ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΗ (ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΝΟΣ ΚΑΟΥΜΠΟΫ) - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 29/06/2016 12:16
Το κείμενο της Sarah Ruhl με τίτλο "Αργοπορημένη-Το Τραγούδι ενός Καουμπόϋ" σκηνοθετεί η Γιούλα Μπούνταλη στο θεατρικό χώρο του Skrow.
Το έργο αποτελεί μία αναζήτηση της αληθινής αγάπης από μια γυναίκα ... καουμπόϋ και είναι αναπόφευκτο να φέρει στο νου του θεατή συνειρμούς από την ταινία Brokeback Mountain, με την οποία έχει κοινά σημεία αναφοράς, πλην του φύλου των πρωταγωνιστών. Αυτή η αγάπη βρίσκει την έκφρασή της στη Μαίρη, μια συνηθισμένη γυναίκα, παντρεμένη, που συνήθως είναι αργοπορημένη στα ραντεβού της και η καταπίεση της καθημερινότητάς της, την έχει οδηγήσει σε αδιέξοδες επιθυμίες και απωθημένα στη ζωή και τη σχέση της που ζητούν να απελευθερωθούν και να εκφραστούν. Μεταξύ των δύο αναπτύσσεται μια τρυφερή και ανθρώπινη σχέση, με ένα λανθάνον ερωτικό στοιχείο, κάτι που αρχίζει να ενοχλεί το σύζυγό της που νιώθει την υπόσταση και τη συναισθηματική του κυριαρχία στη γυναίκα του να απειλείται από την... καουμπόϋ και παρεμβαίνει για να διαλύσει τη μεταξύ τους σχέση. Έχοντας ήδη ανακαλύψει τις μεγάλες τους διαφορές ως ζευγάρι, μην καταφέρνοντας να συμφωνήσουν ούτε καν για το όνομα του παιδιού τους, προστίθεται άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα των μεταξύ τους προβλημάτων.
Η διασκευή του έργου από τη σκηνοθέτιδα απλή και κατανοητή, με ρεαλιστική διάθεση και περιθώριο στο συναίσθημα, αν και δεν αποφεύγει κάποια κλισέ και βέβαια τις ομοιότητες με την ταινία που προανέφερα, με την οποία μοιράζεται αρκετά σκηνικά μοτίβο.
Η Γιούλα Μπούνταλη αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του εγχειρήματος και προσπαθεί να δημιουργήσει μια ζωντανή παράσταση που να μιλά απευθείας στο κοινό που βρίσκεται δίπλα στους ηθοποιούς και να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον τους. Κάποιοι διάλογοι είναι υπερβολικά κλισέ και αναμενόμενοι, με αποτέλεσμα οι σκηνές αυτές, να μην έχουν ρυθμό και δυναμική, αλλά να είναι διεκπεραιωτικές και επαναλαμβανόμενες. Ο ρυθμός της παράστασης παρουσιάζει διακυμάνσεις, καθώς δείχνει να μη λειτουργεί καλά στις σκηνές Κρίκι και Μαίρης, ενώ αποκτά μια ατμοσφαιρικότητα και μια φλόγα στις σκηνές μεταξύ Ρεντ και Μαίρης, όπου είναι πιο αβίαστος και γνήσιος. Η κινηματογραφικότητα κάποιων σκηνών, ενώ αισθητικά λειτουργεί ευεργετικά ως προς την παράσταση, κάνει ακόμα πιο έντονη την ομοιότητα με το Brokeback Mountain και στο σύνολο ίσως τελικά λειτουργεί αρνητικά, καθώς τους αφαιρεί την πρωτοτυπία.
Έξυπνο το γεγονός ότι η σκηνική παρουσία και δράση των διδύμων Κρίκι-Μαίρης και Ρεντ-Μαίρης ποτέ δεν είναι στον ίδιο χώρο και στο ίδιο επίπεδο, διαχωρίζοντας εμφανώς τις "δύο ζωές" που βιώνει η μία ηρωίδα και τοποθετώντας τη μία πιο ψηλά από την άλλη, συμβολίζοντας και τη λειτουργικότητα που έχουν γι'αυτήν. Γενικότερα, ένιωσα ότι υπήρχαν φρέσκες ιδέες και δυνατότητες για την παράσταση αυτή, αλλά έμειναν αναξιοποίητες, με αποτέλεσμα πολλές σκηνές να είναι επίπεδες, στα όρια του αδιάφορου για το θεατή και χωρίς να προωθούν την εξέλιξη και τη ροή της παράστασης.
Το ρόλο της Μαίρης ανέλαβε η ταλαντούχα Μαρία Φιλίνη και κατάφερε να τον εμποτίσει με όλη την αγωνία και τα υπαρξιακά αδιέξοδα που αισθάνεται και βιώνει ο χαρακτήρας της. Με μια σχεδόν μόνιμη θλίψη στο πρόσωπο, όταν βρίσκεται με τον άντρα της, αλλά και μεταμορφωμένη σε μια εξωστρεφή και εκφραστική γυναίκα στην παρέα της με τη Ρεντ, χειρίζεται με ακρίβεια και συνέπεια τις πτυχές του ρόλου της και τις εναλλαγές του. Ισορροπεί ανάμεσά τους και δίνει ανάγλυφα τα διλήμματα που βιώνει και προσπαθεί να βρει λύσεις πριν καταλήξουν σε αδιέξοδα. Μια εξαιρετική ερμηνεία από την καλή ηθοποιό, που έδειξε να κατάλαβε απόλυτα τις ιδιαιτερότητες του ρόλου της και να τις δούλεψε στη λεπτομέρεια.
Ο Χρήστος Παληογιάννης υποδύεται τον Κρίκι, το σύζυγο της Μαίρης, έναν καταπιεστικό και βαθιά ανασφαλή τύπο άντρα, που ψάχνει διαρκώς την επιβεβαίωσή του μέσα από τους άλλους. Έδειχνε να ψάχνει τα βήματά του στη σκηνή και την ερμηνευτική του χημεία με τη γυναίκα του.
Η Γιούλα Μπούνταλη κράτησε για τον εαυτό της το χαρακτήρα του θηλυκού καουμπόϋ, τον οποίο πέρα από το λόγο, τον εμπλούτισε με μουσική και τραγούδια που θύμιζαν μελαγχολικό Ουέστ. Με μια κιθάρα κι ένα μικρόφωνο αποκωδικοποίησε συναισθήματα και εσωτερικά αδιέξοδα με μουσικό τρόπο, ενώ ο λόγος της ήταν λίγο στατικός και απρόσωπος. Η σκηνική χημεία της με τη Μαίρη σαφώς ισχυρότερη αυτής του διδύμου Κρίκι-Μαίρης, δούλεψε έτσι ώστε να κρατηθεί το ενδιαφέρον της εξέλιξης αυτής της σχέσης ζωντανό στο κοινό.
Η μουσική της παράστασης από τον Αλέξανδρο Βούλγαρη (aka Τhe Boy) ήταν από τα βασικά στοιχεία της που κράτησαν σε υψηλό επίπεδο το ενδιαφέρον του έργου σε κάποια σημεία και λειτούργησαν απελευθερωτικά τόσο για το χαρακτήρα που τραγούδησε όσο και για το κοινό που παρακολουθούσε. Επιτυχημένες επιλογές κομματιών και επίκαιροι στίχοι.
Το σκηνικό της Μυρτώς Λάμπρου με διάφορα μικρά και δευτερεύοντα σκηνικά αντικείμενα και έναν καναπέ, πέρασε σχεδόν αδιάφορο από μπροστά μου, ενώ τα κοστούμια της Μάρλι Αλειφέρη είχαν ένα ενδιαφέρον ως προς τις αντιθέσεις τους.
Οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, έντονοι και δυνατοί όταν επρόκειτο να εστιάσουν στο δίδυμο Κρίκι-Μαίρη, παιχνιδιάρικοι, χαμηλοί και υποβλητικοί, όταν εστίαζαν στο δίδυμο Ρεντ-Μαίρης.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Skrow είδα μια παράσταση, όπου οι αδυναμίες της επισκίασαν τελικά τα θετικά στοιχεία. Οι ομοιότητες του κειμένου με γνωστό κινηματογραφικό σενάριο στερεί την πρωτοτυπία και κάνει το θεατή να νιώθει ότι βλέπει πράγματα που έχει ξαναδεί, απομακρύνοντάς τον από την ουσία τους. Ο ρυθμός του έργου δε βοήθησε επίσης, καθώς είχε σημαντικά σκαμπανεβάσματα. Οι ερμηνείες δεν ήταν ισορροπημένες με άλλες πολύ καλές και άλλες σημαντικά κατώτερες, με αποτέλεσμα ανισορροπία και στη σκηνική χημεία των ηθοποιών κι έτσι το τελικό πρόσημο της παράστασης δε βγήκε θετικό.