Η Ν. ΧΑΝΙΩΤΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ "ΡΗΣΟΥ"
- Ημερομηνία: Κυριακή, 02/08/2015 22:32
Μια περιπατητική παράσταση, σκέφτηκε να ανεβάσει φέτος η Κατερίνα Ευαγγελάτου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών με αφορμή τον «Ρήσο» , ένα έργο που κατά τους μελετητές μάλλον από σφάλμα έχει αποδοθεί στον Ευριπίδη, καθώς ελάχιστα στοιχεία προσομοιάζουν στις τραγωδίες του αρχαίου ποιητή. Βασικό γνώρισμα του έργου, είναι ότι όλα γίνονται στη διάρκεια μιας νύχτας, τότε δηλαδή που τα όνειρα μας εμφανίζονται και μας αποκαλύπτουν όσα δεν μπορούμε να δούμε στο φως της μέρας.
Ο Ρήσος βασίζεται στη ραψωδία Κ της Ιλιάδας και ανεβαίνει μόλις για τέταρτη φορά στη σύγχρονη εποχή. Το έργο αυτό αποτελεί ένα αίνιγμα. Ξεκινά με ύφος κωμικό και ανάλαφρο και καταλήγει δραματικά, σαν όνειρο. Σε αυτή την ελευθερία των ονείρων, όπου τίποτα δεν λειτουργεί με τους κώδικες του συνειδητού, βασίστηκε μάλλον και η Ευαγγελάτου. Συνδυάζοντας εύστοχα την παράξενη αυτή ιλαροτραγωδία - το εργο αυτό, δύσκολα μπορούμε να το κατατάξουμε σε ένα είδος- με κείμενα του Αριστοτέλη από την «Πραγματεία περί Ενυπνίων» και τα «Μικρά Φυσικά», στήνει στον αρχαιολογικό χώρο του Λυκείου, έναν χώρο που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της Αθήνας, αλλά λίγοι τον έχουν επισκεφτεί, μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, που μοιάζει σαν παιδικό παιχνίδι μιας άλλης εποχής.
Η δραματουργική σύλληψη της Ευαγγελάτου, φωτίζει απροσδόκητα αυτό το παράδοξο κείμενο, που μάλλον σήμερα για ένα σύγχρονο θεατή δεν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον - το ενδιαφέρον του « Ρήσου» είναι περισσότερο φιλολογικό. Η σκηνοθέτις όμως, καταφέρνει να προσπεράσει αυτή τη δυσκολία, με πολύ ουσιαστικό τρόπο. Η παράσταση ξεκινάει με τα αριστοτελικά κείμενα, κάνοντας τους θεατές κοινωνούς της φιλοσοφίας, από την οποία εμπνεύστηκε τον σκηνοθετικό της άξονα. Στη συνέχεια, ο χώρος γεμίζει από ηθοποιούς, που σαν παιδάκια σε αλάνες μιας άλλης εποχής, παίζουν πολεμικά παιχνίδια – ο πόλεμος είναι μια πλάνη, φαίνεται να υποστηρίζει η παράσταση, μια σύγχυση της λογικής. Με μια άψογα δουλεμένη κινησιολογία από την Πατρίτσια Απέργη, οι ηθοποιοί γίνονται playmobil, ακολουθούν με χιούμορ, ακρίβεια και μια αλήθεια που σπανίζει στις σκηνοθεσίες, που επιλέγουν φορμαλιστικούς δρόμους, αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι που εκτυλίσσεται στο μυαλό του Έκτορα.
Η αισθητική των κοστουμιών της Βασιλικής Σύρμα, εναρμονίζεται με το περιβάλλον, ενώ η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη που εκτελείται ζωντανά από την τάξη κρουστών του Δημήτρη Δεσύλλα, του Ωδείου Αθηνών, συμβάλλουν στην όλη ατμόσφαιρα . Όλοι οι ηθοποιοί ( Ορφέας Αυγουστίδης ως «Ρήσος» και ο Αργύρης Πανταζάρας ως «Έκτορας»,Προμηθέας Αλειφερόπουλος («Ηνίοχος»), Αντριάν Κολαρίτζ, Γιώργος Κουτλής, Ερρίκος Μηλιάρης, Λευτέρης Πολυχρόνης, Δημόκριτος Σηφάκης, Ουσίκ Χανικιάν, Ηλίας Χατζηγεωργίου) σε πολύ αντίξοες συνθήκες, λόγω της αφόρητης ζέστης και της ιδιομορφίας του χώρου, πραγματικά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, στηρίζοντας το όραμα της σκηνοθέτιδας, που αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, ότι οι γνώσεις της και η έρευνά της, συνδυάζονται με μια δημιουργική φαντασία.