ΟΙ ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 10/10/2016 15:26
Το έργο του Don Nigro με τίτλο "Οι Τσούχτρες", συνσκηνοθετούν στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, οι Μίνα Αδαμάκη και Μαρία Κατσανδρή, κρατώντας ταυτόχρονα και τους βασικούς ρόλους σε αυτό.
Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας και περιγράφει την πολυκύμαντη σχέση (προσωπική και επαγγελματική) δύο πάλαι ποτέ πρωταγωνιστριών, της Ruth και της Mildred, οι οποίες όντας πλέον σε κάποια περασμένη ηλικία, προσπαθούν να ανανεώσουν την καριέρα τους.
Η πρώτη δέχεται μια δελεαστική πρόταση για μία ταινία, που αφορά τη σχέση δύο αδελφών, την οποία αποδέχεται, προτείνοντας ταυτόχρονα για συμπρωταγωνίστρια τη δεύτερη. Οι προσωπικές σχέσεις των δύο είναι δηλητηριώδεις, αφού καμία δεν ξεστομίζει καλή κουβέντα για την άλλη, δημιουργώντας ένα κλίμα βαθιάς αντιπάθειας μεταξύ τους.
Η σχέση αυτή αντλεί την έμπνευσή της από τη γνωστή στο Hollywood σχέση κόντρας και μίσους των Bette Davis και Joan Crawford. Τελικά οι δύο ντίβες συνεργάζονται και ολοκληρώνουν την ταινία με πολλά απρόοπτα μεταξύ τους και την μεταξύ τους κόντρα διαρκώς παρούσα.
Η Ruth προτείνεται για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, το οποίο και κερδίζει, με τη Mildred να της παραδίδει το βραβείο σε μία στιγμή έντονης ειρωνείας στην παράσταση. Το τέλος του έργου δεν είναι το αναμενόμενο, γι' αυτό και είναι καλύτερο να μην το προδώσουμε, αλλά να το παρακολουθήσει κανείς ιδίοις όμμασι.
Η προσαρμογή του κειμένου της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου ενισχύει μεν τη θεατρικότητα του κειμένου και έχει μια απρόσκοπτη ροή, αλλά δεν αποφεύγει μια επαναληπτικότητα σε μοτίβα και νοήματα στην εξέλιξη της σχέσης των δύο γυναικών.
Οι δύο πρωταγωνίστριες ανέλαβαν να συνσκηνοθετήσουν την παράσταση, επιλέγοντας να δώσουν μια χιουμοριστική ματιά στο έργο, αλλά και να εστιάσουν στην ουσία της σχέσης των δύο γυναικών και τα ενδόμυχα κίνητρά τους. Οι διάλογοι δεν παρουσιάζουν κενά και η εναλλαγή των σκηνών γίνεται απρόσκοπτα και με μία έντονη δόση κινηματογραφική, εκτός από τις σκηνές στις οποίες έχουμε και μετακίνηση του σκηνικού και οι οποίες κρατούν λίγο περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.
Η κάθε ηθοποιός προσεγγίζει το ρόλο της με τη δική της ιδιαίτερη υποκριτική χροιά και τεχνική, δημιουργώντας δύο εντελώς διακριτούς χαρακτήρες, με κοινό την έντονη επιθυμία τους να αναβιώσουν τη σχεδόν "πεθαμένη" καριέρα τους. Υπηρετούν σε γενικές γραμμές το χαρακτήρα του έργου ως μαύρη κωμωδία, αν και σε κάποια σημεία υποβαθμίζουν το χιούμορ δίνοντας μια πιο συναισθηματική και λίγο "μελό" εκδοχή της σχέσης τους. Η μεταξύ τους σκηνική συνεργασία είναι σχεδόν υποδειγματική και αντίθετα με τους χαρακτήρες που υποδύονται αλληλοσυμπληρώνουν η μία την άλλη, χωρίς να αφήνουν νοηματικά κενά. Αποφεύγουν τις υπερβολές και τις έντονες φωνητικές κορώνες και υπηρετούν το ρόλο τους με μέτρο. Αυτό που δεν μπορούν να αποφύγουν είναι μια έντονη επαναληπτικότητα στα θέματα που διαπραγματεύονται επί σκηνής και στον τρόπο παρουσίασής τους, αλλά αυτό μπορεί να αποδοθεί ισομερώς και στη φύση του κειμένου που το κάνει σχεδόν αναπόφευκτο, δημιουργώντας μικρές κοιλιές στη ροή του έργου που ενίοτε κουράζουν.
Το μη συμβατικό τέλος αποζημιώνει το θεατή για την μέχρι τότε αναμονή και επαναφέρει την παράσταση σε υψηλές πτήσεις. Και νομίζω αποτελεί και την κορυφαία σκηνή της παράστασης.
Η Μίνα Αδαμάκη υποδύεται τη Ruth, μια ηθοποιό στερημένη από πολλές χαρές, η οποία έχτισε καριέρα από τον κινηματογράφο. Η αγωνία της να επανέλθει επιτυχημένα στο προσκήνιο έντονη και γι'αυτό συνεργάζεται με την "άσπονδη" φίλη της ελπίζοντας σε μια βελτιστοποίηση του αποτελέσματος. Η ηθοποιός με μια σκεπτόμενη και μετρημένη ερμηνεία, απέδωσε με σαφήνεια τις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα που υποδύθηκε, αν και δεν κατάφερε να αποφύγει σε κάποιες σκηνές μια τηλεοπτική μανιέρα που την καταδιώκει. Έδωσε στο ρόλο της κομμάτι από το προσωπικό της χιούμορ και τον υπηρέτησε με μία γενικότερη συνέπεια. Η συνεργασία της με τη συμπρωταγωνίστριά της ήταν εξαιρετική (αν και παρατήρησα στιγμές αμηχανίας και δισταγμού) με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν ένα δίδυμο επιτυχημένο και ικανό να περάσει στο κοινό την πλειονότητα των νοημάτων που είχε στο νου του ο συγγραφέας.
Η Μαρία Κατσανδρή ως Mildred, μία βετεράνος ηθοποιός με καριέρα έντονα θεατρική, είχε την ίδια ερμηνευτική συνέπεια, αν και είχε τον προσωπικό της τρόπο να την εκφράσει επί σκηνής. Διαφορετικός χαρακτήρας, διαφορετικό το σκηνικό της στήσιμο, ήταν σπινθηροβόλα και εξίσου καυστική. μπολιάζοντας και αυτή το ρόλο της με στοιχεία προσωπικά, ταιριασμένα όμως με τις απαιτήσεις του έργου.
Το δίδυμο, χωρίς να επισκιάζει η μία την άλλη, κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον της παράστασης με κάποιες αυξομειώσεις ως το τέλος και αποτύπωσε ανάγλυφα την ταραγμένη αλλά βαθιά και πραγματική σχέση των δύο γυναικών.
Το σκηνικό της Τόνιας Αβδελοπούλου λιτό και λειτουργικό, αλλά οι αλλαγές του αργές, λειτούργησαν ως τροχοπέδη στη ροή του έργου.
Αντίθετα τα κοστούμια της έδειξαν να ταιριάζουν απόλυτα με τις δύο πρωταγωνίστριες και να τις αναδεικνύουν, δίνοντας παράλληλα και ένα ενδυματολογικό στίγμα της εποχής.
Η μουσική του Αριστείδη Μυταρά αποσπασματική, ένιωσα ότι χρειαζόταν περισσότερο ενεργή συμμετοχή στο σώμα κάποιων σκηνών και όχι να περιοριστεί κυρίως στην αλλαγή των σκηνικών.
Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα λιτοί, απέριττοι και εξαιρετικά εύστοχοι, ακολούθησαν πιστά τις δύο πρωταγωνίστριες και δεν τις έχασαν ποτέ.
Η κίνηση της Καλλιόπης Σίμου στα όρια της συμβατικότητας δεν αξιοποίησε όλη την έκταση της σκηνής, αλλά περιορίστηκε σε κάποια τμήματά της.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Αγγέλων Βήμα είδα μια παράσταση εστιασμένη στις ανθρώπινες σχέσεις και στις ιδιαιτερότητες που προσδίδει σε αυτές η τέχνη και η ανταγωνιστικότητα των πρωταγωνιστών, μέσα από αυτήν. Το κείμενο είχε κάποιες αδυναμίες με έντονο το στοιχείο της επαναληπτικότητας των νοημάτων και η παράσταση έκανε κάποιες μικρές κοιλιές, αλλά ανέδειξε ένα πολύ αξιόλογο πρωταγωνιστικό δίδυμο, το οποίο συνεργάστηκε εξαιρετικά και διαμόρφωσε με σαφήνεια και χιούμορ δύο εντελώς διακριτούς ρόλους με αρκετό ενδιαφέρον. Άπαιχτη μέχρι τώρα στην Ελλάδα, αξίζει την προσοχή σας.