ΠΑΡΑΣΙΤΑ. ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 17/10/2015 15:32
Μετά την επιτυχημένη περσινή της πορεία, η παράσταση ΠΑΡΑΣΙΤΑ της Βίβιεν Φράντσμαν σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, εξασφάλισε διαβατήριο για τα Δευτερότριτα στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου για δεύτερη χρονιά.
Η Πινκ και η Ρόλυ, οι οποίες ζουν σε ένα σπίτι μικρό αχούρι, αγαπούν πολύ η μία την άλλη, όντας αδερφές και έχοντας μεταξύ τους μια περίεργη σχέση αλληλοεξάρτησης, είναι και οι δύο (καθεμία με τον τρόπο και το χαρακτήρα της) δύο άνθρωποι-παράσιτα, μπερδεμένες στα γρανάζια ενός κυκεώνα μοναξιάς, δυστυχίας, απελπισίας και έλλειψης μέλλοντος. Η παρακμή των χαπιών, των ναρκωτικών και της πορνείας και η ψυχική τους εξαθλίωση από τα αδιέξοδα και την εγκατάλειψη που βιώνουν, δίνουν μια ταυτότητα σκληρού, αλλά απόλυτα ρεαλιστικού και σημερινού κειμένου. Ίσως εμείς οι πιο βολεμένοι και οι παραδομένοι στον αστικό μεγαλοϊδεατισμό, να μη συνειδητοποιούμε ότι τέτοιοι χαρακτήρες και άνθρωποι ζουν ανάμεσά μας και όταν τους παρατηρούμε τους "τινάζουμε" από το οπτικό και αισθητικό μας πεδίο σαν παράσιτα.
Η μετάφραση της Αγγελικής Κοκκώνη, έδωσε ένα κείμενο ζωντανό, με άμεσες, αυθόρμητες και συχνά πικρά σπιρτόζικες ατάκες, που διατηρούν όλη τη λανθάνουσα βιαιότητα που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι-παράσιτα.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στη σκηνοθεσία, ακολουθώντας τη γραμμή του κειμένου, δεν παρασύρθηκε σε ακρότητες έμφασης ή τρικ για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και ρυθμό, αλλά οδήγησε την παράσταση μέσα από τις λεπτομερειακά επεξεργασμένες ερμηνείες και την εκμετάλλευση της ειρωνείας του σκηνικού, σε έναν αβίαστο τέμπο, συχνά καταιγιστικό, με μικρές ανάσες ανθρώπινου και συχνά απλοϊκού χιούμορ, αλλά βαθιά και έντονα ανθρώπινου. Οι μικρές και αλλεπάλληλες σκηνές συγκατοίκησης και συμβίωσης των δύο κοριτσιών, είναι σύντομες, κοφτές, σαφείς, σαν στιγμιότυπα παιγμένα με κινηματογραφική ακρίβεια, χειρουργική ισορροπία και μία λαϊκότροπη ποίηση στις ερμηνείες των πρωταγωνιστριών.
Οι δύο ηθοποιοί πλησιάζουν το θεατή, του τείνουν νοητά το χέρι και τον καλούν να συμμετάσχει στον κόσμο των παρασίτων αυτών, να προσπαθήσει να τον προσεγγίσει και να τον κατανοήσει και να δει μέσα από την επιφάνειά τους. Ο ίδιος, έχοντας κατανοήσει τα πολλαπλά επίπεδα της γραφής του κειμένου, εστίασε με προσοχή, λεπτομέρεια, αλλά και τη δέουσα ευαισθησία στις "εξαρτήσεις" των δύο αδελφών, αποφεύγοντας το μελό, αλλά με ένα ακατέργαστο ρεαλισμό και απουσία καταγγελτικής διάθεσης, θέλοντας ίσως να καταλήξει σε μια παράσταση-στοργική αγκαλιά στα άτομα αυτά.
Τα παιχνίδια με τη μουσική, τα φώτα και τις σκιές επιτείνουν το ιδιότυπο σασπένς της παράστασης και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Όλες ανθρωποκεντρικές, όπου ο ψυχισμός των δύο κοριτσιών έχει τον πρωτεύοντα λόγο και οι καταστάσεις έρχονται μετά.
Η Κόρα Καρβούνη, μου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά, ότι είναι από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της και απολαμβάνει αυτό που κάνει στη σκηνή στο μέγιστο βαθμό. Παίζοντας την Πινκ, μια ευάλωτη και με ψυχολογία κατακερματισμένη από τις συνεχείς απορρίψεις και εξευτελισμούς κοπέλα, αποτυπώνει στην ερμηνεία της τόσο σαν εκφορά του λόγου, όσο και σαν σκηνικό στήσιμο και κίνηση, όλη την εσωτερική της κούραση και απογοήτευση από την προηγούμενη ζωή της. Ήρεμη, κεφάτη και έτοιμη να ζήσει διαφορετικά στις στιγμές της διαύγειάς της, εκρηκτική και οργισμένη με τα μικροπράγματα που την ενοχλούν και αυτούς που θεωρεί ότι την εξαπατούν, γλυκιά, τρυφερή και ευαίσθητη σε ότι έχει να κάνει με την αδερφή της. Ισορροπεί όμορφα μεταξύ του χιούμορ και της πικρίας της ήττας, βγάζοντας μια παιδικότητα, μια αφέλεια, αλλά και μια καλά κρυμμένη σκληρότητα και ένταση. Εξαιρετική και σε αυτό το ρόλο που υποδύθηκε.
Η Ιωάννα Κολλιοπούλου στο ρόλο της Ρόλυ, μικρότερης αδερφής της Πίνκ, η οποία είναι αγράμματη, στάθηκε σχεδόν το ιδανικό ερμηνευτικό και σκηνικό συμπλήρωμα της Πινκ. Παίζει απλά, κατανοητά, με σχεδόν τέλεια άρθρωση και απόλυτη συγκέντρωση τόσο στο χαρακτήρα το δικό της, όσο και της αδερφής της. Οι μεταπτώσεις της τόσο φυσικές, τόσο απελευθερωτικές, που σε κάνουν να συμμετέχεις σε αυτές, καθώς σίγουρα ταυτίζεσαι με κάποιους από τους προβληματισμούς και τα ερωτήματά της.
Πιο παιδί, πιο αφελής ίσως από την Πινκ, αποτελεί το αντίβαρο στην εκρηκτικότητα της αδερφής της, δείχνοντας να έχει δουλέψει σε βάθος το ρόλο της και να τον έχει κάνει δικό της.
Η Νατάσα Ζάγκα, το χαμόγελο του μπαρ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, κάνει ένα μικρό σκηνικό πέρασμα, ενώ στην παράσταση ακούγεται και η φωνή του Γιάννη Τσορτέκη.
Τα σκηνικά της Μαγδαληνής Αυγερινού ήταν υποδειγματικά στην επεξεργασία της ατμόσφαιρας της παράστασης. Πλήρως αντιπροσωπευτικά, ατάκτως ερριμένα, στάθηκαν σημαντικό εργαλείο στη σκηνοθετική προσέγγισή της. Το ίδιο ισχύει και για τα κοστούμια της ίδιας.
Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, στάθηκε το ιδανικό soundtrack της παράστασης και απόλυτα συνυφασμένη με την ουσία της.
Οι ευφάνταστοι και εύστοχοι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη φώτισαν όλη την ψευδαίσθηση του εξαρτημένου κόσμου των δύο κοριτσιών, ενώ η κίνηση της Έλενας Αντωνίου συντονίστηκε σχεδόν απόλυτα με το λόγο.
Συμπερασματικά, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, συνεχίζοντας στην κεντρική του σκηνή, ένα κείμενο φρέσκο, σημερινό, ρεαλιστικό, που τσαλακώνει λίγο την καλαίσθητη οπτική του κόσμου μας, με διακριτική, γρήγορη και ευαίσθητη σκηνοθεσία και ερμηνείες κεντημένες με μεράκι και σχολαστικότητα σα μικρά εργόχειρα-στολίδια, από δύο εξαίρετες νεαρές κυρίες, έκανε πολύ καλή επιλογή.