ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ ΖΑΜΠΕΤΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 25/12/2017 10:11
Την παράσταση "Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα" σε κείμενο δικό του, σκηνοθετεί στη σκηνή του Θεάτρου Αλίκη ο Πέτρος Ζούλιας.
Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στο μεγάλο Έλληνα λαϊκό συνθέτη, από του οποίου το θάνατο συμπληρώθηκαν φέτος 25 χρόνια (Μάρτιος 1992). Το υλικό της πρόζας της παράστασης άντλησε πληροφορίες από το βιβλίο της κόρης του, Κατερίνας Ζαμπέτα, με τίτλο "Γιώργος Ζαμπέτας. Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω".
Μία αναδρομή σε μικρά προσωπικά στιγμιότυπα της ζωής του, από τη γέννησή του στο Μεταξουργείο, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τη μετακόμισή του στο αγαπημένο του Αιγάλεω city, τα πρώτα του μουσικά βήματα παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, τις πρώτες επιτυχίες, την καθιέρωσή του, τις περιοδείες του σε Ευρώπη και Αμερική, τις ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου που έντυσε με τη μουσική του, την κάμψη στην καριέρα του, αλλά και την 'όψιμη" επιτυχία κάποιων τραγουδιών του στη δεκαετία του 90 και τέλος το θάνατό του στο Νοσοκομείο Σωτηρία. Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, λαϊκός φιλόσοφος, αφοσιωμένος οικογενειάρχης, εξαιρετικά επιτυχημένος μουσικός και τραγουδιστής (ή καλύτερα performer) αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες λαϊκές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα για την Ελλάδα με χαρακτηριστικό ήχο και στίγμα.
Τη σκηνοθεσία αυτού του εγχειρήματος αναλαμβάνει ο Πέτρος Ζούλιας, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ μουσικής, πρόζας και να ενσωματώσει τη μία μέσα στην άλλη. Η προσπάθεια φιλόδοξη, αλλά με τη λογική της υπερπαραγωγής, που έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις λαϊκές καταβολές του τιμώμενου προσώπου και την ταπεινότητα που επέδειξε ο ίδιος ακόμα και στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του. Τα τραγούδια αθάνατα, η επιλογή τους προσεγμένη και οι φωνές των ηθοποιών που τα ερμήνευσαν στη σκηνή, τα σεβάστηκαν και τα απέδωσαν γενναιόδωρα. Εκεί όμως που ένιωσα ότι χώλαινε σοβαρά η παράσταση ήταν στα κομμάτια της πρόζας, τα οποία έμοιαζαν τις περισσότερες φορές προχειρογραμμένα, προκάτ και ανούσια, σα μικρά φευγαλέα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια, χωρίς καν να προσπαθούν να αποτελέσουν πρόλογό τους. Κι έτσι έμειναν κάποιες ερμηνευτικές εξάρσεις των ηθοποιών και τα τραγούδια να δίνουν τον τόνο του έργου, που σε αρκετές στιγμές θύμισε εκτεταμένο τηλεοπτικό αφιέρωμα. Η ατμόσφαιρα ήταν ευφρόσυνη, λίγες "δόσεις" κλισέ συναισθήματος υπήρχαν, ο ρυθμός όμως έκανε κοιλιές και στο τέλος δε μένει στο νου του θεατή τίποτα σημαντικό από τη ζωή του Ζαμπέτα, αλλά μόνο οι μελωδίες του. Η επιλογή να μην υποδυθεί κάποιος ηθοποιός τον ίδιο το συνθέτη στη σκηνή ήταν έξυπνη, καθώς κανείς δεν επωμίστηκε ένα τέτοιο ερμηνευτικό βάρος με τον κίνδυνο να μην τον φέρει σε αίσιο πέρας. Η συνεχής παρουσία όμως του videowall με φωτογραφικά στιγμιότυπα και αποσπάσματα συνεντεύξεων ήταν και πάλι τηλεοπτικής αισθητικής και δεν πρόσθεσε βάθος και δραματουργία στην παράσταση.
Η Βίκυ Σταυροπούλου ανέλαβε το ρόλο της Ρούλας, της γυναίκας του Γιώργου Ζαμπέτα και της έδωσε κέφι, μπρίο, θηλυκότητα, αλλά κι ένα πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, επιβεβαιώνοντας ότι είναι φτιαγμένη για τέτοιους "έξω καρδιά" χαρακτήρες.
Η Χριστίνα Τσάφου έπαιξε τη Μαρίκα, τη μητέρα του συνθέτη και αναλώθηκε ως επί το πλείστον σε τηλεοπτικά κλισέ, χωρίς να δώσει κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο στην ηρωίδα της.
Ο Τάσος Χαλκιάς είναι ο Μιχάλης, ο πατέρας και στη σύντομη παρουσία του στη σκηνή καταφέρνει να παρουσιάσει ένα χαρακτήρα μάγκα, αλλά χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις και συναισθηματικές εξάρσεις.
Ο Μάκης Πατέλης ερμηνεύει τον Μπάμπη ή Τσάντα, φίλο και συνεργάτη του Ζαμπέτα και τον αποτυπώνει στη σκηνή με μια ζεστασιά, μια ανθρωπιά και μια γνήσια αγάπη για το ρόλο του.
Ο Λευτέρης Ελευθερίου σε έναν ελεύθερο ρόλο συνεργάτη του συνθέτη, δείχνει και πάλι σημαντικά δείγματα του πλούσιου ταλέντου του και της γνήσιας κωμικής του φλέβας.
Η Ελένη Καρακάση στο ρόλο της ελαφρά "αποστειρωμένης" αδερφής, είναι εξαιρετική στις φωνητικές της ακροβασίες, ενώ και η συμμετοχή στην πρόζα είχε πολύ καλές κωμικές στιγμές.
Βανέσσα Αδαμοπούλου, Αντώνης Βαρθαλίτης, Στεφανία Δράκου, Κωνσταντίνος Κακούρης, Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Ιωάννης Κοντέλλης, Απόστολος Μάγγανος, Δημήτρης Μακρής, Λήδα Μανουσάκη, Ειρήνη Τασούλα και Γιώργος Τσουρουνάκης συμπληρώνουν με τις φωνές και τη σκηνική τους παρουσία το ερμηνευτικό πάζλ ενός πολυπρόσωπου θιάσου και καταθέτουν το προσωπικό τους ταλέντο στη δημιουργία μιας αρκετά αξιόλογης ομάδας, με σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Στη σκηνή ζωντανή 8μελής ορχήστρα με δύο μπουζούκια, παίζει τις μελωδίες του μεγάλου συνθέτη με κέφι και αφοσίωση.
Τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, λειτουργικά, έδωσαν βάθος στην σκηνή και την έκαναν πολυεπίπεδη, αν και δεν είχαν την λαϊκή ταυτότητα ενός σπιτιού στο Αιγάλεω city.
Τα κοστούμια της Κατερίνας Παπανικολάου, ήταν κομψά, αλλά όχι πάντα ενταγμένα στη ροή των διαβαθμίσεων της ιστορίας.
Οι χορογραφίες του Φώτη Διαμαντόπουλου, πρόσθεσαν κέφι και μπρίο στην παράσταση και αποτέλεσαν ιδανική συνοδεία των μουσικών του συνθέτη.
Η μουσική διδασκαλία ανήκε στον Άκη Δείξιμο και ήταν εξαιρετική, με τους ηθοποιούς να αποδίδουν σωστά και με σεβασμό τα τραγούδια του μεγάλου δασκάλου, ενώ η μουσική διεύθυνση της ζωντανής ορχήστρας και η ενορχήστρωση των τραγουδιών έγινε από το Γιώργο Ζαχαρίου.
Ο σχεδιασμός των φωτισμών από την Κατερίνα Μαραγκουδάκη είχε πολλά γενικά πλάνα και ελάχιστες προσωπικές εστιάσεις στους ήρωες.
Η δημιουργία και η επεξεργασία των βίντεο ανήκε στον Κάρολο Πορφύρη και αποτέλεσε ατού της παράστασης, ενώ η επεξεργασία των ηχητικών ντοκουμέντων ήταν του Δημήτρη Μουρλά.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Θεάτρου Αλίκη, είδα μια παράσταση αφιέρωμα σε μία μεγάλη μορφή του ελληνικού τραγουδιού, που όμως στα περισσότερα σημεία της δεν μπόρεσε να ξεφύγει από αντίστοιχα τηλεοπτικά εγχειρήματα, συνταγές κλισέ, με τη ζωντάνια και το ενδιαφέρον της να περιορίζεται στα τραγούδια και την πρόζα να υστερεί σημαντικά, παρά τις μεμονωμένες προσπάθειες κάποιων ηθοποιών. Οι μελωδίες ήταν αναμφισβήτητα διαχρονικές και εκτελεσμένες σωστά, αλλά μια τέτοια προσπάθεια για να θεωρηθεί επιτυχημένη, χρειάζεται πέρα από αυτές, ένα λεπτομερώς δουλεμένο κείμενο και μια στιβαρή σκηνοθεσία ώστε να δημιουργηθεί ένα ισορροπημένο, αρμονικό και δυναμικό σύνολο που θα ταξιδέψει το θεατή.