«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 05/11/2021 13:55
Το πρωτόπαικτο έργο «Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ» («Things I know to be true»), του βραβευμένου Αυστραλού θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου του κινηματογράφου και της τηλεόρασης Άντριου Μπόβελ (Andrew Bovell, ανεβαίνει στο θέατρο «ΜΟΥΣΟΥΡΗ», σε μετάφραση – σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Ο ίδιος μαζί με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, του «Μπομπ» και της «Φραν Πράις», πλαισιωμένοι από τέσσερις νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, οι οποίοι υποδύονται τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς τους.
Σημείο αναφοράς του έργου, ένας κήπος ολάνθιστος με κατακκόκινες τριανταφυλλιές που καλλιεργεί ευλαβικά ο πατέρας «Μπομπ» και μισεί η γυναίκα του, «Φραν». Το παντρεμένο ζευγάρι ζει, με τις ευκολίες και τις δυσκολίες του, στη μακρινή Αυστραλία, έχοντας αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Ο κήπος αποτελούσε πάντα το απάγκιο της οικογένειας. Είναι το μέρος συνάντησής τους, ο κομβικός άξονας επικοινωνίας τους, το σημείο όπου αγαπιούνται πολύ, μαλώνουν πολύ, μιλάνε πολύ, γελάνε πολύ, αποκαλύπτονται κρυμμένα μυστικά, ξεστομίζονται μεγάλες αλήθειες. Οι δύο γονείς, άξιοι καπεταναίοι, όλα τα χρόνια, κρατούν γερά και σταθερά το καράβι τους σε όλες τις φουρτούνες της κοινής τους πορείας. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, τόσο αυξάνονται και τα προβλήματα. Είναι, τώρα, η στιγμή που έρχονται αντιμέτωποι με αλήθειες που αγνοούσαν ή απέφευγαν να κοιτάξουν κατάματα.
Το έργο, του Άντριου Μπόβελ, αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα κωμικότητας και βαθιάς μελαγχολίας, με διαδοχικές σκληρές και τρυφερές στιγμές. Η οικογένεια Πράις είναι ο καθρέφτης κάθε σύγχρονης οικογένειας, χτισμένη σε γερά θεμέλια αγάπης, δοτικότητας, αφοσίωσης, έρωτα, υπομονής, συμβιβασμών. Κάπου εκεί, όμως, ελλοχεύει ο εγωισμός και η στενομυαλιά που δυσχεραίνουν τις ήδη τεταμένες καταστάσεις. Μια μικρογραφία της κοινωνίας έξι διαφορετικών χαρακτήρων, στην οποία ο θεατής ανακαλύπτει κοινά σημεία ταύτισης.
Ο Σταμάτης Φασουλής μεταφράζει και σκηνοθετεί την παράσταση αριστοτεχνικά. Μία βαθιά ανθρώπινη, σύγχρονη «φέτα ζωής» ζυμωμένη με φροντίδα, ενσυναίσθηση, ευαισθησία και χιούμορ. Στα ατού της παράστασης, ο εναλλασσόμενος, σχεδόν κινηματογραφικός, ρυθμός που απαιτεί ευστροφία και ακριβείς χειρισμούς από όλο τον θίασο.
Το ενδεικτικό σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, τα κατάλληλα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, οι αποκαλυπτικοί φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ και η αρμόζουσα μουσική του Ιάκωβου Δρόσου παράγουν ένα συμμετρικό σύνολο.
Η διανομή είναι προσεγμένη, με τους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες ρεαλιστικά, ως μια σφιχτοδεμένη ομάδα που συμπληρώνει το παζλ της θεατρικής πράξης με ρέουσες εικόνες, χειμαρρώδη συναισθήματα, εκφραστικούς διαλόγους, παλμό και ένταση.
Το δίδυμο, Σταμάτης Φασουλής και Μίρκα Παπακωνσταντίνου, είναι ηθοποιοί πολλών καρατίων με πλούσια θεατρική γνώση. Μεστοί, χάρμα οφθαλμών επί σκηνής, κινούνται με σιγουριά και αέρα που αποτυπώνονται ακόμα και στις σιωπές τους.
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι ο βράχος της οικογένειας. Η δυναμική, πολλές φορές αυταρχική μητέρα, που η αύρα της γεμίζει όλο το σπίτι. Φροντίζει τα παιδιά της με το παραπάνω, διαισθάνεται ό,τι κακό πρόκειται να τους συμβεί και θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο στις μεταξύ τους σχέσεις. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον μεγάλο της γιο και δεν το κρύβει. Βλέπουμε την ηθοποιό να υφαίνει με αξιοζήλευτο μεράκι κάθε πτυχή της περσόνας της και να λάμπει με την καλοχτισμένη υποκριτική της. Η σκηνή, με το γράμμα από την μεγάλη της κόρη, είναι σπουδαίο απόκτημά της.
Δίπλα της, ο Σταμάτης Φασουλής είναι ο ήρεμος, συμβιβασμένος «Μπομπ», ο πατέρας της οικογένειας, εκείνος που εξισσορροπεί τις οξυμένες καταστάσεις. Καλλιεργεί όλη μέρα τα αγαπημένα του τριαντάφυλλα και ευγνωμονεί για όλα όσα έχει αποκτήσει με θυσίες και κόπους ζωής. Το στερνοπούλι του, η μικρή του κόρη «Ρόζι», είναι το καμάρι του. Αυθεντικός, καίριος, χρησιμοποιεί γνώση και εμπειρία δεξιοτεχνικά, τόσο στις δραματικές του στιγμές όσο και στις κωμικές του.
Η Ματίνα Νικολάου, πηγαία, χυμώδης, είναι η πρωτότοκη κόρη, δυναμική σαν τη μητέρα της, οικονομικά ανεξάρτητη και παντρεμένη με δύο κόρες σ' ένα γάμο όπου ασφυκτιά. Βρίσκει τον έρωτα στα μάτια ενός άλλου άνδρα και αποφασίζει να κάνει την επανάστασή της, εγκαταλείποντας την οικογένειά της, για να ζήσει όπως προστάζει η καρδιά της -και ας γνωρίζει ότι θα πληγωθεί μετά. Στο πρόσωπό της, η μητέρα της, «Φραν», βλέπει τον εαυτό της στα νιάτα της και γι΄αυτό υπάρχουν διαρκείς κόντρες και εντάσεις. Δύο ομώνυμα που απωθούνται, αλλά καταβάθος αγαπιούνται πολύ.
Ο Παναγιώτης Γαβρέλας σκιαγραφεί τον μεγάλο γιο της οικογένειας με ακμαία σκηνική δεινότητα. Είναι ο παρορμητικός, επιπόλαιος, μεγαλομανής νέος που ζει έντονα το παρόν, αψηφώντας τους κινδύνους των αποφάσεών του.
Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, εξελισσόμενος, ευθύβολος, πειστικός, αποδεικνύει το εύρος του ταλέντου του συνεχώς. Ο ήρωάς του, εγκλωβισμένος σε λάθος σώμα, αναλαμβάνει τις επιπτώσεις της γενναίας του μετάβασης με τόλμη και παρρησία.
Τέλος, η νεαρή Βίκυ Διαμαντοπούλου, ως «Ρόζι», είναι συναισθηματικά πληθωρική και διαφανής με ορμητική σκηνική ευχέρεια. Η Βενιαμίν της οικογένειας βιάζεται να μεγαλώσει και αναζητά εναγωνίως τις αλήθειες της ύπαρξής της. Και είναι εκείνες οι αλήθειες που την ενηλικιώνουν απότομα και της δείχνουν το αληθινό νόμισμα της ζωής. Ο επίλογός της στο φινάλε άκρως συγκινητικός.
«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ», είναι έργο σκληρό γιατί οι αλήθειες είναι σκληρές, έργο τρυφερό γιατί η αγάπη είναι τρυφερή, έργο γλυκόπικρο γιατί η ζωή είναι γλυκόπικρη, έργο με χιούμορ γιατί ο άνθρωπος έχει χιούμορ. Μία θεατρική παράσταση, must see, της φετινής σεζόν, για το εξαιρετικό κείμενό της, την προσεγμένη σκηνοθεσία της, τις καλοκουρδισμένες ερμηνείες, το μοναδικό feeling στο φινάλε.