ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΕΛΙΔΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 11/12/2017 10:45
Τη δραματική κομεντί του Νιλ Σάιμον (Marvin Neil Simon) με τίτλο "Καινούργια Σελίδα" (Chapter Two) σκηνοθετεί στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια ο Γιάννης Μόσχος. Γραμμένη το 1977, έκανε πρεμιέρα στο Λος Άντζελες τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, στο Broadway δύο μήνες αργότερα και στο West End το Φεβρουάριο του 1996. Ένα ημιαυτοβιογραφικό έργο από τον 90χρονο σήμερα Αμερικανό συγγραφέα, ο οποίος θρηνώντας ακόμα το θάνατο της πρώτης του συζύγου Joan Baim, γνωρίζει και παντρεύεται τη δεύτερη, την ηθοποιό Marsha Mason. Στο θεατρικό του, ο συγγραφέας Τζωρτζ Σνάιντερ, είναι μεσήλικας, έχει χηρέψει πρόσφατα και επιστρέφει στη βάση του μετά από ένα μεγάλο ταξίδι για να ξεπεράσει το χαμό της συζύγου του. Η Τζένη Μαλόουν είναι ηθοποιός σαπουνόπερας και ο γάμος της με έναν πρώην παίκτη του αμερικάνικου φούμπολ μόλις διαλύθηκε, μετά από 6 χρόνια, παίρνοντας διαζύγιο. Και οι δύο χρειάζονται μια καινούργια αρχή στη ζωή τους, αλλά διστάζουν να αρχίσουν να βγαίνουν ραντεβού και να κάνουν καινούργιες γνωριμίες. Αυτός πενθεί ακόμα τη Μπάρμπαρα, την πρώτη του γυναίκα και αυτή απλά διστάζει να ανοιχτεί και να επενδύσει συναισθηματικά σε κάποιον καινούργιο άνδρα. Ο Λέο, ο γκέι αδερφός του Τζώρτζ και η Φέι, στενή φίλη της Τζένη, οι οποίοι επίσης αντιμετωπίζουν προβλήματα στους γάμους τους, προσπαθούν να τους προξενέψουν καινούργια άτομα. Από μια σύμπτωση ο Τζωρτζ και η Τζένη θα επικοινωνήσουν και θα βρεθούν για μία γρήγορη πρώτη συνάντηση, που θα αποτελέσει την απαρχή ενός σφοδρού έρωτα και του γάμου τους. Φυσικά ο έρωτας και η δέσμευση πάντα κρύβει εμπόδια και μικρές ή μεγαλύτερες απογοητεύσεις και όλοι οι χαρακτήρες θα κληθούν να τα ξεπεράσουν για να σώσουν τις σχέσεις τους. Η μετάφραση ανήκει στον ίδιο το σκηνοθέτη και παρακολούθησα ένα κείμενο στρωτό, χωρίς προβλήματα στη ροή και την κατανόησή του και σημερινό.
Ο Γιάννης Μόσχος αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της παράστασης, φροντίζοντας να ισορροπήσει τις δραματικές και τις κωμικές σκηνές της, να ισομοιράσει τη βαρύτητά τους και να δείξει την αλληλουχία και την έντονη σύνδεσή τους με την πραγματική ζωή. Δημιουργεί ήρωες απλούς, καθημερινούς, με μια σκηνοθετική ματιά ζωντανή, άμεση και δυναμική. Την εμποτίζει με συναίσθημα, πραγματικό, όχι στα πρότυπα ενός δακρύβρεχτου μελό, αλλά μιας αληθινής ιστορίας, επιχειρώντας να συγκινήσει, αλλά μόνο μέσω της συναισθηματικής και ψυχικής ταύτισης του θεατή με τον ήρωα. Δεν πλάθει χαρακτήρες για να τους λυπάσαι, ούτε με ακραίες ή κραυγαλέες συμπεριφορές ή τρόπους ζωής, αλλά κάποιους που τους νιώθεις δίπλα σου, τους εντοπίζεις στην καθημερινότητά σου και γιατί όχι, μπορεί να είσαι κι εσύ ο ίδιος. Αποτυπώνει τα ψυχολογικά και πνευματικά τους αδιέξοδα και τις επιλογές τους και μέσα από ένα λεπτό και διακριτικό χιούμορ, κρατά ένα ρυθμό γρήγορο, με κινηματογραφικής υφής εναλλαγές σκηνών, διαλόγους ατακαδόρικους και μια feelgood διάθεση να διατρέχει τη σπονδυλική στήλη του έργου. Οι προβληματισμοί υπάρχουν, ο έρωτας, το πένθος, η αγάπη (αδερφική, φιλική και συντροφική) δηλώνουν το παρών τους και αποδεικνύουν ότι και οι απλές ιστορίες τέρπουν αλλά μπορούν να αποτελέσουν και τροφή για σκέψη. Μικρές αρρυθμίες υπάρχουν, αλλά η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται απρόσκοπτα και δεν κουράζει ούτε στιγμή το θεατή.
Ο Ταξιάρχης Χάνος κρατά το ρόλο του συγγραφέα Τζωρτζ Σνάιντερ και έχει μια πληθωρική, αλλά απόλυτα προσγειωμένη και γήινη παρουσία στη σκηνή. Φυσική και αυθόρμητη εκφορά του λόγου, αντιδράσεις αυθεντικές και ανθρώπινες, σου δίνει την εντύπωση ότι παρακολουθείς την καθημερινότητά του μέσα από την κλειδαρότρυπα του καθιστικού του. Χωρίς υπερβολές και φανφάρες, αισθάνεται, ενθουσιάζεται, απογοητεύεται, ερωτεύεται και πάνω απ' όλα ζει.
Η Μαρία Καλλιμάνη είναι η Τζένη Μαλόουν, η οποία επίσης μαζεύει τα κομμάτια της μετά από το χωρισμό της. Οι δισταγμοί της για μια καινούργια αρχή είναι όλοι εκεί τόσο στο λόγο, όσο και στην κίνησή της, ενώ αποτυπώνει με ένα γλυκό και σκαμπρόζικο τρόπο την υφέρπουσα ματαιοδοξία της γυναίκας και της ηθοποιού. Άμεση, επικοινωνιακή, παθιασμένη, βγάζει άφοβα όλα της τα ψυχολογικά αδιέξοδα, αλλά και τη διάθεσή της να τα ξεπεράσει και να προχωρήσει.
Ο Άγγελος Μπούρας υποδύεται το Λέο, το gay αδερφό του Τζωρτζ, τον οποίο πλάθει όχι σαν καρικατούρα, αλλά σαν έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Λίγο ψυχαναγκαστικός, αλλά με γνήσια έγνοια για τους αγαπημένους του, κάνει έκδηλες όλες τις αγωνίες του, τις φοβίες, αλλά και τη βαθιά, σχεδόν παιδική αθωότητά του. Νευρικός, αεικίνητος, χαριτωμένος, έχει μια σπιρτάδα και μια τσαχπινιά που κερδίζει.
Η Άνδρη Θεοδότου ερμηνεύει τη Φέι, τη φίλη της Τζένη, η οποία έχει μια έμφυτη αφέλεια, μια αβεβαιότητα, αλλά από την άλλη γνωρίζει τα συναισθήματά της και είναι αφοσιωμένη φίλη. Λιτή, αλλά ουσιαστική στο παίξιμό της, αδέξια και αυθόρμητα ενοχική στην απιστία της, συχνά δείχνει σαν κοριτσάκι σε σώμα γυναίκας.
Τα σκηνικά της Τίνας Τζόκα αποτελούν ένα καλό παράδειγμα, πως μπορείς, αν έχεις φαντασία, σε μικρό σχετικά χώρο να δημιουργήσεις κάτι καλαίσθητο και λειτουργικό, με τα δύο καθιστικά, του Τζωρτζ και της Τζένη.
Τα κοστούμια της ίδιας, καθημερινά, αλλά κομψά και αντιπροσωπευτικά των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του κάθε χαρακτήρα.
Η μουσική του Νίκου Βίττη συνόδεψε το λόγο χωρίς να ενοχλήσει, αλλά δεν άφησε το στίγμα της στο νου μου, ενώ οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου ήταν ζεστοί, "σπιτικοί" και εστιασμένοι στους εκάστοτε πρωταγωνιστές της κάθε σκηνής.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του μικρού Γκλόρια, είδα μια παράσταση που τιμά το ταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια είδος της δραματικής κομεντί. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις έξυπνες ατάκες του κειμένου και συνδυάζει αρμονικά και ισορροπημένα τη δραματική πτυχή των γεγονότων και των καταστάσεων με την κωμική. Η σκηνοθεσία εξασφαλίζει γρήγορη εναλλαγή εικόνων, καλό ρυθμό και χαρακτήρες της διπλανής πόρτας, ενώ και οι ηθοποιοί συντονισμένοι, αλλά ο καθένας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ερμηνεύουν με τρόπο απλό, αυθόρμητο, χωρίς δηθενιές, αλλά μεστό σε νοήματα και συναισθήματα. Μια αξιόλογη θεατρική έξοδος, παρά τις όποιες μικρές ατέλειές της, στην οποία θα περάσετε όμορφα.