Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΟΥ ΠΕΘΑΝΕ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 22/03/2017 13:25
Ένα δικό της κείμενο με τίτλο "Ο Συγγραφέας σου Πέθανε", σκηνοθετεί η Άσπα Καλλιάνη στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη.
Τρεις ήρωες από κλασσικά θεατρικά έργα, μετέωρα άστρα στην εγκατάλειψη από τον συγγραφέα τους, περιμένουν στωικά, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, για μια διόρθωση-νεύμα από αυτόν για να ξαναγίνουν μέρος της κοινωνίας και της πραγματικότητας του έργου. Η Μπλανς Ντυμπουά (Λεωφορείον ο Πόθος), ο Γκοντό (Περιμένοντας τον Γκοντό) και ο Φιρς (Βυσσινόκηπος) είναι οι εν λόγω ήρωες που συναντιούνται στο ίδιο πρωτότυπο έργο και βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις και αισθήματα. Οι επιλογές τους είναι είτε να παραιτηθούν, είτε να "ξαναγράψουν" την ιστορία τους με όσα λιγότερα λάθη μπορούν και να την αναβιώσουν. Προβάρουν λόγια και κινήσεις του αρχικού τους ρόλου, μένοντας πιστοί σε αυτόν, με την πεποίθηση ότι ο συγγραφέας τους δεν πέθανε. Αυτή η σύμβαση τους κρατά μάχιμους και ζωντανούς και η συνειδητοποίηση ότι κάνουν λάθος είναι ικανή να τους συντρίψει. Ένα κείμενο που εντρυφά στα απόκρυφα του ψυχισμού ενός ρόλου και την βαθύτερη ανθρώπινη πλευρά του ηθοποιού που τον ερμηνεύει.
Η Άσπα Καλλιάνη σκηνοθετεί την παράσταση, αναπτύσσοντας παράλληλα το ρόλο και την ανθρώπινη υπόστασή του. Τα συναισθήματα, οι φοβίες, οι ανασφάλειες, τα αδιέξοδα είναι τα ίδια, με τον καλλιτεχνικό θάνατο να καραδοκεί και να αποτελεί τη μεγάλη αδυναμία όλων. Ο κάθε χαρακτήρας αναπτύσσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, προσπαθεί να τα εξελίξει και εκεί βασίζει και την αντίδρασή του. Η πρόβα είναι ο τρόπος που διοχετεύουν την αγωνία τους σε ενέργεια και η καθημερινή τους επιβίωση. Αν και κλεισμένοι στο ίδιο δωμάτιο στην αρχή είναι απομονωμένοι ο καθένας στο δικό του καβούκι και διστάζουν να ανοιχτούν και να αλληλεπιδράσουν. Η σκηνοθέτις διατηρεί μια ισορροπία μεταξύ ρόλου και πραγματικότητας και ισοκατανέμει τη βαρύτητά τους. Η μοναξιά και η εγκατάλειψη εναλλάσσεται με την ελπίδα και την αισιόδοξη προοπτική. Ο θεατής γίνεται κοινωνός της αγωνίας του ρόλου και της ανασφάλειας του ανθρώπου πίσω από αυτόν. Αναγνωρίσιμοι ήρωες, αναγνωρίσιμα αδιέξοδα και συναισθήματα. Η επιβίωση του ανθρώπου έρχεται συχνά με την αθανασία του ρόλου. Η αρχή και η γνωριμία του κοινού με τους χαρακτήρες γίνεται λίγο διστακτικά και με αργό τέμπο, αλλά στη συνέχεια το έργο αποκτά ρυθμό και ένα δυναμικό βηματισμό στην εξέλιξή του, μέχρι την τελική του κορύφωση. Το χιούμορ και μια πικρή ειρωνεία αποτελεί ένα διάλειμμα στη δραματικότητα και αποτελεί ανάσα τόσο για τους ρόλους, όσο και για το θεατή. Το σκηνικό οριοθετεί τα σύνορα και το ζωτικό χώρο του καθενός και αρχίζουν και συνυπάρχουν όταν κάνουν την υπέρβαση και μπαίνουν ο ένας στην πραγματικότητα του άλλου.
Ο Γιάννης Βούρος ερμηνεύοντας τον Γκοντό, δίνει ζωή σε ένα ρόλο που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και μας συστήνει ένα χαρακτήρα που δεν έχουμε συνηθίσει στη σκηνή. Η αναμονή γι'αυτόν δείχνει να παίρνει τέλος και τον ιχνογραφεί με μια ιδιαίτερη κίνηση, ένα κυνικό χιούμορ και σε ρόλο ρυθμιστή της συνέχειας και των υπόλοιπων ρόλων. Με σκηνική άνεση κινείται ανάμεσά τους, σπάει τα στεγανά τους και αγωνιά με το δικό του τρόπο για την επιβίωσή του. Ζει την ψευδαίσθησή του και τροφοδοτεί με αυτή τα όνειρά του. Εκπέμπει μια γοητεία καινούργιου, αλλά και μια γνώριμη πατίνα εμπειρίας. Σε έναν κόντρα ρόλο δε διστάζει να αναμετρηθεί με αυτόν και να τον προσαρμόσει στα μέτρα και τα σταθμά του, αποδίδοντας πειστικά τη δυναμική και τις αγωνίες του.
Η Ζέτα Δούκα είναι μια χυμώδης και εκρηκτική Μπλανς, στα όρια της νεύρωσης και με μία έντονα ευαίσθητη και ανασφαλή πλευρά. Δείχνει να αποζητά εναγωνίως μια διαφυγή, έναν τρόπο να επιβιώσει και να μη διαψεύσει τις επιταγές του ρόλου της. Άλλοτε σίγουρη και αποφασιστική, άλλοτε νευρική και σχεδόν παραδομένη στα αδιέξοδά της, δεν παύει να ανακαλύπτει τα όρια και τις παρορμήσεις της. Εκτίθεται στις φοβίες της και παλεύει για να τις ξεπεράσει. Αυτές αποτυπώνονται επιτυχημένα στην έκφραση του προσώπου της, στο τρέμουλο ή την υστερία της φωνής της, αλλά και στο γενικότερο σκηνικό της στήσιμο.
Ο Σταύρος Ζαλμάς πιστός και ακάματος Φιρς ξεκινά λίγο διστακτικά να εξελίσσει το ρόλο του, αλλά στη ροή του έργου, βρίσκει ρυθμό. Εκφραστικός και με φωνή επιβλητική που δείχνει να βγαίνει από τα βάθη της ψυχοσύνθεσης του χαρακτήρα του.
Και οι τρεις ρόλοι αν και δείχνουν να έρχονται από διαφορετικά σύμπαντα, ο καθένας με τη δική του οντότητα, καταφέρνουν να συνυπάρξουν επιτυχημένα, χωρίς να επισκιάσουν ο ένας τον άλλο.
Ο σκηνικός χώρος του Γιώργου Γεωργίου δείχνει παραφορτωμένος, αλλά είναι λειτουργικός και υπηρετεί στο ακέραιο τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του κάθε χαρακτήρα.
Τα κοστούμια του ίδιου αντανακλούν τα χαρακτηριστικά των ρόλων που ντύνουν και τη διαφορετικότητά τους.
Η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Μελισσινού ήταν συχνά η κατάλληλη μελωδική συνοδεία των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες, ενώ οι φωτισμοί του Γιώργου Φρέντζου έπαιξαν με τις φωτεινές και σκοτεινές αποχρώσεις της ψυχολογίας των ρόλων.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη, είδα μια παράσταση που βασίστηκε σε ένα πρωτότυπο κείμενο και προσπάθησε μέσω τριών γνωστών ρόλων από εμβληματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας να αποτυπώσει τις "ανθρώπινες" αγωνίες και τα αδιέξοδά τους σε μια υποτιθέμενη συνάντησή τους στη σκηνή. Η προσωπικότητα των τριών ηθοποιών, κάλυψε την ιδιαίτερα μουδιασμένη αρχή και δημιούργησε μια πρωτότυπη θεατρική πρόκληση.