Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΔΕΝΤΑΚΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ 'ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ'. ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 15/02/2018 18:44
"Σε θέλω, σε ποθώ, σ' αγαπώ, σε λατρεύω, είσαι τα πάντα για μένα. Αρκεί να σ' έχω κατακτήσει, να “είσαι” μόνο για μένα, να είσαι κτήμα μου, να σε εξουσιάζω. Αλλιώς, θα σε διαλύσω, θα σε καταστρέψω, θα σε συντρίψω." Η Πενθεσίλεια (1808) του Κλάιστ, ένας θρίαμβος του ρομαντικού θεάτρου, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, σε μια παράσταση που μιλά για τον έρωτα και τον πόλεμο, το πάθος και τα ανελέητα παιχνίδια εξουσίας, την αέναη μάχη των δύο φύλων.
Ο Κλάιστ εμπνέεται στην Πενθεσίλεια από ένα άγνωστο σε πολλούς τρωικό επεισόδιο, για να αφηγηθεί μια συντριπτική ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Οι Έλληνες και οι Αμαζόνες πολεμούν μπροστά στα τείχη της Τροίας. Η βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια, και ο αρχηγός των Ελλήνων, Αχιλλέας, μετατρέπουν σταδιακά τις μάχες σε ένα επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι. Οι ερωτευμένοι γίνονται τέρατα που θέλουν να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον. Η εμμονική ανάγκη για κυριαρχία του ενός απέναντι στον άλλον, εξελίσσεται σε ένα φρικιαστικό όργιο αίματος.
Στην παράσταση, τα πρόσωπα του έργου αναδίδουν αρχικά μια αίσθηση αβεβαιότητας και απορίας. Σαν τοποθετημένα εκεί τυχαία, αντιμετωπίζουν τα πάντα με διάθεση παιχνιδιού, που αγγίζει τα όρια της σάτιρας. Κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά κανέναν, κανένας δεν νιώθει πως απειλείται από κανέναν. Τραγικοί και κωμικοί ταυτόχρονα, όπως κάθε ερωτευμένος, άλλοτε παρασύρονται από την ποίηση ενός καλπάζοντος λόγου, άλλοτε στέκονται αμήχανοι μπροστά του. Η αρχική ονειρική ατμόσφαιρα του σκηνικού χώρου μετασχηματίζεται σε ένα τοπίο αποδόμησης και καταστροφής. Πρόκειται για «μια σύνθεση αφηγηματικού θεάτρου, κωμικής πρόζας που αγγίζει τα όρια της φάρσας και σταδιακά οδηγείται στο πεδίο της αρχαίας τραγωδίας και του σπλάτερ» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παντελής Δεντάκης. Μια παράσταση για τον έρωτα που ξεκινάει ως ένα ανώδυνο παιχνίδι και ταυτίζεται τελικά με το θάνατο.
συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Κινησιολογία: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνογραφία & Ενδυματολογία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Φωτισμοί & Βίντεο: Σίμος Σαρκετζής
Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Θάνος Τοκάκης, Αργύρης Ξάφης, Σύρμω Κεκέ, Άλκηστη Πουλοπούλου, Ηρώ Μπέζου, Κώστας Κορωναίος, Αινείας Τσαμάτης
Bοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη
Εκτέλεση Παραγωγής: Λυκόφως - Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
14-23 ΦΕΒ 2018
(εκτός Δευτέρας-Τρίτης)
21:00Μικρή ΣκηνήΜε αγγλικούς υπέρτιτλους: Σάββατο 17, Κυριακή 18, Πέμπτη 22 και Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018
Κανονικό: 7, 15 €
Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12 €
Παρέα 10+ άτομα: 11 €
Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €
Ανεργίας, ΑμεA: 5 € | Συνοδός ΑμεA: 10 €
Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ
Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
διαβάστε περισσότερα
Ο Χάινριχ φον Κλάιστ (1777-1811) είναι ένας από τους πιο σπουδαίους Γερμανούς δραματουργούς, δοκιμιογράφους και ποιητές του 19ου αιώνα. Ο έρωτας, η εξουσία, η αθωότητα και η γνώση, το αμάρτημα και η σωτηρία είναι βασικά θέματα που διατρέχουν το έργο αυτού του σημαντικού εκπρόσωπου του ρομαντισμού. Ανάμεσα στα πιο γνωστά θεατρικά έργα του είναι: Η σπασμένη στάμνα (1808), Πενθεσίλεια (1808), Το Κατερινάκι από το Χαϊλμπρόν (1808), Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ (1810). Εμβληματικό είναι και το δοκίμιό του, Μαριονέτες (1810), που μιλά για το θέατρο και τη λειτουργία του.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κλάιστ διατηρούσε πλατωνική σχέση με τη Henriette Vogel. Εκείνη έπασχε από ανίατη ασθένεια και το 1811 τον παρακάλεσε να την σκοτώσει. Στις 21 Νοεμβρίου 1811 ο Κλάιστ σκότωσε την Εριέτα Φόγκελ με μια σφαίρα στην καρδιά κι έπειτα έβαλε το όπλο στο στόμα του και αυτοπυροβολήθηκε. Τάφηκαν πλάι-πλάι σε εκείνο ακριβώς το σημείο.
«Εκεί έχω αποθέσει τα τρίσβαθα του είναι μου, όλη τη λάσπη, όλη τη λάμψη της ψυχής μου» γράφει ο Κλάιστ σε επιστολή του για την Πενθεσίλεια.
H Πενθεσίλεια ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1876, περίπου 70 περίπου χρόνια μετά τη συγγραφή της. Οι σύγχρονοι του έργου δεν μπορούσαν να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Γκαίτε: «Δεν μπορώ να καταλάβω την Πενθεσίλεια. Ανήκει σε ένα φύλο τόσο θαυμαστό και αλλόκοτο και κινείται σε μια περιοχή τόσο ξένη που χρειάζομαι χρόνο για να βρω τα κατατόπια». Η Πενθεσίλεια άρχισε να ανεβαίνει πιο συχνά μετά το 1911 (100 χρόνια από το θάνατο του Κλάιστ). Η Ricarda Schmidt εκτιμά ότι υπήρχαν δύο λόγοι που εμπόδισαν τη σκηνική πορεία του έργου το 19ο αιώνα: «Η απεικόνιση της γυναίκας ως όντος ικανού να δράσει αποτελεσματικά στον πόλεμο και στις υποθέσεις του κράτους, δηλαδή σε παραδοσιακά “αρσενικές” περιοχές, και η φρικτή πράξη κανιβαλισμού της Πενθεσίλειας στο φινάλε του έργου». Δεν είναι τυχαίο ότι η Πενθεσίλεια άρχισε να γίνεται πιο δημοφιλής με την αφύπνιση του γυναικείου κινήματος στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι καλλιτέχνες άρχισαν να τη «διαβάζουν» ως παραβολή για την αιώνια μάχη των δύο φύλων.
«Ο Franz Kafka, ο Thomas Mann, ο André Gide και άλλοι θαυμαστές του Κλάιστ έζησαν αργότερα από την εποχή του. Το έργο του Κλάιστ έπρεπε να περιμένει τον 20ό αιώνα, με την εμπειρία του γκροτέσκου, για να βρει ένα κοινό που να εκτιμήσει αυτή τη χρήση της τραγικής φόρμας.» – Joel Agee
«Στην Πενθεσίλεια καταδεικνύεται η επίδραση του αρχαιοελληνικού δράματος ως “ιδρυτικής πράξης» του ευρωπαϊκού δράματος. Ο Κλάιστ, που εδώ επηρεάστηκε σαφώς από τις Βάκχες του Ευριπίδη, υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός μετάδοσης της αρχαιοελληνικής δραματουργίας στη σύγχρονη εποχή.» – Peter Stein
Με την Πενθεσίλεια του Κλάιστ έχουν αναμετρηθεί σπουδαίοι σκηνοθέτες του 20ού αιώνα όπως, μεταξύ άλλων, ο Claude Regy, ο Frank Patrick Steckel, o Luk Perceval, ο Michael Thalheimer και ο Peter Stein. Η παράσταση του Στάιν παρουσιάστηκε μάλιστα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το 2002. Σημαντικοί Έλληνες σκηνοθέτες έχουν ανεβάσει επίσης το έργο: ο Γιάννης Χουβαρδάς στο ΚΘΒΕ το 1986 και ο Ακύλλας Καραζήσης με τους σπουδαστές του 3ου έτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου το 2013, παράσταση που συμμετείχε και στα 48α Δημήτρια.
Ο Παντελής Δεντάκης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, το Μέγαρο Μουσικής, το Θέατρο Πόρτα, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Θέατρο Κυκλάδων, το Θέατρο Πορεία, το Théâtre du Soleil και το Θέατρο Τέχνης. Ως ηθοποιός, έχει δουλέψει με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, την Ariane Mnouchkine, τον Θωμά Μοσχόπουλο, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τον Δημήτρη Τάρλοου, τη Μάγια Λυμπεροπούλου, τον John Todd, τον Παντελή Βούλγαρη, τον Νίκο Περάκη, τον Πέτρο Σεβαστίκογλου, τον Σπύρο Ευαγγελάτο και άλλους. Πρόσφατες σκηνοθεσίες του: Κύκλωπας του Ευριπίδη (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017), Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω του Ντάριο Φο (Θέατρο Τέχνης 2017), Σοφία Λασκαρίδου-Μια αγάπη μεγάλη (Θέατρο 104, 2017).
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2017, το περασμένο καλοκαίρι, ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθέτησε το σατυρικό δράμα Κύκλωπας του Ευριπίδη, με αποκλειστικά γυναικεία διανομή, στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου και στο Ηρώδειο.
