«Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 15/02/2022 18:51
Το έργο «Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ», του Καρόν ντε Μπομαρσέ, αν και πρωτοπαίχτηκε το 1775, εξακολουθεί να διατηρεί τη δροσιά του και να θεωρείται ένα από τα πιο κλασικά του γαλλικού θεάτρου, όπως και το «ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΦΙΓΚΑΡΟ». Πρόκειται για σπιντάτη κωμωδία με μαεστρική ίντριγκα, διαβολεμένο ρυθμό, ευφυές πνεύμα, αστραφτερούς διαλογικούς διαξιφισμούς και για αυτό παραμένει το ίδιο διασκεδαστική και αθάνατη στον χρόνο.
Αυτό που την κρατάει ακόμα ζωντανή, στη σκηνή του παγκόσμιου θεάτρου, είναι κυρίως οι ανάγλυφοι χαρακτήρες της, οι γεμάτοι ορμή και ευφορία. Ο Φίγκαρο, αντικατοπτρίζει τον απλό λαό και δεν είναι πλέον ο υπηρέτης της παλιάς κωμωδίας. Ευφυής και αυθάδης τύπος, καλοσυνάτος και μποέμ, γεμάτος κέφι για τη ζωή, αγαπάει τη δράση δίχως υστεροβουλία και προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του, γιατί ...έτσι του αρέσει. Με λίγα λόγια, είναι η λαϊκή εξυπνάδα που ανατρέπει κάθε λογής ταξική πρόληψη και στην προκειμένη περίπτωση γίνεται ο «αναγκαίος συνεργός» της όμορφης Ροζίνας απέναντι στην ξεθωριασμένη, σκωροφαγωμένη αριστοκρατία που αποτυπώνεται στο πρόσωπο του ηλικιωμένου γιατρού Μπαρτόλο. Η διαφορά του Φίγκαρο από τους υπολοίπους, είναι ότι δε λειτουργεί με χρηματικό αυτοσκοπό, αλλά εξυπηρετεί τους γύρω του, λόγω της ιδιόμορφης ιδιοσυγκρασίας του, από την φαινομενικά ταπεινή του θέση, η οποία κινεί καθοριστικά τα νήματα της δράσης.
Και η δράση δεν είναι άλλη, από την αιώνια μάχη του έρωτα με τα νιάτα ενάντια στο γήρας. Έτσι, παρακολουθούμε το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του γέρου κηδεμόνα Μπαρτόλο, της νεαρής Ροζίνας και του εραστή της ,κόμη Αλμαβίβα -κλασικοί τύποι της ιταλικής κωμωδίας, μπλεγμένοι σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις στις οποίες μόνο ο αεικίνητος κουρέας Φίγκαρο μπορεί να δώσει λύση.
Η Σοφία Σπυράτου σκηνοθετεί και χορογραφεί μία φαντασμαγορική παράσταση, ζωηρή, ευφρόσυνη με παλμό, αυθορμητισμό και σπιρτάδα. Ένα χορταστικό υπερθέαμα με ξεσηκωτική ζωντανή μουσική, χορό, ακροβατικά κόλπα, καλαίσθητα κοστούμια εποχής και ενδεικτικά σκηνικά, που αν δεν έπεφτε συχνά στην παγίδα του επιθεωρησιακού κλίματος, λόγω αυθορμητισμού, θα εκτοξευόταν πραγματικά.
Εύγλωττη η θεατρική διασκευή της Λουίζας Μητσάκου, συνάδει με το ανάλαφρο της υπόθεσης.
Οι πρωτότυπες μελωδίες του Μιλτιάδη Παπαστάμου, σε συνδυασμό με τις αξεπέραστες συνθέσεις του Ροσίνι, δημιουργούν κλίμα χαράς και εξωστρέφειας.
Ο Μανόλης Παντελιδάκης επιμελείται τα κοστούμια και τα σκηνικά της παράστασης, που ομολογουμένως κλέβουν τις εντυπώσεις με την αισθητική τους.
Καλοσχεδιασμένα είναι και τα φώτα του Λευτέρη Παυλόπουλου.
Τη μουσική διδασκαλία του θιάσου αναλαμβάνει η Δέσποινα Στεφανίδου που έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, εύπλαστος, σκηνικά πληθωρικός, πηγαίος, πνευματώδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Φίγκαρο». Κυριαρχεί στο σανίδι, αναδεικνύοντας τις αστείρευτες υποκριτικές του εγγραφές στον χώρο της κωμωδίας -που αδιαμφισβήτητα είναι το είδος που του ταιριάζει γάντι. Ο διαβολεμένος ήρωάς του σκιαγραφείται με ορμή, πονηριά, θυμοσοφία, φαντεζί ευθυμία.
Ο Φάνης Μουρατίδης ενσαρκώνει πειστικά με γκροτέσκα ζωηράδα τον «Ντοτόρε Μπαρτόλο». Ο ρόλος του τείνει περισσότερο στην καρικατούρα ενός γεροξεκούτη αγαπητικού - ειδώλου, που προκαλεί γέλιο στο κοινό με τις πιασάρικες ατάκες του και τη συνολική του παρουσία.
Ο ερωτευμένος αριστοκράτης κόμης «Αλμαβίβα» αποδίδεται με θέρμη από τον Ρένο Ρώτα.
Με θηλυκή σπιρτάδα σμιλεύει η Νίκη Βακάλη την αθώα, αγνή -μα και γοητευτικά πολυμήχανη νεαρή- «Ροζίνα».
Ο Γιώργος Συμεωνίδης, ο Μάριος Πετκίδης, ο Ιωάννης Κοντέλλης και ο Γιάννης Ζαράγκαλης στέκονται ικανοποιητικά στις απαιτήσεις των ρόλων τους.
Οι ταλαντούχοι χορευτές: Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου, Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου, Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας, Τατιανή Χατζημπίνου ενδυναμώνουν τον κορμό του καλλιτεχνικού δρώμενου με την ενέργειά τους.
Πληθωρικό θέαμα για μικρούς και μεγάλους, «Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ», στο θέατρο Ακροπόλ. Μία δοκιμασμένη, στον χρόνο, κωμωδία με αρκετές αρετές, οι οποίες υπερτερούν των όποιων αστοχιών.