ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΚΙΚΙ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 13/01/2016 09:28
Η Κίκι υπήρξε αληθινό πρόσωπο, μια πολυσύνθετη προσωπικότητα που έζησε στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα στο Παρίσι. Με ταραγμένη και δύσκολη παιδική και εφηβική ηλικία και αφού εκδιώχθηκε από τη μητέρα της, κατέφυγε στους δρόμους και τα καφέ του Μονπαρνάς, όπου γνώρισε καλλιτεχνικό κόσμο και άρχισε μια νέα ζωή.
Στην παράσταση τη συναντούμε στη δεκαετία του 1920, σε μια εποχή που το αλκοόλ έρεε και ο έρωτας έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Παρακολουθούμε τα πολλά της πρόσωπα και προσωπεία, στην ερωτική της ζωή, σα μοντέλο, σαν ηθοποιό, σαν τραγουδίστρια, σα χορεύτρια, αλλά και σαν άνθρωπο. Αναστατώνοντας το Παρίσι με την ελευθεριάζουσα αθωότητά της, κατάφερε να γίνει το κορυφαίο μοντέλο της εποχής, ποζάροντας για τους πιο διάσημους φωτογράφους της εποχής (Μαν Ρέι και Μπρασάι), ζωγράφους (Κίσλιγκ, Κρόγκ, Πικάσο) και γλύπτες (Κάλντερ). Υπήρξε σύμβολο ερωτισμού και έζησε τη ζωή της όπως την ήθελε και ίσως την ονειρεύτηκε, χωρίς να αλλοιώσει τον εαυτό της, αλλά πάντα με τον αυθορμητισμό και την εκρηκτικότητα που τη διέκρινε.
Ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, δημιουργεί μια παράσταση που βασίζεται σε έναν ευαίσθητο συνδυασμό εναλλαγών και ισορροπίας. Πρέπει να αποδώσει την πολύπλευρη προσωπικότητα της ηρωίδας του όσο πιο ανάγλυφα γίνεται, αλλά ταυτόχρονα ισορροπημένα και ολοκληρωμένα. Έτσι χρησιμοποιεί ένα γρήγορο τέμπο, όπου η Κίκι διαρκώς αλλάζει, διαρκώς μεταλλάσσεται, διαρκώς μας αποκαλύπτει και κάτι νέο από τον εαυτό της. Όχι ευτυχώς σε βάρος της κατανόησης του κειμένου, καθώς το κοινό γίνεται κοινωνός των εναλλαγών αυτών με τρόπο άμεσο, μέσω ζωντανής μουσικής (πιάνο), τραγουδιού, χορού και φυσικά ερμηνείας. Χαρά, μελαγχολία, ευαισθησία, πικρία, κέφι και μοναξιά, συναισθήματα που διαδέχονται το ένα το άλλο και ευθυγραμμίζονται με μία χαρίεσσα διάθεση χωρίς καμία τάση όδευσης προς το εύκολο μελό. Παράλληλα με το λόγο, διατηρεί την πρωταγωνίστριά του σε μια κινητικότητα στο μήκος και το πλάτος της σκηνής, πετυχαίνοντας να κρατά το θεατή σε μια σχεδόν συνεχή οπτικοακουστική εγρήγορση. Και σε όλα αυτά δεν παύει ποτέ να κυριαρχεί ένα πέπλο ερωτισμού και κρυφής φαντασίωσης, που ήταν ουσιαστικά και το ατού της Κίκι.
Η Νταίζη Σεμπεκοπούλου αναλαμβάνει να δώσει ζωή και οντότητα στο σύνθετο ρόλο της Κίκι με πολύ κέφι και διάθεση. Και ήδη από την πρώτη χαρακτηριστική σκηνή του έργου, νιώθεις ότι έχεις μπροστά σου την Κίκι. Συνδυάζει έξυπνα και αρμονικά τη βραχνάδα και τον αισθησιασμό της φωνής της στην πρόζα, το προκλητικό σκηνικό στήσιμο, την προφανή ικανότητά της στο χορό, αλλά και την απρόσμενα καλή χροιά της στο ζωντανό τραγούδι, δημιουργώντας ένα one-woman show, όπως θα έκανε και η πραγματική Κίκι. Δείχνει να αντλεί χαρά από αυτά που κάνει στη σκηνή και να τα βιώνει με πάθος και ένταση σα να ήταν δικές της αναμνήσεις. Το βάθος και η ποιότητα της προετοιμασίας και της δουλειάς που έκανε, τόσο στο δραματουργικό, όσο και στο μουσικοχορευτικό κομμάτι του ρόλου είναι εμφανή, δίνοντας μια ερμηνεία ολοκληρωμένη και πολυσύνθετη. Λες και ο ρόλος αυτός να την περίμενε χρόνια για να τον ερμηνεύσει και να του δώσει ζωή. Ζωντανά στο πιάνο συνοδεύει την κυρία Σεμπεκοπούλου η ταλαντούχα Κατερίνα Δευτερέβου.
Η σκηνική σύνθεση αποτέλεσε μια συλλογική προσπάθεια και περιλαμβάνει από κλασσικά έπιπλα και το boudoir της Κίκι, μέχρι επώνυμους καμβάδες και ζωγραφικούς πίνακες, δίνοντας ένα σχεδόν ιδανικό κάδρο για το πορτραίτο της Κίκι.
Τα κοστούμια από τον Miltos, έχουν φινέτσα, αέρα ακριβής ραπτικής και υψηλής αισθητικής και αγκαλιάζουν στοργικά και ευαίσθητα το σώμα της πρωταγωνίστριάς του.
Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ σε κάποιες στιγμές ήταν λίγο υπερβολικοί, υπερφωτίζοντας την Κίκι, αλλά σε γενικές γραμμές υποστήριξαν επαρκώς την παράσταση.
Η μουσική σύνθεση του Στάθη Σούλη πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα. Η γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια ανήκει στο Γιάννη Βούρο.
Συμπερασματικά, στη μικρή σκηνή του Άλμα, παρακολούθησα ένα μικρό θεατρικό διαμαντάκι που μας σύστησε μια άγνωστη στους πολλούς καλλιτέχνιδα, που όμως έβαλε τη σφραγίδα της σε μια ερωτική, γεμάτη ευωχία εποχή στο Παρίσι. Ένα σφιχτό και καθόλου φλύαρο κείμενο, συνοδεύτηκε από μια έξυπνη και νευρώδη σκηνοθεσία και από ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από την πρωταγωνίστρια, που με έκανε να νιώσω ότι ο ρόλος αυτός απλά την περίμενε.