'FOOTBALL - ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ' - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 09/04/2019 12:48
Το έργο του Θανάση Τριαρίδη "Football" σκηνοθετεί στο Θέατρο Χώρος ο Τριαντάφυλλος Δελής. Γραμμένο το 2017, συγκροτεί μαζί με τα έργα Leopold και HIV μια άτυπη τριλογία, στην οποία η βασική θέση του συγγραφέα είναι ότι οι θεατές είναι παντοτινοί ένοχοι και πρέπει να πληρώσουν κάποιο τίμημα. Το Football είναι ένας μονόλογος που χρησιμοποιεί το ποδόσφαιρο και την ιστορία του ως όχημα για να αναλύσει κάποιες σκοτεινές και ίσως άγνωστες πτυχές της ιστορίας της ανθρωπότητας. Έχει στόχο να φέρει τον ηθοποιό σε απευθείας επικοινωνία με το θεατή για να τον αφυπνίσει με τη διήγησή του και να τον θέσει προ των ευθυνών του. Ο Φ. είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος, ένας από εμάς, φίλαθλος-οπαδός, αλλά και γνήσιος λάτρης του ποδοσφαίρου. Μιλά για το άθλημα όπως είναι σήμερα, ενώ δεν ξεχνά να αναφερθεί και σε θρύλους του παρελθόντος. Αλλά δε σταματά εκεί, επιχειρεί να εισχωρήσει βαθύτερα στην ουσία του αθλήματος, στην προαιώνια ανάγκη του ανθρώπου να κλωτσάει αυτοσχέδιες μπάλες και τις παθογένειες του αθλήματος. Φωτίζει σκοτεινές και βίαιες στιγμές της ανθρωπότητας και τον τρόπο που το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε σα μέσο έκφρασης παθών, αλλά και χειραγώγησης ανθρώπων και λαών.
Ο Τριαντάφυλλος Δελής σκηνοθετεί την παράσταση διατηρώντας ατόφια την αμεσότητα του κειμένου, σατιρίζει, κριτικάρει και κάνει τη σκηνή ένα ιδιότυπο γήπεδο όπου ο ηθοποιός και το κοινό γίνονται άλλοτε συμπαίκτες και άλλοτε αντίπαλοι. Το καλεί να βρίσκεται σε μία διαρκή ετοιμότητα, σε μία επαγρύπνηση, καθώς όπως στο ποδόσφαιρο μια στιγμή εφησυχασμού ή αδράνειας μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα, έτσι και στην ιστορική πραγματικότητα κάποια γεγονότα άλλαξαν ή επηρέασαν σημαντικά την εξέλιξή της ανθρωπότητας.
Ο ηθοποιός απευθύνεται στους θεατές, γυρίζει ανάμεσά τους, τους μιλάει, τους πετάει την μπάλα, αλλά και το μπαλάκι της ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Ο λόγος είναι γρήγορος, καταιγιστικός, με λίγες αλλά καίριες στιγμές σιωπής για να συνειδητοποιήσει το κοινό κάποιες σκληρές αλήθειες και αιχμηρός, χωρίς να κρύβει ή να συγκαλύπτει τις πιθανές εμμονές του. Η κίνηση είναι αντίστοιχη του λόγου, εφησυχάζει σπάνια και μοιάζει με ηφαίστειο λίγο πριν την έκρηξη. Οι λέξεις είναι σκληρές, συχνά βίαιες δημιουργώντας και ανάλογες εικόνες, οι οποίες διαδέχονται με ταχύτητα η μία την άλλη, αδυσώπητα καρέ που δίνονται χωρίς καλλωπισμό, χωρίς επεξεργασία, χωρίς φίλτρα καθωσπρεπισμού για να γίνουν κατανοητά στις σωστές τους διαστάσεις. Χιούμορ υπάρχει σε ικανές δόσεις, καθώς και αρκετός αυτοσαρκασμός, που παίζει το ρόλο ανάσας πριν το επόμενο λεκτικό ράπισμα.
Ο Σήφης Πολυζωίδης στο ρόλο του Φ., έχει όλη τη ζωντάνια, την αμεσότητα και τη δυναμική που απαιτεί ο χαρακτήρας του. Ο στόχος του είναι να επικοινωνήσει με το θεατή από την πρώτη στιγμή και να τον παρασύρει στον κόσμο του. Και το καταφέρνει με λόγο άμεσο, ευθύ, ζωντανό, καθημερινό, με κίνηση γεμάτη ενέργεια, που σαρώνει όλο το διαθέσιμο σκηνικό χώρο και έκφραση που ποικίλει ανάλογα με το συναίσθημα που βιώνει ή το γεγονός που περιγράφει. Γελά, θυμώνει, οργίζεται, σαρκάζει, τραγουδά, διαλογίζεται φωναχτά, αλλάζει ρούχα, αλλάζει διάθεση, παίζει μπάλα, ανακατεύεται με τη λάσπη και βγάζει πάθος και αστείρευτη ενέργεια, όπως ακριβώς θα απαιτούσε κι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Κι όλα αυτά με έναν τρόπο ανεπιτήδευτο, ευφάνταστο, παρεΐστικο κι απενοχοποιημένο, με ελάχιστες αρρυθμίες, που σε αρκετές στιγμές σε κάνει σχεδόν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο θέατρο. Ένας ρόλος πρόκληση τον οποίο ένιωσα ότι έκανε δικό του.
Η κίνηση της Πασχαλιάς Ακριτίδου είχε ζωντάνια, ρυθμό, σε κάποιες στιγμές έγινε εκρηκτική, κάλυψε όλο το μήκος και το πλάτος της σκηνής και είχε λίγες (και απαραίτητες) ανάσες, όπου συνδυάστηκε εξαιρετικά με τις σιωπές του λόγου.
Η μουσική του Γιώργου Οικονόμου είχε ενεργή συμμετοχή στην παράσταση, ακολούθησε τη ροή του κειμένου, του έδωσε ρυθμό και τόνισε τις εντάσεις του. Στην παράσταση συμμετέχει με ένα τραγούδι-έκπληξη και το συγκρότημα Skelters.
Το σχεδιασμό των φωτισμών είχε ο Δημήτρης Κοκολινάκης, ακολουθώντας τον ηθοποιό στην κίνησή του στο χώρο και εστιάζοντας σωστά σε αυτόν.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Θεάτρου Χώρος, παρακολούθησα έναν ιδιαίτερο μονόλογο, που με αφορμή το ποδόσφαιρο και την πορεία του στο χρόνο, ρίχνει μια κριτική ματιά σε γνωστές και άγνωστες στιγμές της ανθρωπότητας. Ο λόγος είναι καταιγιστικός και αιχμηρός, η κίνηση συνεχής, ο ρυθμός υψηλός από την αρχή ως το τέλος του έργου και ο ηθοποιός γίνεται ένα με το κοινό που τον παρακολουθεί. Χιούμορ, ένταση, πάθος, πολιτική κριτική είναι όλα παρόντα σε σωστές δόσεις για να μη χαθεί ο στόχος της άμεσης και αμφίδρομης επικοινωνίας με το θεατή. Η ερμηνεία δυναμική, έντονη, παθιασμένη, σχεδόν εξουθενωτική, ζωντανεύει έναν ήρωα διαχρονικό, αλλά τόσο κοντά στην καθημερινότητά μας. Από τις πολύ καλές προτάσεις της προπασχαλινής θεατρικής περιόδου