«ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 03/11/2021 12:13
Την οργή των ανήσυχων νέων συνέλαβε ο Άγγλος συγγραφέας Τζων Όσμπορν (John Osborne) με εξαιρετική διαύγεια, ειλικρίνεια, τόλμη και αυτογνωσία. Μία οργή για την τυφλότητα και την αναισθησία, τη ραθυμία και τη μοιρολατρεία ενός κόσμου που προκάλεσε την κατάρρευση των υψηλών ιδανικών και που προσπαθεί να διατηρήσει τη βιτρίνα ενός κούφιου πολιτισμού, αγκιστρωμένου σε φενάκες και συμβατικότητες.
Στο θεατρικό έργο «ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ», βασικός ήρωας είναι ο εικοσιπεντάχρονος «Τζίμμυ Πόρτερ», ένας ψυχικά και πνευματικά διαλυμένος νέος που η ζωή δεν του έχει χαμογελάσει και παραδέρνει μέσα στην αβεβαιότητα για το κάθε τι. Ζει με τη γυναίκα του, «Άλισον» και τον πιστό του φίλο, «Κλιφφ», στην φτωχική τους σοφίτα, σε κάποια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας. Αν και μορφωμένος, διατηρεί μετά βίας ένα μαγαζάκι με καραμέλες.
Γεννημένος στη φτώχεια και τον θάνατο, έμαθε από πολύ νωρίς την οργή και την ανημπόρια. Άγριος, κυνικός, ωμός, δύσπιστος, σαρκαστής της κοινωνίας, των αισθημάτων, των ιδεών που πηγάζει από έναν εσωτερικό σπαραγμό. Αηδιασμένος από την ψευτιά και την υποκρισία, γκρεμίζει τα πάντα, ξεσκίζει, πληγώνει και πληγώνεται με τα χέρια του συνεχώς άδεια. Ένας πουριτανός χωρίς βίβλο, ένας ρομαντικός χωρίς ανταπόκριση, ένα πειραχτήρι χωρίς χαρά, ένας επαναστατημένος χωρίς ιδεολογία. Ο «Τζίμμυ» κατακεραυνώνει, νυχθημερόν, με τους μύδρους του, ένα αθώο και ανυπεράσπιστο πλάσμα, που τον αγάπησε, τον ακολούθησε, τον παντρεύτηκε και μοιράζεται μαζί του καρτερικά την αθλιότητα και τη μιζέρια της ζωής του. Εύκολη τροφή για τον σαρκασμό του αποτελεί η ανώτερη κοινωνική της τάξη. Επιθυμεί να ταράξει την μακαριότητα του κόσμου της, να κάνει το αγγελικό της πρόσωπο να γνωρίσει τον σπασμό του πόνου, την αλήθεια της ζωής και το πετυχαίνει τελικά…
Τους συναντάμε, άλλο ένα κυριακάτικο βροχερό απόγευμα, στους τέσσερις τοίχους της πένθιμης σοφίτας τους. Εκείνη σιδερώνει αμίλητη σε μια γωνίτσα και εκείνος ξεκοκκαλίζει τις εφημερίδες με τον φίλο του, καταγράφει τον χαμένο χρόνο του και παραληρεί ξανά. Οι τρεις ήρωες στριφογυρίζουν και ποδοπατούν τις πεσμένες εφημερίδες σαν να αλληλλομάχονται, να βασανίζονται, να πονούν πάνω στα γεγονότα του κόσμου, χωρίς να έχουν τη δύναμη να τα ελέγξουν.
Το έργο δε στηρίζεται στην πλοκή και δεν είναι η δράση εκείνη που προσελκύει. Μέσα από τις πιο απλές σκηνές και τις πιο κοινές συζητήσεις, προβάλλεται η φωνή νέων ανθρώπων γεμάτη κυνισμό, τραχύτητα και πίκρα που την αποδίδει ευθύβολα ο ήρωας του έργου. Ο συγγραφέας ζωγραφίζει με παραστατική αδρότητα έναν πίνακα της νευρωτικής εποχής του, έναν πίνακα σαρκασμού και εσωτερικού σπαραγμού, που θέτει ενδιαφέροντα ερωτηματικά στον θεατή.
Ο Θοδωρής Βουρνάς, με την αρωγή της Ντέπυς Γοργογιάννη και τη εύγλωττη μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα – Καλογήρου, μετατρέπει αυτόν τον πίνακα διαμαρτυρίας σε γόνιμη παράσταση με ρεαλισμό και κινηματογραφική ματιά στο θέατρο «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ». Φροντίζει να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα του έργου και να φέρει το κοινό σε επαφή με το πνεύμα του. Η ανία της εγγλέζικης Κυριακής είναι φανερά αισθητή στη μικρή σοφίτα. Μεταφέρει με παραστατική ενάργεια όχι μόνο τα εξωτερικά στοιχεία των νέων αλλά και το εσωτερικό δράμα του πρωταγωνιστή και των συντρόφων του.
Η Αρετή Μουστάκα εμπνέεται το μποέμ, σκυθρωπό σκηνικό και ντύνει τους ήρωες με τα αρμόζοντα ρούχα της εποχής.
Υποβλητικές οι φωτιστικές δημιουργίες του Γιώργου Αγιαννίτη, συντελούν στη δημιουργία κινηματογραφικών κάδρων.
Οι μουσικές επιλογές του Γιώργου Αντωνίου, αγαπημένες και ταιριαστές στον πυρήνα του έργου.
Τον ρόλο του «Τζίμμυ Πόρτερ» που μονοπωλεί, σχεδόν, τη σκηνή μέσα σ΄ έναν αδιάκοπο στρόβιλο αλληλοσυγκρουόμενων αισθημάτων και μεταπτώσεων, ο Παναγιώτης Κουρτέσης τον αποδίδει με ανθρώπινο σθένος.
Δραματικά λιτή, η Λία Τσάνα, σκιαγραφεί ανάγλυφα τη βασανισμένη ύπαρξη της «Άλισον Πόρτερ» με ευγένεια, ευαισθησία και καρτερικότητα.
Πειστικός ο Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος ως «Κλιφφ Λιούης». Ο καλόψυχος, πράος αδελφικός φίλος λειτουργεί ως ήρεμη, εξισορροπιστική δύναμη του αδυσώπητου χάους που επικρατεί στο σπίτι.
Η Κατερίνα Αντζουλάτου κινείται με μπρίο, ωριμότητα, δυναμισμό και άνεση ως «Έλενα Τσαρλς».
Ο Πάνος Τζίνος, σαν «Ταγματάρχης Ρέντφερν», καίριος, στο σύντομο πέρασμά του.
«ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ», ένα έργο στυφό, πικρό, σκληρό, βίαιο, ωμό. Μια έμμεση, γοερή κραυγή διαμαρτυρίας εκείνων που δεν «έτριψαν ακόμα τα μούτρα τους πάνω στα ωμά γεγονότα της ζωής» για να αφυπνιστούν και να αναλάβουν τον σωτήριο αγώνα της αλλαγής. Μία ωραία, έντιμη παράσταση ενός έργου με σύγχρονο παλμό και σωστές ερμηνείες.