ΕΞΥΠΝΑ ΜΙΚΡΑ ΨΕΜΜΑΤΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 27/12/2017 13:42
Την οικογενειακή κωμωδία του Αμερικανού Joe DiPietro με τίτλο "Έξυπνα, μικρά ψέματα" (Clever Little Lies), σκηνοθετεί στη σκηνή του Θεάτρου Κάτια Δανδουλάκη ο Πέτρος Φιλιππίδης.
Γραμμένη το 2013, έκανε πρεμιέρα στο τέλος του ίδιου χρόνου στο New Jersey και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 2015. Το έργο έχει να κάνει με μία τυπική, εύπορη οικογένεια, όπου όλα φαινομενικά είναι καλά και στην οποία ξαφνικά ξεσπά κρίση, όταν ο νιόπαντρος γιος (του οποίου η σύζυγος έχει μόλις φέρει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί) ανακοινώνει στο πατέρα του μετά από μια παρτίδα τένις μεταξύ τους, ότι είναι ερωτευμένος με τη νεαρή προσωπική του γυμνάστρια και σκέφτεται να πάει μαζί της διακοπές. Ο πατέρας αγαθός και καλόβολος, η μητέρα πολυμήχανη και δυναμική, καλούν το νεαρό ζευγάρι για φαγητό στο σπίτι τους και προσπαθούν με τον τρόπο του ο καθένας να δώσουν λύση στο πρόβλημα. Το ψέμα βαδίζει χέρι, χέρι με την αλήθεια, το γέλιο εναλλάσσεται με τη συγκίνηση και οι συνέπειες των λόγων του καθενός απρόβλεπτες. Πέρα από τις προφανείς οικογενειακές επισημάνσεις το έργο, προχωράει βαθύτερα στην ουσία των διαπροσωπικών σχέσεων, στις αντοχές των δεσμών της οικογένειας και τις θυσίες που μερικές φορές χρειάζονται για τη διατήρησή τους.
Η μετάφραση και η απόδοση του κειμένου έγινε από τους Πέτρο και Δημήτρη Φιλιππίδη και είναι απλή, καθημερινή και προσαρμοσμένη εξαιρετικά στην ελληνική γλώσσα.
Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Πέτρου Φιλιππίδη, ο οποίος προσπαθεί να αναπτύξει ισόρροπα τόσο την κωμική, όσο και την πιο ευαίσθητη πλευρά του έργου και να δημιουργήσει ήρωες εύκολα αναγνωρίσιμους στην καθημερινότητά μας. Υπάρχει γρήγορη ροή του λόγου, σπιρτάδα και έξυπνο χιούμορ στις ατάκες, ικανοποιητικός ρυθμός στην ιστορία με ελάχιστες κοιλιές και εναλλαγές συναισθημάτων στους χαρακτήρες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν έντονα διλήμματα στις μεταξύ τους σχέσεις. Το κοινωνικό σχόλιο που αποκαλύπτεται μέσα από την εξέλιξη της πλοκής, δεν κρύβει κριτική και διδακτισμό, δεν κουνά το δάχτυλο στο θεατή, αλλά τον καλεί να συμμετέχει στην προβληματική του κειμένου. Είναι απλά, καθημερινά θέματα που ένας άντρας και μια γυναίκα καλούνται να λύσουν στην κοινή τους πορεία. Η ατμόσφαιρα έχει μια έντονα ευφρόσυνη πινελιά, αλλά δεν παραλείπει να φλερτάρει με το ρομαντισμό και μια βαθύτερη ενδοσκόπηση στον ψυχισμό του κάθε ζευγαριού, διερευνώντας τις αντοχές τους και υπενθυμίζοντας ότι η ζωή δεν έχει μόνο ευχάριστες στιγμές, αλλά κρύβει και απογοητεύσεις. Η υπερβολή αποφεύγεται και οι λύσεις δείχνουν να κρύβονται στα ψυχικά αποθέματα των ηρώων του έργου. Η ερμηνευτική ομάδα έδειξε να έχει συνοχή και καλή συνεργασία, με ως επί το πλείστον καλή χημεία μεταξύ τους.
Η Κάτια Δανδουλάκη αναλαμβάνει το ρόλο της Άλις, της αεικίνητης και πολυμήχανης μητέρας που θέλει να έχει λόγο και συμμετοχή σε όλα. Έχει κέφι, έχει μπρίο και αποφασιστικότητα στην κίνηση, που πείθει ότι είναι αυτή που κινεί τα νήματα στην οικογένεια. Δεν αποφεύγει κάποιες φωνητικές υπερβολές, αλλά έχει μια γνησιότητα και έναν αυθορμητισμό στην κωμική ατάκα, ενώ στις ευαίσθητες στιγμές της ερμηνείας της είναι άμεση και ευθύβολη, με μελαγχολία στο βλέμμα όταν χρειάζεται και μια παραίτηση στη στάση του σώματός της.
Ο Γιώργος Παρτσαλάκης είναι ο Μπιλ, ο πατέρας, αγαθός και γλυκός και αυτός που προσπαθεί να κρατά τις εσωτερικές ισορροπίες στην οικογένεια. Μετά από μια μακρά περίοδο κάμψης ο έμπειρος ηθοποιός επανακάμπτει με μια ερμηνεία που είναι ζεστή, ευαίσθητη, ανθρώπινη και απόλυτα γήινη. Χωρίς περιττούς θεατρινισμούς και φωνητικές ακροβασίες ανταποκρίνεται σχεδόν υποδειγματικά στις απαιτήσεις του χαρακτήρα του.
Ο Αλμπέρτο Φάις υποδύεται τον Μπίλυ, τον άστατο γιο, η ερωτική ιστορία του οποίου αναστατώνει την οικογένεια. Ξεκίνησε χωρίς ένταση στις κωμικές του στιγμές, με υπερβολές στην ένταση της φωνής και χωρίς να έχει σταθερά σκηνικά πατήματα, για να βελτιωθεί σταδιακά και στο δεύτερο μέρος να δείχνει σημαντικά προσαρμοσμένος στις απαιτητικές ιδιαιτερότητες του ρόλου του.
Η Δανάη Σκιάδη, ερμήνευσε την Τζέην, με έναν αφοπλιστικό αυθορμητισμό και μια νεανική αφέλεια, αποτυπώνοντας ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας.Σε κάποιες σκηνές έχει μια σχεδόν κοριτσίστικη ορμή και δείχνει να βιώνει στη σκηνή τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ηρωίδας της, αλλά δεν παύει να υπάρχει μέσα της και η γυναίκα που επιζητά την οικογενειακή ευτυχία. Πλήρης και συνεπής ερμηνεία από τη νεαρή ηθοποιό, που έλεγξε απόλυτα τα εκφραστικά της μέσα.
Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά, είχαν έναν αέρα υπερπαραγωγής, αλλά ήταν ταυτόχρονα και λειτουργικά, αναπαριστώντας ένα τυπικό αστικό σαλόνι εύπορης οικογένειας, εκμεταλλευόμενα σε σημαντικό βαθμό και τις τεχνικές δυνατότητες του θεάτρου.
Τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού χωρίς ακροβασίες που θα έδιναν κιτς πινελιές, κομψά και σε γήινα χρώματα, έντυσαν όμορφα τους ηθοποιούς.
Η μουσική επιμέλεια ανήκε στον Ιάκωβο Δρόσο και ήταν διακριτική όπου έπρεπε, υπογραμμίζοντας τόσο τις εντάσεις του έργου, όσο και τις κωμικές του πινελιές.
Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου προτίμησαν τα γενικά πλάνα, αλλά εστίασαν σωστά στα πρόσωπα στο εξομολογητικό κομμάτι του έργου.
Συμπερασματικά, στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, είδα ένα σύγχρονο έργο, το οποίο δε διστάζει να ασχοληθεί με τη σύγχρονη οικογένεια και κάποια από τα προβλήματά της με τρόπο άμεσο, καθημερινό και ευθύ. Η σκηνοθεσία έχει ρυθμό, ατμόσφαιρα, κρατά την κωμική ραχοκοκκαλιά της παράστασης, αλλά την εμποτίζει και με συναίσθημα, δίνοντας δραματικές κορυφώσεις και απόλυτα ανθρώπινο χαρακτήρα στις εικόνες που δημιουργεί. Οι ερμηνείες απλές, προσγειωμένες, γήινες, συνδυάζουν την ιλαρότητα με τη συγκίνηση, έχουν χημεία μεταξύ τους, με τα αστεία να αποδίδονται εύστοχα και να κρατούν σε μια ευφρόσυνη διάθεση το θεατή και κεντούν τη σκέψη του με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις λύσεις που προτείνουν.