Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΑΪΤΑΝΑΡΟΣ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 28/04/2016 14:39
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά Νίκος Διαμαντής, είχε την πρωτοβουλία ενός πολύ σημαντικού προγράμματος, που στόχο έχει να φέρει τους εφήβους σε βιωματική επαφή με το θέατρο. Εδώ και μήνες λοιπόν, στο πλαίσιο του προγράμματος ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ που υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Λάτση, το θέατρο πήγε σχολείο, σε επτά διαφορετικά Λύκεια του Πειραιά.
Επτά σκηνοθέτες (Νίκος Βασιλείου, Γρηγόρης Γαϊτανάρος, Αλίκη Δανέζη –Κνούτσεν, Κίρκη Καραλή, Πέρης Μιχαηλίδης, Γιάννης Μόσχος, Θάνος Τοκάκης), ανέλαβαν να καθοδηγήσουν τους νεαρούς ηθοποιούς και τα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους, θα παρουσιαστούν στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου στις 7 και 8 Μαΐου.
Το θέατρο, έχει πλέον εισαχθεί στα δημοτικά σχολεία, όμως όχι και στο επίσημο πρόγραμμα των Λυκείων και Γυμνασίων. Έτσι οι έφηβοι σε μια πολύ κρίσιμη ηλικία, επιφορτίζονται με ένα σκληρό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, χωρίς να έχουν την ευκαιρία να αποφορτίζονται εντός του σχολικού περιβάλλοντος και να αναπτύσσουν άλλες δεξιότητες πέρα από τις καθαρά μαθησιακές.
O Γρηγόρης Γαϊτανάρος που συνεργάστηκε με το 1ο Επα.Λ. Πειραιά μας μίλησε για την εμπειρία του στο πρόγραμμα που στόχο έχει να φέρει τους εφήβους σε επαφή με το θέατρο:
"Οι σκηνοθέτες του εκπαιδευτικού προγράμματος ‘’Το τρίτο κουδούνι’’ κληθήκαμε να επιλέξουμε και να μας επιλέξουν εφτά σχολεία του Πειραιά, έτσι ώστε το πρόγραμμα να μπει σε εφαρμογή. Τα βασικά κριτήρια επιλογής εντοπίζονταν κατά κύριο λόγο στη σύνδεση της θεατρικής παράδοσης εκάστου σχολείου με τον καλλιτεχνικό προσανατολισμό καθενός από εμάς.
Η δικιά μου επιλογή αποστασιοποιήθηκε από αυτή τη λογική και βασίστηκε σε δύο στοιχεία: Αφενός στο ότι το 1ο Επα.Λ. Πειραιά –το σχολείο που επέλεξα και με επέλεξε- βρίσκεται στη γειτονιά όπου μεγάλωσα, αφετέρου στο ότι είναι το μοναδικό επαγγελματικό Λύκειο του προγράμματος.
Οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές στην αρχή, με το δεδομένο ότι πρόκειται για μαθητές εργαζόμενους, με προσλαμβάνουσες εξειδίκευσης και φιλοσοφία εργασιακής επιβίωσης στην παρούσα και μελλοντική κοινωνική ζωή.
Επίσης, πρόκειται για ένα σχολείο, στο οποίο η παρουσία της λογοτεχνίας είναι ισχνή έως ανύπαρκτη, συνεπώς δεν υπήρχε κανένα υπόβαθρο επαφής με τα κλασσικά κείμενα.
Επομένως, θεώρησα ότι πρέπει να φτιάξω κάτι πρωτότυπο για αυτά τα παιδιά, το οποίο θα τους αφορά προσωπικά. Μπήκα στη διαδικασία να μάθω τις απόψεις τους για την τέχνη, την εκπαίδευση, την κοινωνία και άλλα ζητήματα και σταδιακά σχημάτισα την ιδέα της παράστασης.
Η μικρού μήκους παράσταση που δημιουργήσαμε αφορά σε μία ημέρα, κατά την οποία οι μαθητές φτάνουν στο σχολείο και συνειδητοποιούν ότι οι καθηγητές λείπουν. Σε ένα μάθημα, από τους μαθητές για τους μεγάλους για το σχολείο που ονειρεύονται. Στην αναζήτηση των γνώσεων - εμπειριών που ξεφεύγουν από τη συμβατική έννοια της εκπαίδευσης και οδηγούν στη ρίζα της ψυχολογικής κατανόησης του ανθρώπου.
Πρόκειται για το μάθημα του φόβου και της ελπίδας.
Θέλησα να μιλήσω για το φόβο και την ελπίδα μέσα από την κίνηση και τη φωνή των μη προνομιούχων μαθητών, αφενός γιατί η σχέση του φόβου και της ελπίδας αποτελεί κατά τη γνώμη μου το δράμα της ψυχολογικής φύσης του ανθρώπου, αφετέρου γιατί οι οικονομικά ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες είναι αυτές που υφίστανται έντονα τις συνέπειες των κατευθυνόμενων φόβων και της ψεύτικης ελπίδας που οι κυβερνήσεις πουλάνε.
Νιώθω χαρούμενος που δούλεψα με αυτά τα παιδιά, για τα οποία είμαι περήφανος, διότι πέρα από τη συμμετοχή μου στο πρόγραμμα, μου δίνεται η ευκαιρία να επέμβω εκεί όπου υπάρχει ανάγκη.''