ΟΘΕΛΛΟΣ | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 29/08/2021 13:56
Η τραγωδία ΟΘΕΛΛΟΣ, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, έχει μείνει γνωστή στην ιστορία ως η «τραγωδία του ανθρώπου κάτω από τον άδειο ουρανό».
Στον «Μαύρο της Βενετίας», τα εντονότερα συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης συντάσσουν μία τραγωδία, που με καταλύτη το διαφορετικό και το ανοίκειο, μας οδηγεί στα ερεβώδη τούνελ του ανθρώπινου μυαλού, καταστρέφοντας κάθε ατόφιο αίσθημα, κάθε αξία της ζωής. Έρωτας, φθόνος, φόβος, προδομένη εμπιστοσύνη, παράνοια, προδοσία, φόνοι, αίμα. Μία ελεγειακή σπουδή για το πώς καθετί αθώο διαφθείρεται στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Οθέλλος, ο πιο γενναίος Μαυριτανός στρατηγός της Βενετίας, παντρεύεται κρυφά τη νεαρή, ευγενικής καταγωγής, Δυσδαιμόνα προκαλώντας την οργή του πατέρα της Βραβάντιου, καθώς πιστεύει ότι η κόρη του ξελογιάστηκε από τον ξένο. Όταν ο Οθέλλος αδικεί τον φιλόδοξο στρατιώτη Ιάγο και δεν τον προάγει στην στρατιωτική ιεραρχία, εκείνος θέτει σε εφαρμογή ένα σατανικό σχέδιο εκδίκησης, με σκοπό να βυθίσει τον στρατηγό στην τρέλα της ερωτικής ζήλιας, φτάνοντας στη γυναικοκτονία και εντέλει στον όλεθρο.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας με την αρωγή της εύληπτης μετάφρασης του Διονύση Καψάλη, συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία της παράστασης ΟΘΕΛΛΟΣ, σ΄ ένα περιβάλλον grotesque, με ποιητικό λόγο που εξιτάρει και ένα λυρισμό διεισδυτικό που απογειώνει την τραγικότητα στα ύψη. Ο θεατής κοινωνεί με την ψυχοσύνθεση των ηρώων σ' ένα έργο διαχρονικό, σκληρό, αληθινό και συγχρόνως απίστευτα μεθυστικό. Απολύτως εύστοχη η επιλογή τους, ο ενδεκαμελής θίασος να είναι διακριτικά παρών στη σκηνή καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, παρακολουθώντας τα τεκτενόμενα ως αρχαίος χορός. Η ιστορία, έτσι, παύει να αποτελεί ιδιωτική υπόθεση και αποκτά πλέον κοινωνικοπολιτική χροιά, με την ευρεία έννοια.
Το σκηνικό τοπίο, της Κατερίνας Χάρου, φροντισμένο με τα διάσπαρτα λευκά γράμματα της αλφαβήτου και τις δύο μεταλλικές, τροχήλατες πλατφόρμες ως σημεία δράσης ενός λαϊκού θεάματος. Στο κέντρο δεσπόζει το γράμμα «όμικρον» υποδηλώνοντας τον φαύλο κύκλο της ζωής, τα αρχικά του Οθέλλου, τη βέρα του ζευγαριού, το επίκεντρο της τραγωδίας. Και όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, οι ήρωες σχηματίζουν με τα σκορπισμένα γράμματα τις λέξεις: «ΒΕΝΕΤΙΑ», «ΚΥΠΡΟΣ», «ΞΕΝΟΣ», «ΑΛΛΟΣ» και στο τέλος ένα φωτισμένο «ΓΙΑΤΙ» αποσαφηνίζοντας τις βασικές ιδέες του έργου.
Τα κοστούμια των ηθοποιών, από το Makis Tselios Atelier, αισθητικά προσεγμένα σε μαύρο, γκρι και λευκό με κόκκινες λεπτομέρειες. Οι ζωγραφισμένες, λευκές βενετσιάνικες μάσκες των ηρώων, εκτός του Οθέλλου, δίνουν το στίγμα του ομοιογενούς συνόλου όπου διαταράσσεται από το διαφορετικό.
Η πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού συμπρωταγωνιστεί δεόντως.
Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου καλαίσθητοι, ενδύουν με τρόπο γλυπτικό τους τραγικούς ήρωες.
Δε θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερο ηθοποιό στον εμβληματικό ρόλο του «Ιάγου» από τον Αιμίλιο Χειλάκη. Εμμονικός, ραδιούργος, ποταπός, σκοτεινός, υποκριτής, ένας μηδενιστής που υφαίνει με μοναδική μαεστρία τον ιστό της δολοπλοκίας, αποδεικνύοντας μέσα από τη διεστραμμένη του οπτική ότι οι άνθρωποι χειραγωγούνται εύκολα. Ερμηνεία ακριβοθώρητη με λεπτομέρεια στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του ήρωα.
Ο Γιάννης Μπέζος παραδίδει έναν «Οθέλλο» που ακροβατεί στο δίπολο λογικής και καρδιάς με στιβαρότητα και σκηνική αυτοτέλεια.
Η Μυρτώ Αλικάκη «σμιλεύει» την «Αιμιλία» με ευθυβολία και δυναμισμό. Ο λόγος της γίνεται ευαγγέλιο για τις κατατρεγμένες και κακοποιημένες γυναίκες του κόσμου όλου.
Η νεαρή «Δυσδαιμόνα», θύμα ενδοοικογενειακής βίας από τον σύζυγό της, φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Η Μάιρα Γραβάνη, αέρινη με γλυκύτητα και αθωότητα κινείται επιδέξια αφήνοντας θετικό πρόσημο.
Ο Αλέξανδρος Βάρθης «ενδύεται» τον «Κάσσιο» με συνέπεια και ευαισθησία.
Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ως «Ροδρίγος», αποδεικνύεται καίριος.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Κώστας Κορωναίος («Βραβάντιος»), Κρις Ραντάνοφ («Μοντάνος»), Νίκος Τσιμάρας («Λουδοβίκος»), Ελευθερία Κοντογεώργη («Μπιάνκα») και Μανώλης Δούνιας («Δόγης»), υποκριτικά συνεπείς, ανταποκρίνονται στη σκηνοθετική γραμμή.
ΟΘΕΛΛΟΣ, μια καλοστημένη παρτίδα σκάκι με χειρουργικές κινήσεις. Η παράσταση εξαιρετική με ρυθμό, ευρηματικότητα, πολύ καλές ερμηνείες και ίντριγκα.
Η τελευταία σκηνή, δυστυχώς, επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι η ζωή συχνά αντιγράφει την Τέχνη.