ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 08/10/2018 10:22
Το έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού "Χαρτοπόλεμος", σκηνοθετεί για τρίτη σαιζόν στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια ο Γιώργος Παλούμπης. Ένα κείμενο απόλυτα σύγχρονο, το οποίο γράφτηκε το 2017 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του Ιλίσια Βολανάκης.
Είναι η ιστορία τεσσάρων νέων ανθρώπων που ζουν στο ίδιο σπίτι και ενός πωλητή μαγειρικών σκευών, που χτυπά την πόρτα τους για να τους κάνει επίδειξη και εν τέλει να τους πουλήσει τα προϊόντα που διακινεί. Τρία αδέρφια και η κοπέλα του μεσαίου αδερφού ζουν κάτω από την ίδια στέγη, με τα καθημερινά προβλήματα της μεταξύ τους συμβίωσης να έρχονται να προστεθούν στα σοβαρά οικονομικά αδιέξοδα που τους κληροδότησε η οικονομική κακοδιαχείριση του πατέρα τους. Το σπίτι είναι υποθηκευμένο, κινδυνεύει να χαθεί από χρέη από ώρα σε ώρα, οι ανασφάλειες και τα προσωπικά αδιέξοδα πολλά και οι μεταξύ τους συγκρούσεις αλλεπάλληλες. Η μητέρα τους δεν άντεξε την κακομεταχείριση από το μέθυσο πατέρα κι έμειναν μόνοι να αντιμετωπίζουν μια σκληρή και ωμή πραγματικότητα. Παιδικά τραύματα βγαίνουν στην επιφάνεια και δοκιμάζουν τις ψυχικές και συναισθηματικές αντοχές τους. Οι σχέσεις θύτη και θύματος συγκεχυμένες και ασαφείς. Και εν μέσω όλων αυτών, έρχεται ένας πωλητής για να τους κάνει επίδειξη μαγειρικών σκευών, ευελπιστώντας σε μία πώληση για να βελτιώσει τα δικά του βαλτωμένα οικονομικά, μπλέκοντας στα γρανάζια μιας κρίσης σχέσεων στην οποία δεν επέλεξε να είναι παρών. Γρήγορα τα γεγονότα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και οι εξελίξεις αρχίζουν να ξεπερνούν τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους. Το κωμικό δένει αρμονικά με το τραγικό στοιχείο σε ένα κείμενο με γλώσσα νεανική και σύγχρονη, χωρίς να καταφεύγει σε λεκτικούς εκτροχιασμούς και τα προβλήματα των πρωταγωνιστών είναι αυτά που αντιμετωπίζει η σημερινή ελληνική κοινωνία σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Η δραματουργική επεξεργασία και η επιμέλεια του κειμένου ανήκει στο Γιωργή Τσουρή.
Ο Γιώργος Παλούμπης στο σκηνοθετικό τιμόνι της παράστασης, επιχειρεί να διερευνήσει σε βάθος τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο των ηρώων του και να αποδομήσει μια σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Η ιστορία ξεκινά αργά, σχεδόν υποτονικά, με ένα μυστήριο, ένα μυστικό να πλανάται στην ατμόσφαιρα και πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται σιωπηρά που μπορεί να οδηγήσουν οι διάλογοι των χαρακτήρων. Και κάπου εκεί, χωρίς να το καταλάβεις, οι ρυθμοί επιταχύνονται, τα γεγονότα αρχίζουν να τρέχουν και οι υποψίες για ύπαρξη κρυμμένων μυστικών αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητα. Οι πρωταγωνιστές κρίνονται, αλληλοκατηγορούνται, συγκρούονται και αγαπιούνται. Οι αντιπαραθέσεις συνεχώς οξύνονται, ο λόγος γίνεται ολοένα και πιο αιχμηρός και ο θεατής παρακολουθεί ένα κοινωνικό δράμα να μετατρέπεται σε θρίλερ με απρόβλεπτη τροπή και συνέχεια. Οι εξελίξεις γίνονται σχεδόν καταιγιστικές με το σκηνοθέτη να είναι πάντα παρών, καθοδηγώντας νοερά τους ηθοποιούς του και πλάθοντας εικόνες σκληρές, απόλυτα ρεαλιστικές και καθημερινές με τους ήρωές του. Χρησιμοποιεί το κείμενο σαν όχημα για να αποτυπώσει τα συνολικά βιώματα των χαρακτήρων και να ψηλαφήσει τα ίχνη τους στο παρόν τους. Οι διάλογοι είναι ζωντανοί, άμεσοι, αυθεντικοί, χωρίς περιττή χυδαιότητα, οι σκηνές έχουν την αμεσότητα του δωματίου όπου διαδραματίζονται και οι αλήθειες της παράστασης έρχονται συχνά σαν κόλαφος στον τακτοποιημένο θεατή κρατώντας τον στην άκρη του καθίσματός του. Ο καλός και ο κακός εαυτός συνεχώς παρόντες, σε μια διαρκή μάχη επικράτησης και το τέλος δεν αποτελεί πάντα λύτρωση με τη συμβατική έννοια του όρου. Οι προβολές σε video παλαιότερων παιδικών προγραμμάτων, στα διαλείμματα της εναλλαγής των σκηνών, μας υπενθυμίζουν την αθωότητα και την ανεμελιά των παιδικών μας χρόνων.
Ο Γιωργής Τσουρής κρατά το ρόλο του Γιάννη, του μεσαίου αδερφού που έχει αναλάβει τα οικονομικά βάρη της οικογένειας, με τους χειρισμούς του όμως να μη στέκονται ικανοί να αποτρέψουν την οικονομική καταστροφή. Νευρικός, οξύθυμος, άμεσος, φανερώνει έναν ταραγμένο εσωτερικό κόσμο, όπου η λογική προσπαθεί να επικαλύψει το συναίσθημα. Τα δύο αυτά δείχνουν να βρίσκονται σε μια διαρκή πάλη μέσα του και να δημιουργούν ένα χαρακτήρα μπερδεμένο, χωρίς ισορροπίες και χωρίς στηρίγματα. Το συχνά άδειο βλέμμα, το κουρασμένο στήσιμο του σώματος, το σπάσιμο της φωνής, προδίδουν ότι πίσω από το σκληρό προσωπείο κρύβεται μια ευαίσθητη ψυχή.
Η Βάλια Παπακωνσταντίνου είναι η Μαρία, η κοπέλα του Γιάννη, η οποία προσπαθεί να κρατήσει τις σχέσεις υπό έλεγχο και αποτελεί άλλοτε μια κατευναστική παρουσία και άλλοτε κόκκινο πανί. Ευαίσθητη, υπεύθυνη, συναισθηματική, αλλά και με διαυγή σκέψη και καθαρό λόγο, λειτουργεί συνήθως ως αντίβαρο στις εντάσεις των αδερφών. Αποτυπώνει μια νέα γυναίκα με ανασφάλειες και συναισθηματικές ανάγκες, αλλά και περισσή δοτικότητα.
Ο Θάνος Αλεξίου αντικατέστησε το Βαγγέλη Ρωμνιό στην αρχική διανομή και υποδύεται το Στέφανο, το μεγαλύτερο γιο της οικογένειας, ο οποίος λόγω μιας μάλλον φυσικής οκνηρίας γίνεται στόχος ενός φιλικού οικογενειακού bullying από τους υπόλοιπους. Δημιουργεί ένα χαρακτήρα που δείχνει να έχει ξεκάθαρες απόψεις για κάποια πράγματα, αλλά αφήνει την υποψία ότι κουβαλά μέσα του βαθιά και έντονα τραύματα από την προηγούμενη ζωή του. Ο λόγος του κρύβει παράπονο και ένα υφέρποντα σαρκασμό για τις χαρές της ζωής που τον προσπέρασαν χωρίς να τον αγγίξουν. Ένας άξιος αντικαταστάτης που κατάφερε να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες του ρόλου και να τον φέρει σε αίσιο πέρας.
Ο Φοίβος Ριμένας ερμηνεύει τον Ηλία, έναν πωλητή οικιακών σκευών, που γίνεται άθελά του έρμαιο των εξελίξεων και πίσω από το απαστράπτον χαμόγελο και το χειμαρρώδη λόγο του, κρύβει επιμελώς ένα νέο άντρα που προσπαθεί απεγνωσμένα για την επιβίωσή του. Η μελαγχολία και η ικεσία στο βλέμμα και οι πεσμένοι ώμοι, όταν συνειδητοποιεί ότι άλλη μία επίσκεψή του σε σπίτι για επίδειξη δε θα καταλήξει σε πώληση, χαλάει το εξωτερικό λούστρο του ήρωα, αλλά μπαίνει ουσιαστικότερα στο χαρακτήρα του. Και τις δύο του εκδοχές τις ερμηνεύει με την ίδια επάρκεια και πειστικότητα. Ο Παύλος Πιέρρος στο ρόλο του μικρότερου αδερφού, του Βασίλη, βγάζει στη σκηνή όλη την ορμητικότητα και το ταμπεραμέντο της νιότης του. Προσπαθώντας να αυτοπροσδιοριστεί και να ανακαλύψει τους στόχους της ζωής του, μοιάζει μπερδεμένος και προσπαθεί με ένταση και πάθος να μη βουλιάξει στη δίνη των προβλημάτων γύρω του. Η αποστασιοποίηση όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση και η νευρικότητα στην κίνηση και το ανήσυχο βλέμμα του, αποκαλύπτει όλη του την πνευματική και ψυχολογική σύγχυση στην οποία βρίσκεται. Ένας νεανικός θίασος που δούλεψε τη χημεία του, ώστε να δείχνει οικογένεια, δημιουργώντας ένα παζλ με χαρακτήρες σημερινούς και γνήσιους.
Τα σκηνικά της Κωνσταντίνας Μαρδίκη απλά και λειτουργικά, χαρακτήρισαν ένα σαλόνι μιας οικογένειας σε σταδιακή αποσύνθεση, αφήνοντας επαρκή χώρο ελεύθερο για την κίνηση των ηθοποιών.
Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα καθημερινά, έντυσαν σωστά τους χαρακτήρες του έργου, αντικατοπτρίζοντας την ψυχολογική τους ένταση και αστάθεια.
Η μουσική και η εγκατάσταση των video είχαν την επιμέλεια του Γιωργή Τσουρή και έδεσαν αρμονικά με το λόγο, τον οποίο υπηρέτησαν με συνέπεια.
Οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου έπαιξαν συχνά με τις σκιές, εστίασαν εύστοχα στους πρωταγωνιστές των συγκρούσεων και φώτισε τις εσωτερικές τους αντιδράσεις.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια, είδα μια παράσταση, που στηρίχτηκε σε ένα κείμενο φρέσκο, σημερινό, με γλώσσα ρεαλιστική και απόλυτα σύγχρονη και συνδυάστηκε με μια σκηνοθετική προσέγγιση που θέλησε να δώσει μια αληθινή οπτική της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, όπως μπορεί να τη βιώσει ένας νέος άνθρωπος. Ωμή, χωρίς ωραιοποιήσεις, δηθενιές και περιττούς συναισθηματισμούς, κοιτά το θεατή κατά πρόσωπο και τον παρακινεί να σκεφτεί και να αλλάξει τα κακώς κείμενα της ζωής του. Οι ηθοποιοί απόλυτα υποστηρικτικοί του όλου εγχειρήματος, έπλασαν ήρωες αυθεντικούς, μπερδεμένους, με αδυναμίες και ανασφάλειες, ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Μια θεατρική πρόταση, στην οποία σίγουρα θα αναγνωρίσουμε στοιχεία του εαυτού μας.