Ο ΝΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΟ 'ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 06/05/2016 10:46
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά Νίκος Διαμαντής, είχε την πρωτοβουλία ενός πολύ σημαντικού προγράμματος, που στόχο έχει να φέρει τους εφήβους σε βιωματική επαφή με το θέατρο. Εδώ και μήνες λοιπόν, στο πλαίσιο του προγράμματος ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ που υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Λάτση, το θέατρο πήγε σχολείο, σε επτά διαφορετικά Λύκεια του Πειραιά.
Επτά σκηνοθέτες (Νίκος Βασιλείου, Γρηγόρης Γαϊτανάρος, Αλίκη Δανέζη –Κνούτσεν, Κίρκη Καραλή, Πέρης Μιχαηλίδης, Γιάννης Μόσχος, Θάνος Τοκάκης), ανέλαβαν να καθοδηγήσουν τους νεαρούς ηθοποιούς και τα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους, θα παρουσιαστούν στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου.
Ο Νίκος Βασιλείου συνεργάστηκε με το ΓΕΛ Καλλίπολης, όπου σκηνοθέτησε το ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ του Ι. Καμπανέλλη μας μίλησε γι’ αυτή την πολύτιμη εμπειρία τόσο για τα παιδιά, όσο και για τον ίδιο.
«Όταν δέχτηκα και αποδέχτηκα τελείως αυθόρμητα την πρόσκληση του Νίκου Διαμαντή, Διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ομολογώ ότι ενώ απάντησα φαινομενικά ψύχραιμα, μέσα μου υπήρξε ένα σκίρτημα… ίσως μιας από καιρό χαμένης -μα πολύ επιθυμητής- δημιουργικής μέθης του ασυνείδητου,
αυτό που λέμε με πολύ χαρακτηριστικό τόνο όλοι μας: «πάμε!»
Δεν σκέφτηκα ούτε για ένα λεπτό να αξιολογήσω πρόσωπα και πράγματα ,συνθήκες ή περιορισμούς… Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν: νέοι άνθρωποι… ζωή... μέλλον και κάπου ανάμεσα το θέατρο…
Έτσι, βρέθηκα στην θεατρική κοινότητα του ΓΕΛ Καλλίπολης, στην καρδιά ενός πολύβουου μελισσιού (μ’ ένα εξαιρετικά πολυπρόσωπο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο»), όπου καθηγητές- ήρωες πραγματικά, απ’ αυτούς που η χρόνια αποχή ενασχόλησής μου με τα σχολικά, με είχε κάνει να πιστέψω ότι ήταν είδος υπό εξαφάνιση, καταθέτουν εαυτόν, ψυχή τε και σώματι, σμιλεύοντας ψυχές και μυαλά αυριανών πολιτών, που αν μη τι άλλο θα έχουν προσεγγίσει της πηγές της κάθαρσης της θεατρικής Αρκαδίας και το νάμα τους θα λάμπει μέσα τους ως ανέσπερο φως..
Το έργο… Μεγάλο και ιδιαίτερο… Στενά δεμένο με εποχές που για τα παιδιά είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό… Ένα καλειδοσκοπικά δομημένο μεγάλο επιθεωρησιακό μπουρλέσκ ,με τόσο εμφανείς νύξεις για τα τρωτά της Ιστορίας μας που ήταν αδιανόητο να συλλάβουν οι συνταγματάρχες. Η λογοκρισία ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με την επιφανειακή τυπικότητα, που ήταν παιχνιδάκι να την παρακάμψουν άνθρωποι με τέτοιο εκτόπισμα σκέψης… Ακόμα και τα τραγούδια με εξωτερικό περίβλημα φολκλόρ απ’ τον δημιουργό των «χρόνων του Όθωνα» ήταν τόσο πρωτογενώς αθώα και τόσο διαβρωτικά σε δεύτερη σκέψη
> Ήταν ένα μεγάλο γαϊτανάκι, ένα ασύλληπτο γύρω γύρω όλοι με απορίες, άγχη, αισιοδοξίες, λάμψεις στα μάτια, πίκρες κάπου κάπου… Δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή σαν σκηνοθέτης μα ούτε και σαν εκπαιδευτικός… Θεώρησα τον εαυτό μου «μέσα», νόμιζα ότι αυτό κάποια στιγμή έγινε κανονική έξη… Έπιανα τον εαυτό μου να παίζει, να απαγγέλει ,να θέλει να ‘ναι ένα με αυτές τις μαγικές δονήσεις των ψυχών των παιδιών… Κρατιόμασταν απ’ το χέρι ασταμάτητα, γιατί είχαμε στήσει τη μικρή μας ιερή συνωμοσία… Έπρεπε να γνωριστούμε μεταξύ μας και με το έργο… με τα πρόσωπα και με τη σκηνή… κι όταν όλα έφταναν σε εντροπία συναισθήματος και σκέψης που δημιουργούσε εύλογα νεφελώματα αυτοκριτικής σε βαθμό κατάλυσης κάθε προσπάθειας. Μαζί πιασμένοι απ’ το χέρι,γυρνάγαμε στη μόνη και μεγάλη αλήθεια, «δεν υπάρχει ουσία σε καμία δημιουργία αν δεν διέπεται από αγάπη… αγνή και άδολη αγάπη».
Μετά από λίγο, αυτό δεν είναι ούτε σχολείο, ούτε θέατρο… Είναι κοινωνία ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους «κοινώνησαν» μαζί μας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση της ανάγκης μας να είμαστε σκεπτόμενοι, απ’ την ανάμνηση και την ελπίδα… Με γεμίσατε κι απ’ τα δύο…»