ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 15/05/2017 11:23
Το δικό του κείμενο με τίτλο "Το Ζευγάρι της Χρονιάς (Το ξόρκι ενός εφιάλτη)" σκηνοθετεί ο Γιάννης Ξανθόπουλος, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ένα έργο που αφορά το παρόν, αλλά και το σύντομο μέλλον μας και διαδραματίζεται στο κοντινό 2020, με τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, η οποία δείχνει έντονα σημάδια ολοκληρωτισμού. Πιο συγκεκριμένα το Υπουργείο Οικογενειακής Ανάπτυξης, προκηρύσσει ένα διαγωνισμό για το ζευγάρι της χρονιάς, στον οποίο μπορούν να συμμετέχουν μόνο όσοι έχουν συμπληρώσει δέκα χρόνια γάμου. Το χρηματικό έπαθλο σημαντικό και ο στόχος υποθετικά ευγενής, να αναζωπυρωθούν οι οικογενειακοί θεσμοί και οι αξίες, που έχουν πέσει σε βαθιά κρίση και παρακμή, παράλληλα με τα οικονομικά αδιέξοδα. Ο Μάκης και η Λένα είναι ένα κατά τα φαινόμενα αγαπημένο ζευγάρι που, αφού τα οικονομικά τους δεδομένα εξαντλήθηκαν, έχουν απομείνει να κρατούν με νύχια και με δόντια ένα μικρό διαμέρισμα που μένουν. Η διαύγεια και η καθαρότητα της σχέσης τους είναι φαινομενικά αδιαμφισβήτητη, αλλά στη ροή του διαγωνισμού αποκαλύπτονται κρυμμένα μυστικά, αδυναμίες, ανασφάλειες και μικρά προβλήματα που γιγαντώνονται και φέρνουν τη μεταξύ τους σύγκρουση. Η συμμετοχή στο διαγωνισμό από αθώα και απλή, αρχίζει να απαιτεί υποχωρήσεις και θυσίες που τα άτομα δεν είναι πάντα έτοιμα να κάνουν. Ενίοτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά ισχύει αυτό πάντα; Ένα κείμενο ίσως λίγο ακραίο, σίγουρα αιχμηρό, αλλά ποιος αλήθεια μπορεί να προβλέψει την αντίδραση των ανθρώπων στην παρατεινόμενη κρίση, οικονομική και ηθική; Και ποιος θα μπορούσε να οριοθετήσει επακριβώς τις ανθρώπινες αντοχές με ακρίβεια;
Ο Γιάννης Ξανθόπουλος αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, συστήνοντάς μας ένα τυπικό νεανικό ζευγάρι του σήμερα και διανθίζοντας τις καταστάσεις της καθημερινότητάς τους με χιούμορ και ένα υφέρποντα σαρκασμό. Η σχέση των δύο παρουσιάζεται στην αρχή σαν κάτι το σχεδόν ιδανικό και, προϊούσης της παράστασης, αποδομείται και αποκαλύπτει όλες τις αδυναμίες και τα τρωτά της. Από μία δροσερή κομεντί, βλέπουμε το έργο να αποκτά μια δραματικότητα, ένα βάθος, μία ένταση και κάθε σκηνή κρύβει μέσα της και μια μικρή κορύφωση. Η επαναληπτικότητα της αρχικής σκηνής του ξυπνήματος, δείχνει το μέγεθος της ρουτίνας στην οποία μπορεί να περιέλθει ένα ζευγάρι μετά από αρκετά χρόνια γάμου και τον εκφυλισμό κάποιων μικρών αλλά σημαντικών συναισθημάτων που μπορούν να αποτελέσουν το αλατοπίπερο της σχέσης αυτής. Η αμφιβολία αρχίζει να φωλιάζει στο μυαλό των ηρώων και να τους οδηγεί σε μικρές ή μεγάλες συγκρούσεις, που αργά αλλά σταθερά διαβρώνουν την ηρεμία και τη γαλήνη τους, με τις κρυμμένες αλήθειες να αποκαλύπτονται σιγά σιγά στη σκηνή και να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Κάποια από τα μηνύματα του έργου έχουν μια ακαδημαϊκότητα και ένα διδακτισμό και δείχνουν να κουνούν το δάχτυλο στο θεατή, αλλά ευτυχώς δεν κρύβεται εκεί η ουσία του έργου. Τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μέχρι που μπορούν αυτά να φτάσουν είναι ο κεντρικός πυρήνας του και διερευνάται διεξοδικά. Η τελική κορύφωση κρύβει ανατροπές και η καταστροφή με τη λύτρωση απέχουν ελάχιστα. Μια μικρή κοιλιά δεν αποφεύγεται, καθώς κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να κυλήσουν λίγο γρηγορότερα, αλλά ο ρυθμός διατηρείται σε γενικές γραμμές σε υψηλά επίπεδα.
Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης κρατάει το ρόλο του Γεράσιμου (Μάκη), ενός άντρα απλού, που βαθιά μέσα του δείχνει να κρύβει ένα παιδί. Είναι πιστός, αυθεντικός, ταγμένος στη σχέση με τη γυναίκα του, που ακόμα και τα ξεσπάσματα θυμού του είναι στιγμιαία και για τα οποία μετανιώνει σχεδόν άμεσα. Έχει χιούμορ, αφέλεια, μια κίνηση λίγο άγαρμπη και ένα λόγο που κρύβει γνησιότητα και ζεστασιά. Δείχνει να κατανοεί επακριβώς τις απαιτήσεις του ρόλου και έχει δουλέψει στη λεπτομέρεια τη χημεία του χαρακτήρα του με τη συμπρωταγωνίστριά του.
Η Ιωάννα Πηλιχού υποδύεται τη Λένα και αποτυπώνει στην ερμηνεία της όλα τα στοιχεία μιας σύγχρονης γυναίκας. Φιλάρεσκη, κοκέτα, θηλυκή και μπριόζα όταν χρειάζεται, δυναμική και χειριστική σε άλλες στιγμές, αλλά και ευαίσθητη και ανασφαλής, όταν νιώθει να κινδυνεύει η εσωτερική της ισορροπία, πατάει δυναμικά στη σκηνή και δείχνει το ιδανικό ταίρι για το χαρακτήρα του συζύγου της στο έργο. Ο λόγος της, συχνά σε υψηλές οκτάβες, συμβαδίζει με την έντονη κίνηση, το ταμπεραμέντο της και δένει αρμονικά με αυτή.
Ο Δημήτρης Κοτζιάς ερμηνεύει τον εκπρόσωπο του υπουργείου και ελεγκτή του διαγωνισμού άλλοτε με χιούμορ (που ενίοτε αγγίζει ένα λανθάνοντα σαρκασμό) και άλλοτε με κυνισμό και σχεδόν ανθρωποφαγική διάθεση, σκιαγραφώντας τη σκληρή και απάνθρωπη μάσκα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και των εκπροσώπων τους.
Ο Φώτης Θωμαΐδης παίζοντας το γέρο πατέρα της Λένας, καθηλωμένος μετά από ένα ατύχημα σε καροτσάκι, αλλά με μυαλό κοφτερό και γλώσσα ιδιαζόντως αιχμηρή, είχε ένα διδακτισμό κάποιες στιγμές στο λόγο του, αλλά οι εκφράσεις του και η στάση του σώματός του κράτησαν το χαρακτήρα στην ουσία του και του έδωσαν ειδικό βάρος και ισορροπία.
Τα σκηνικά της Ιωάννας Κατσιαβού απομόνωσαν ένα μέρος της σκηνής για να λειτουργήσει ως κρεβατοκάμαρα, στην οποία βλέπουμε τη δράση σε σκιές, ενώ γενικότερα έχει μόνο τα απαραίτητα αντικείμενα ώστε να είναι λειτουργικός και άνετος στην κίνηση των ηθοποιών.
Τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου απλά, κομψά και καθημερινά, έντυσαν σωστά τους χαρακτήρες. Η μουσική του Γιώργου Χατζή δεν είχε μεγάλη συμμετοχή στη ροή και την ατμόσφαιρα του έργου, ενώ οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα ήταν σωστοί, έδωσαν σημασία στις σκιές της κρεβατοκάμαρας και εστίαζαν στους πρωταγωνιστές της ιστορίας.
Συμπερασματικά, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου είδα ένα σύγχρονο ελληνικό έργο, που αφορά την υλική και ηθική κακοδαιμονία της εποχής (πιθανότατα και του μέλλοντός μας) με σύγχρονη οπτική και ευθύ λόγο. Η σκηνοθεσία υποστήριξε το κείμενο, έδωσε ανάσες στο θεατή, δημιούργησε μια τεχνητά ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, είχε αισθητική και προσπάθησε να επικοινωνήσει τα απλά, αλλά ουσιαστικά μηνύματα της παράστασης. Οι ερμηνείες σε υψηλό επίπεδο και με εξαιρετική χημεία, με το τελικό πρόσημο της θεατρικής αυτής πρότασης να είναι απόλυτα θετικό και να αποσπά το δίκαιο παρατεταμένο χειροκρότημα στο φινάλε.