ΜΙΛΑΜΕ ΑΥΡΙΟ | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 27/04/2020 15:14
Κάποτε ευχόμασταν να σταματούσε λίγο ο χρόνος για να προλάβουμε τη ζωή. Και η ευχή μας εισακούστηκε, μα η ζωή σταμάτησε άγαρμπα, βίαια σαν να επρόκειτο να κινηματογραφηθεί η μακαβριότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Δεν είμαστε πλέον κυρίαρχοι του παιχνιδιού, ο αόρατος βασιλιάς Covid-19 κινεί τα νήματα της ζωής και μας προσβάλλει όλους ισάξια δίχως να λογαριάζει ηλικία, χρώμα, φυλή, χρήμα, εξουσία. Η καθημερινότητά μας πήρε άλλη μορφή με απρόβλεπτο τρόπο. Ό,τι θεωρούσαμε πριν δεδομένο, τώρα φαντάζει πλέον απόμακρο, αναγκαίο και πιο ουσιαστικό. Κλειστήκαμε στα καβούκια μας από επιτακτική ανάγκη και όχι από συνειδητή αίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Μέχρι χθες κυνηγούσαμε τον χρόνο και τον μοιραζόμασταν με αγαπημένα μας πρόσωπα. Τώρα, διαθέτουμε άπλετο χρόνο χωρίς να μπορούμε να αγγίξουμε, να αισθανθούμε, να φιλήσουμε, να απλώσουμε το χέρι στους οικείους μας. Και η φύση πλέον αναπνέει με τον εγκλεισμό μας. Πώς αντιστράφηκε έτσι η ζωή μας;
Στην εποχή της καραντίνας, όπου τα πάντα βρίσκονται σε αόριστη παύση σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό επίπεδο και τα πατήματα της επόμενης μέρας είναι πλέον άγνωστα για όλους, έξι ταλαντούχοι δημιουργοί που κατοικούν σε διάφορα μέρη της γης, κάνουν restart και δίνουν ηχηρά το παρόν τους σε μία πρωτότυπη ακουστική ψηφιακή performance, αναβιώνοντας το ραδιοφωνικό θέατρο. Η ηχητική παράσταση του «ΜΙΛΑΜΕ ΑΥΡΙΟ» της Λητώς Τριανταφυλλίδου μοιάζει με «ηχητικό jump-cut», το οποίο σκιαγραφεί με πιστότητα τη νέα συνθήκη διαβίωσης σ' ένα στατικό ταξίδι πέντε μηνών καραντίνας με όλους τους συναισθηματικούς υφάλους.
Πρωταγωνίστρια η «Αλίκη» (Ιωάννα Τριανταφυλλίδου) που βιώνει 200 ημέρες υποχρεωτικού εγκλεισμού, ως μετανάστρια, στη χώρα που ζει μακριά από την οικογένειά της και τον φιλικό της περίγυρο. Μόνη της παρηγοριά, η τηλεφωνική επικοινωνία με τον εραστή της στην πρωτοφανή κοινή πραγματικότητα. Ένα φωνητικό ντοκούμεντο από αναπάντητες κλήσεις στον τηλεφωνητή του, που περιγράφουν τις μοναχικές στιγμές της ηρωίδας, τις σκέψεις και τα ποικίλα συναισθήματά της, την ανάγκη της για συντροφικότητα και οικειότητα σ' ένα ζοφερό κοινωνικό τοπίο. Θα μπορούσε να είναι ένας έρωτας στα χρόνια του Corona που πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή. Η Αλίκη αρνείται πεισματικά να στέλνει μηνύματα και έχει ανάγκη να επικοινωνεί με τον αγαπημένο της για να του θυμίζει την παρουσία της και να μην νιώθει φόβο. Όλα φαντάζουν πιο εύκολα όταν είναι μαζί του έστω και έτσι. Τα σ' αγαπώ αποκτούν μεγαλύτερο νόημα, ειπώνονται πλέον περισσότερο και από τους δύο μέχρι η ζωή να ορίσει το τέλος...
Ακούγοντας το 45λεπτο φωνητικό ημερολόγιο της «Αλίκης», ένα εντελώς επίκαιρο, φρέσκο καλλιτεχνικό προϊόν εμπνευσμένο από τη Λητώ Τριανταφυλλίδου, ταυτίστηκα πλήρως μαζί της. Την ένιωσα, βίωσα τον φόβο, την αγωνία και τον πανικό της, αφουγκράστηκα την ανάγκη της για ουσιαστική επικοινωνία. Οι σκέψεις της εναρμονίστηκαν με τις δικές μου στους άγριους καιρούς που διανύουμε. Ο «σύντροφος» (Πάνος Βλάχος) νοερά δίπλα της να της δίνει κουράγιο και δύναμη αρχικά, μέχρι να εξαφανιστεί τελείως από τη ζωή της. Άκρως εκφραστικές οι φωνές τους στις χαλαρές στιγμές τους, στις όμορφες αναμνήσεις τους, στις σκηνές ζηλοτυπίας τους, στις ερωτικές τους άκαρπες προσπάθειες. Η Ολυμπία Σκορδίλη και ο Nick Chris συμμετέχουν στο project αφήνοντας το δικό τους αποτύπωμα. Η Ευδοξία Ράγκου επιμελείται εξ αποστάσεως τον ήχο του εγχειρήματος.
Η «Αλίκη» επιστρέφει επιτέλους στην πατρίδα της, μετά τον προσωπικό της Γολγοθά, με ανακούφιση και αγωνία ταυτόχρονα. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι βυθισμένοι στην αμφισβήτηση, το άγχος και την καχυποψία, χάνουν την επαφή, το φιλί, την αγκαλιά, τη χειραψία, τον έρωτα, το καλοκαίρι τους. Δεν θα μάθουν ποτέ το κόστος του βίαιου εγκλεισμού τους. Το μέλλον τους μετέωρο, χωρίς προγραμματισμένους σχεδιασμούς. Ο χρόνος κάποτε σταμάτησε βάναυσα γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά. Το «ΜΙΛΑΜΕ ΑΥΡΙΟ» υπενθυμίζει ότι η Τέχνη δεν επαναπαύεται ποτέ και βρίσκει διόδους διαφυγής για να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή, όταν εκείνη καταρρακώνεται καθημερινά. Στη θέση της «Αλίκης» θα μπορούσα να είμαι εγώ, εσύ, όλοι μας. Η ιστορία της είναι ό,τι ωραιότερο και αντιπροσωπευτικότερο νέο καλλιτεχνικό project (όχι κονσέρβα) έχω γευθεί το τελευταίο διάστημα της θεατρικής μου αποστασιοποίησης και με εξίταρε ολοκληρωτικά. Είναι ευλογία όταν η Τέχνη μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου και πραγματικά οι συντελεστές αυτού του εγχειρήματος το κατάφεραν με συνέπεια, πάθος και μεράκι, διαθέτοντας τα πιο απλά και λιτά μέσα που υπάρχουν. Ακούστε το στο https://www.talktomorrow.net