύρα συντονισμένη στο ρυθμό της μουσικής στα ομαδικά στιγμιότυπα και στις προθέσεις των ηρώων στα ατομικά.
Οι φωτισμοί του Anti Steve είχαν βάθος, αλλά προτίμησαν τα γενικά πλάνα, ενώ θα τα προτιμούσα πιο εστιασμένα σε κάποιες σκηνές.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του θεάτρου Σημείο, η θεατρικοποίηση αγαπημένων κινουμένων σχεδίων του Αρκά, έτυχε μιας μεταχείρισης με αγάπη, σεβασμό, μπρίο, κέφι, αλλά και με σκεπτόμενη και κριτική διάθεση. Το χιούμορ ήταν παρόν με βιτριολική δυναμική, η ερμηνευτική ομάδα έδωσε έναν πολύ καλό εαυτό και η σκηνοθετική οπτική κράτησε μια απλότητα και μια γνησιότητα στην προσέγγισή της. Κι έτσι κάπως κατάφερε να παρασύρει και την πλατεία στους ρυθμούς της και να τους προσφέρει ένα άκρως διασκεδαστικό θεατρικό βράδυ.