ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΚΛΟΤΙΛΔΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 15/01/2018 10:23
Το έργο του Ιταλού Τζοβάννι Γκουαρέσκι (Giovannino Oliviero Giuseppe Guareschi) με τίτλο "Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη" (Il Destino si Chiama Clotilde) σκηνοθετούν στο Bios οι Αμαλία Καβάλη και Γιάννης Σοφολόγης. Γραμμένο το 1943, διασκευάστηκε στα Ελληνικά για τη συμμετοχή του στη διαγωνιστική Scratch Night του Bob Theater Festival του 2016, κέρδισε την πρώτη θέση και παρουσιάζεται πλέον στην ολοκληρωμένη του θεατρική εκδοχή. Πρόκειται για μια παρωδία των ερωτικών μυθιστορημάτων του 19ου αιώνα, μια ιδιαίτερη ιστορία μεταξύ της Κλοτίλδης Τρολ και του Φιλιμάριο Ντυμπλέ, γεμάτη απρόοπτα και οι οποίοι με τη συνδρομή ενός μουσικού επί σκηνής αφηγούνται τα ευτράπελα και μη επεισόδια του έρωτά τους. Αυτή είναι όμορφη, εύπορη και ίσως η πιο περιζήτητη νύφη της πόλης, με αυτόν να είναι ο μοναδικός άντρας που (προς το παρόν) αντιστέκεται στη γοητεία της. Για να πάρει μια γλυκιά εκδίκηση του κάνει μια φάρσα, στέλνοντάς τον στο νησάκι Μπες, αλλά πολύ σύντομα η φάρσα ξεφεύγει από τον έλεγχό της και παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις. Στη δίνη των περιπετειών στις οποίες εμπλέκονται, μίσος και έρωτας δίνουν μια μάχη επικράτησης στην καρδιά τους. Η διασκευή είναι σύγχρονη, σημερινή, με κάποιες κωμικές λεκτικές παρεκβάσεις σχετικές με την ελληνική πραγματικότητα και ζωντανούς διαλόγους.
Αμαλία Καβάλη και Γιάννης Σοφολόγης αναλαμβάνουν τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης, κρατώντας ατόφιο τον παρωδιακό κωμικό ιστό του κειμένου. Διατηρούν ένα πολύ γρήγορο ρυθμό στις εναλλαγές των εικόνων και των λεκτικών "επεισοδίων"-διαξιφισμών μεταξύ τους, οι παρεξηγήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, συντηρώντας ένα πολύ ζωντανό κωμικό μομέντουμ. Ποτέ δεν καταφεύγουν στην καρικατούρα, αλλά στηρίζονται στην ατάκα, την κίνηση και τον αρμονικό συνδυασμό των δύο. Αφήγηση και σκηνική δράση συνδυάζονται με εξαιρετική επιτυχία, με το θεατή να μη βαριέται στιγμή. Το σουρεαλιστικό και αυτοσαρκαστικό στοιχείο είναι έντονο, αλλά ελεγχόμενο, χωρίς να ξεφεύγει προς τη γελοιότητα ή την κακογουστιά. Η σκηνοθεσία δείχνει να έχει δουλέψει με λεπτομέρεια το ύφος και τον προσανατολισμό της παράστασης, με την απλότητα να είναι εργαλείο της και να υπάρχει ένα άρωμα χειροποίητου στην όλη προσπάθεια. Σχεδόν τίποτα περιττό, καμία διάθεση εντυπωσιασμού, έξυπνοι αυτοσχεδιασμοί, μικρές σύγχρονες προσθήκες, εξαιρετική χημεία των δύο ηθοποιών στη σκηνική τους συνύπαρξη και το θέατρο να στηρίζεται στην ίδια την ουσία του
Η Αμαλία Καβάλη είναι η Κλοτίλδη Τρολ (και η Καίτη ή κοντέσα Ντελασέρα), μια κοπέλα με μπρίο, τσαχπινιά και μια δόση αυταρέσκειας, απόρροια της επιτυχίας της στους άντρες. Γλυκιά, συμπαθέστατη, αεικίνητη, κορίτσι αλλά και γυναίκα, εναλλάσσει τους ρόλους και τις λεπτές ισορροπίες τους με άνεση και ευελιξία. Κωμική και ευαίσθητη, ρομαντική αλλά και δυναμική, αποδίδει το ρόλο της σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ο Γιάννης Σοφολόγης υποδύεται το Φιλιμάριο Ντυμπλέ (αλλά και τον Τζορντίνο) και είναι σε αντίστοιχο ερμηνευτικό μήκος κύματος με τη συμπρωταγωνίστριά του. Αυθεντικός, γνήσιος, άμεσος, με κωμική φλέβα, χαριτωμένη κίνηση και αρσενικό ταμπεραμέντο. Έχει ζωντάνια και χρώμα τόσο στο λόγο όσο και στην κίνησή του. Οι ερμηνείες είναι και οι δύο πειραγμένες, αλλά δουλεμένες στη λεπτομέρεια, συμπληρώνουν η μία την άλλη και συνεργάζονται μεταξύ τους σε εξαιρετικό βαθμό.
Τα δύο νεαρά παιδιά συμπληρώνει με ζωντανές μουσικές παρεμβάσεις αλλά και κωμικές ατάκες ο Gary Salomon με την κιθάρα του, που προσθέτει δημιουργική "τρέλλα" στις ερμηνείες.
Το σκηνικό επιμελήθηκε η Ζωή Μολυβδά-Φαμέλλη και ήταν λιτό και πολυλειτουργικό μέσα στην απλότητά του. Μεταμορφώνεται με ευέλικτο τρόπο σε πειρατικό πλοίο, φυλακή, δελφίνι και αρκετά άλλα.
Αντίστοιχα τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα είχαν έμπνευση και φαντασία και αντιπροσώπευσαν απόλυτα τις χρονικές περιόδους που σατύριζαν.
Η πρωτότυπη μουσική είχε τη σφραγίδα του Gary Salomon και αποτέλεσε ιδανικό soundtrack της παράστασης.
Οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου ήθελα να περιλαμβάνουν λίγο πιο κλειστά πλάνα, αλλά δεν αποτέλεσαν σε καμία στιγμή τροχοπέδη στη ροή του έργου.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Bios είδα μια παράσταση με νεανική και ζωντανή προσέγγιση, γνήσιο χιούμορ και όλα τα πρωτογενή στοιχεία του καλού θεάτρου παρόντα. Ατμόσφαιρα εποχής, πολύ γρήγορος ρυθμός, ατάκες με αυθεντικό και έξυπνο χιούμορ, συνεχής και ανάλαφρη κίνηση, έργο που απευθύνεται με αμεσότητα στο κοινό του και δύο ηθοποιοί που κατέθεσαν την ψυχή και το ταλέντο τους στην υπηρεσία του "χειροποίητου" θεάτρου.