ΑΝΕΜΟΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 26/01/2017 14:58
Τη σκηνική σύνθεση με τίτλο "Άνεμος", σκηνοθετεί στη Θέατρο Ρεξ ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Βασίζεται σε κείμενα της Ξένιας Αηδονοπούλου και χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, ανάλογα με τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι μία κλασσική παράσταση με αρχή, μέση και τέλος, αλλά μια συρραφή κειμένων, στιγμιοτύπων και εμπειριών. που συνδέονται με τις εποχές και εμπλουτίζονται με μουσική και χορευτικά υποσύνολα. Η ορχήστρα στο πίσω αριστερό μέρος της σκηνής, συνοδεύει ζωντανά το λόγο και την κίνηση των ηθοποιών.
Σε ένα χώρο που θα μπορούσε να είναι ένα καφέ, ή ένα εστιατόριο κάποιας πόλης συναντώνται τυχαία δώδεκα άνθρωποι για να συναναστραφούν ο ένας τον άλλον, να μοιραστούν τις αγωνίες και τα προβλήματά τους και να διασκεδάσουν τη μοναξιά τους. Ο καθένας με τις δικές του φοβίες και τα προσωπικά του αδιέξοδα, αφήνονται στις σκέψεις και τα συναισθήματα που προκαλεί η εναλλαγή των εποχών, αδιάψευστος μάρτυρας ότι ο χρόνος κυλά αμείλικτα για όλους. Ο άνεμος αποτελεί δύναμη καταστροφής, όσο και δημιουργίας και δίνει το έναυσμα στους ήρωες να μιλήσουν για καταστάσεις, συναισθήματα και σχέσεις. Αόρατος, αλλά πανταχού παρών.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναλαμβάνει τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης, ισορροπώντας ανάμεσα στη μουσική, την κίνηση και την πρόζα. Και τα τρία διατηρούν την αυτονομία τους, αλλά στις διάφορες σκηνές μπλέκονται με μία γλυκιά αρμονία, αλληλοσυμπληρούμενα. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα, δεν αναφέρουν τον τόπο που βρίσκονται, δεν κατονομάζουν πρόσωπα του παρελθόντος. Μιλούν λίγο αφηρημένα, αλλά για συγκεκριμένες καταστάσεις και νιώθουν συγκεκριμένα συναισθήματα. Η αφήγηση έχει μία ελαφρά ονειρική διάσταση, με το σκηνοθέτη να μην εμμένει σε έναν ωμό ρεαλισμό, αλλά προσθέτοντας και ένα στοιχείο ιδεατού στο κάδρο. Συχνά ο χρόνος σταματά, τα σώματα που κινούνται παραλύουν, ο λόγος παγώνει σε στόματα μισάνοιχτα και ακούγεται μόνο ο άνεμος στη σκηνή. Οι στιγμές έχουν και κωμική και δραματική διάσταση που αναπτύσσονται παράλληλα και ισομερώς. Άλλωστε τα συναισθήματα γίνονται κίνηση, συχνά ιδιαίτερα έντονη, σχεδόν εμμονική, με τα κορμιά να πάλλονται ανεξέλεγκτα. Η μουσική που παίζεται ζωντανά, προσθέτει αμεσότητα στην παράσταση και υπάρχουν φορές που οι νότες θυμίζουν άνεμο και αποτελούν φυσική συνέχειά του. Ίσως θα ήθελα την κίνηση να αποτελεί και αυτή φυσική συνέχεια του λόγου και να κλειδώνει με ακρίβεια με τον ήχο, κάτι που είδα σε μερικές περιπτώσεις, αλλά δε συνεχίστηκε σε όλη την παράσταση. Ίσως κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στην κίνηση να μπορούσαν να μειωθούν, αλλά η έντασή της στροβιλίζει το θεατή στη δυναμική της. Γενικότερα, η σκηνοθεσία κατάφερε να με παρασύρει σε μια ροή που δε με κούρασε, αλλά με έβαλε στο πνεύμα της και στην ενδιαφέρουσα οπτική της.
Όπως προείπα, οι ηθοποιοί δεν έχουν συγκεκριμένα ονόματα, συγκεκριμένους ρόλους, δεν υποδύονται κάποιους άλλους, αλλά τους εαυτούς τους που διηγούνται προσωπικές ιστορίες με αφορμή τον άνεμο και τη "μεταφυσική" του διάσταση. Μονολογούν, γελούν, θρηνούν, αφουγκράζονται και κινούνται σε μια ρυθμική σκηνική απεικόνιση της ενέργειας του ανέμου. Άννα Μάσχα και Ορφέας Αυγουστίδης μου πρόσφεραν τις πιο έντονα φορτισμένες σκηνές πρόζας στην παράσταση, αλλά και οι Γιώργος Πυρπασόπουλος, Κωνσταντίνος Πλεμμένος και Ηρώ Μπέζου πήραν ίσο μερίδιο λάμψης σε αυτή, χωρίς κανείς να εμφανίζει αδυναμίες, ή να υστερεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι δείχνουν να ερμηνεύουν με ένταση και εσωτερική παρόρμηση και βγάζουν δυναμισμό και πάθος στη σκηνή. Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Βιβή Μπουτάτη, Άρης Παπαδόπουλος, Ρόζα Προδρόμου, Αλεξάνδρα Ρογκόβσκα, Αντώνης Στρούζας και Γιάννης Τσιγκρής με την κίνησή τους πρωταρχικά (η οποία σε κάποιες σκηνές άγγιζε μια ονειροπόλα διάθεση) και με το λόγο τους στη συνέχεια, συμπλήρωσαν με επιτυχία το ερμηνευτικό μωσαϊκό της παράστασης, σε μία ομάδα που έδειξε αρμονία, συνεργατικότητα και μπόρεσαν να καλύψουν ο ένας τις όποιες αδυναμίες του άλλου. Ελάχιστα τα στιγμιότυπα που ήθελαν λίγη παραπάνω δουλειά, δείχνουν ότι και αυτά μάλλον θα εκλείψουν στη ροή της παράστασης στο χρόνο.
Οι Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Σοφία Ευκλείδου (τσέλο), Φώτης Παπαντωνίου (βιόλα) και Ιάκωβος Παυλόπουλος (κρουστά) ήταν οι μουσικοί που έντυσαν μουσικά την παράσταση με τις μελωδίες που εκτέλεσαν ζωντανά.
Τη σκηνική επιμέλεια του έργου ανέλαβε ο ίδιος ο σκηνοθέτης με το χώρο να έχει τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα και να παραδίδεται στη θύελλα της κίνησης των ηθοποιών και των χορευτών, ενώ την υπογραφή του Κωνσταντίνου Ρήγου είχε και η χορογραφία, η οποία παρά τις κάποιες εμμονές της, μας ταξίδεψε στη σφαίρα της δημιουργικής φαντασίωσης.
Η μουσική του Δημήτρη Μαραμή αποτέλεσε ένα ταιριαστό soundtrack και είχε βάθος και ηχητική αρμονία, ενώ οι φωτισμοί του Χρήστου Τζιόγκα αποτέλεσαν ατού της παράστασης, ακολουθώντας την κίνηση στη λεπτομέρειά της. Τα κοστούμια της Νατάσας Δημητρίου χωρίς να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην αισθητική της σκηνοθεσίας, δεν έκαναν αίσθηση.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Ρεξ ο Άνεμος αποτελεί μια προσωπική κατάθεση αισθητικής των δημιουργών του και έναν πολύ καλό συνδυασμό κίνησης, μουσικής και λόγου. Ο σκηνοθέτης δε μοιράζει ρόλους, αλλά αναπτύσσει παράλληλα με το ρεαλισμό ενός φυσικού φαινομένου, την ευαισθησία κάποιων ιδιαίτερων και εξατομικευμένων στοιχείων των χαρακτήρων της παράστασης, υφαίνοντας μια σκηνική σύνθεση που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή σε ικανοποιητικό βαθμό και του δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη και εμβάθυνση.