ΑΞΥΡΙΣΤΑ ΠΗΓΟΥΝΙΑ | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 09/12/2019 16:57
Συνεπαίρνουν τα ΑΞΥΡΙΣΤΑ ΠΗΓΟΥΝΙΑ του δημιουργού Γιάννη Τσίρου στην Κάτω Σκηνή του θεάτρου Από Μηχανής στο Μεταξουργείο. Έργο καυστικότατο λόγω διεισδυτικού περιεχομένου και δυναμικής γραφής, μία φαινομενικά απλή αλλά ακαριαία συνθήκη της νεοφιλελεύθερης εποχής, η οποία δημιουργεί έντονες ρωγμές, στο υποτιθέμενο συμπαγές κοινωνικό σώμα, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις και αναδιατάξεις.
Η υπόθεση αφορά το οξύτατο δράμα των μεταναστών και συγκεκριμένα τη βάναυση εκμετάλλευση των γυναικών μεταναστριών, σε σωματικό, οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο, από εντόπια σαρκοφάγα αρσενικά. Πρωταγωνιστές, τρεις νοσοκόμοι ενός νεκροτομείου που συχνάζουν κατά καιρούς σε στριπτιτζάδικα. Η "τακτοποιημένη" ζωή τους ταράσσεται όταν το πτώμα μιας νεαρής, καλλίγραμμης Ρωσίδας, αγνώστων στοιχείων, με την οποία είχαν συνάψει σχέσεις στο παρελθόν, μεταφέρεται στον εργασιακό τους χώρο. Τετ-α-τετ με το άψυχο κορμί που εκμεταλλεύτηκαν, αποκαλύπτεται σταδιακά η ενοχή και η συνενοχή των τριών ανδρών, που καλούνται τώρα, να κάνουν το προσωπικό τους ταμείο, με όποιο κόστος.
Ο υποψιασμένος παρατηρητής Γ. Τσίρος αποκαλύπτει με έγνοια και αγωνία τις ευαίσθητες πτυχές ενός αλλοπρόσαλλου μωσαϊκού της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Με λόγο ποιητικά αγοραίο και απροκάλυπτα ρεαλιστικό, αναμοχλεύει ασυνήθιστες σκέψεις σε κοινότοπες καταστάσεις. Δεν κουνάει το δάκτυλο, δεν κραυγάζει, δεν χρυσώνει το χάπι αλλά αφήνει τον δέκτη να πάρει τις αποφάσεις του. Στοχεύει στην ανάδειξη του ανδρικού μεριδίου της ανοχής, συνενοχής, άμεσης ευθύνης και της ανδρικής διαγωγής πάνω στο ανυπεράσπιστο, ευάλωτο, γυναικείο κορμί.
Έμπειρος, στη σκηνική απόδοση του σύγχρονου νατουραλισμού, ο Γιώργος Παλούμπης με την αψεγάδιαστης ρεαλιστικής απλότητας, κοινωνικής ισχύος και ευαίσθητης αλήθειας, σκηνοθεσία του, εκτινάσσει τη δραματικότητα στα ύψη. Κλιμακωτές κωμικοτραγικές, παλλόμενες ατμόσφαιρες με εναλλασσόμενες σκηνικές θερμοκρασίες λόγου-αντιλόγου, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Κινεί και απογυμνώνει τους ηθοποιούς στη θεατρική αρένα, με άσβεστο πάθος, ένταση, ορμή και ψυχή, όπου πραγματικά συστέλλονται και διαστέλλονται ψυχοσωματικά.
Ερμηνείες ατόφιες, ολοκληρωμένες, άμεσες, φυσικές, ώριμες, με συνέπεια και ευστοχία, που συνταράσσουν το μέσα μας, δικαιώνοντας την απήχηση του κειμένου και τη σπουδαιότητα της θεατρικής πράξης.
Η προικισμένη νεαρή Μαρία-Νεφέλη Δούκα υποδύεται την καλλίγραμη κοπέλα από τη Ρωσία, άλλοτε χορεύτρια, που αναγκάζεται να κάνει στριπτίζ σε κάποιο μαγαζί για να βοηθάει οικονομικά τον Έλληνα εραστή της, ο οποίος της υπόσχεται γάμο, αλλά δεν τολμάει να ακουμπήσει τη "βαλίτσα". Κατά τη διάρκεια του live strip-show, το ανήμπορο κορίτσι θα ξεψυχήσει φέρνοντας τα πάνω κάτω στις ζωές των τριών συναδέλφων. Η ηθοποιός, σαγηνευτική, ευέλικτη, επιδέξια, γοητεύει με την εκφραστικότατη ψυχοσωματική της κατάθεση, τόσο στην έναρξη όσο και στο φινάλε του έργου.
Ο καίριος Αντώνης Κρόμπας ενσαρκώνει τον 45χρονο συνένοχο του "αφανούς εγκλήματος". Με υποκριτική ρωμαλεότητα, ευπλαστία και ευθυβολία, σκιαγραφεί τον εφησυχασμένο οικογενειάρχη με την τακτοποιημένη ζωή και τα άγρια ένστικτα, ο οποίος μπλέκεται στα δίχτυα της αλλοδαπής χορεύτριας και χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.
Στο πρόσωπο του εξελισσόμενου Ηλία Βαλάση καθρεφτίζεται με ερμηνευτική νηφαλιότητα και ακμαία σκηνική δεξιότητα, ο ηθικός αυτουργός, ο βολεμένος Έλληνας που αδιαφορεί για την ελευθερία του άλλου, αρκεί ο ίδιος να περνά καλά. Ο ψυχικός του θάνατος αποτυπώνεται με ανατριχιαστική ακρίβεια, από την κορυφή μέχρι τα νύχια.
Ο εύπλαστος Στέλιος Δημόπουλος, ο νεαρός της παρέας, αναδεικνύει την ερμηνευτική του αρτιότητα με αξιοπιστία και στιβαρότητα. Είναι η φωνή της λογικής, ο αντίλογος όσων ειπώνονται εκείνη τη μακάβρια νύχτα, όπου το αδιόρατο πέπλο της υποκρισίας χάνεται από τα πραγματικά τους πρόσωπα, μια και καλή.
Απολύτως ρεαλιστικό το σκηνικό τοπίο του ψυχρού νεκροτομείου που στήνει η Νατάσα Παπαστεργίου, ενδεικτικά τα κοστούμια που επιμελείται η ίδια, διεισδυτικά ευφραδείς οι φωτιστικές δημιουργίες του Βασίλη Κλωτσοτήρα και αποκαλυπτικό το ηχητικό μοτίβο του Ανδρέα Μιχόπουλου. Όλοι συμπράττουν τα μέγιστα για ένα συμμετρικό σύνολο δίχως αστοχίες.
ΑΞΥΡΙΣΤΑ ΠΗΓΟΥΝΙΑ, ένα καθαρτήριο ζωντανών πτωμάτων σε μία παράσταση δυναμίτη. Μία φέτα ζωής με ουσιώδεις αλήθειες που μετατρέπονται σε ακαριαία δρώμενα από έναν μεταμοντέρνο Μπρεχτ. Συστήνεται αναμφίβολα.