ΝΥΧΤΑ! ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 13/02/2018 13:47
Μετά τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης ΨΥΧΩΣΗ (4.48 Psychosis) της Sarah Kane το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη με το βραβευμένο βρετανικό έργο ΝΥΧΤΑ! (Yard Gal) της Rebecca Prichard στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.
Η Rebecca Prichard αποτελώντας μια λαμπρή συνεχίστρια του έργου της Sarah Kane και του θεατρικού ρεύματος In-yer-Face-Theater μας καλεί στο κέντρο μιας μητρόπολης του άμεσου μέλλοντος, μας προκαλεί να περιπλανηθούμε μαζί της σε ένα υπαρξιακό ταξίδι έως την άκρη της Νύχτας!
Λίγες μέρες πριν την έναρξη των παραστάσεων η ηθοποιός και ποιήτρια Σίσσυ Δουτσίου θα παραδώσει μαθήματα στα πλαίσια του 6ήμερου Ανοιχτού Σεμιναρίου Υποκριτικής «ΕΡΩΣ & ΛΥΠΗ» στο Θέατρο" (από 24/2 και για 3 Σαββατοκύριακα στο Θέατρο Αυλαία)
Σκηνοθεσία: ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ
Παίζoυν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ | ΛΙΛΗ ΤΣΕΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ
Μουσική: Radiohead, Prodigy, Anne Clark, Total Eclipse, X Dream, Atmos, Sandman, Lou Reed, Μikael Delta, Yann Tiersen, Αrcade Fire
Video Art: Άλκηστις Καφετζή, Void Optical Art Laboratory
Σκηνικά: Κenny Mac Lellan
Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος
Μετάφραση: Anna Holloway
Για μόνο 4 παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη
Παρασκευή 2/3 και Σάββατο 3/3/2018
Παρασκευή 9/3 και Σάββατο 10/3/2018
Ώρα έναρξης 23.00
Διάρκεια: 90′
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: 8 ευρώ (ισχύει για φοιτητές και ανέργους)
Κρατήσεις θέσεων: 2310237700
Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ
Πλατεία ΧΑΝΘ (πλευρά Τσιμισκή)
Θεσσαλονίκη
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για το Ανοιχτό Σεμινάριο Υποκριτικής ΕΡΩΣ & ΛΥΠΗ στο Θέατρο http://theinstitute.info/?p=2690
https://www.facebook.com/events/387367905019747/
Παραγωγή:
+ INΣΤΙΤΟΥΤΟ Πειραματικών Τεχνών http://theinstitute.info
με την υποστήριξη της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ http://voidnetwork.gr
AΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την Ευρώπη! Μια παρέα κοριτσιών ξεκινούν μέσα στην Νύχτα του κόσμου την πιο μεγάλη περιπέτεια, αναζητούν μια έξοδο κινδύνου, έναν τρόπο διαφυγής και εναντίωσης στους κανόνες, τις απαγορεύσεις και τις εντολές. Ανακαλύπτουν τελικά το πιο τρομακτικό μέρος που μπορεί να ταξιδέψει ο άνθρωπος: το σκοτάδι που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Ζούμε παγιδευμένοι ανάμεσα στις επιθυμίες και τις αυταπάτες, τα εικονικά πρότυπα του εμπορεύματος και την πηγαία ενστικτώδη ανάγκη για εξέγερση και δραπέτευση. Αδίστακτοι επιχειρηματίες, κυνικοί εγκληματίες, φασίστες και ιδιοτελή παράσιτα, διεφθαρμένες κρατικές αρχές, μοναξιά και απαθή βλέμματα και φρενιασμένες σκιές, μια φυλακισμένη κοπέλα σκέφτεται τις παλιές της φίλες κλεισμένη στην απομόνωση. Σίδερο, τσιμέντο, γυάλινες οθόνες και άνθρωποι ξεχασμένοι σε δερμάτινους καναπέδες, η Μητρόπολη είναι ένα τέρας που κατασπαράζει την ανθρωπότητα για να παράγει ένα φανταχτερό τίποτα. Η Νύχτα είναι μια απαγορευμένη χώρα όπου κρύβεται μια αόρατη γενιά ισορροπώντας διαρκώς στα αδιέξοδα και τις απελπισμένες απόπειρες αμφισβήτησης, τις παράνομες απολαύσεις και την απόγνωση. Η ΝΥΧΤΑ!, ο τόπος που κατοικούν όλοι οι εφιάλτες και τα πιο κρυφά όνειρα μας. Καθώς ο καθένας μας ζει μόνος του πια, στην μικρή προσωπική του φυλακή, αυτό είναι ένα τραγούδι για τους φίλους που χάθηκαν.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Η ΝΥΧΤΑ! είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο στο βραβευμένο θεατρικό έργο YΑRD GAL της Αγγλίδας συγγραφέας Rebecca Prichard, μια δυστοπική φουτουριστική παράσταση για το άμεσο μέλλον. Μια παρέα κοριτσιών αρνούνται όλους τους επιβεβλημένους κανόνες και ζουν μόνο την Νύχτα αναζητώντας τρόπους για να βγάζουν χρήματα χωρίς να δουλεύουν, να κάνουν σεξ χωρίς να πληγωθούν, να δοκιμάσουν όλες τις ουσίες χωρίς να πεθάνουν, να διαπράξουν όλες τις απαγορευμένες πράξεις χωρίς να συλληφθούν. Με αυτό τον τρόπο διαγράφουν μια απελπισμένη διαδρομή που μαρτυρά την δύναμη και το πάθος, όπως και την εύλογη απόγνωση, τα αδιέξοδα και την θλιβερή βία της ζωής των νέων ανθρώπων σήμερα. Η απέραντη φανταχτερή πόλη την Νύχτα, ο ήχος της ατέρμονης ψυχικής πίεσης, ένα κρυφό σιωπηλό ουρλιαχτό μέσα στο σκοτάδι του κόσμου. Μοναξιά και απαθή βλέμματα και φρενιασμένες σκιές. Κινηματογραφικές αναμνήσεις, οργισμένες νύχτες καταστροφών, κλοπές και μαζικοί εμπρησμοί, προαύλια νοσοκομείων και κρατητήρια, σειρήνες περιπολικών και αιχμηρά αντικείμενα, γυάλινες χάντρες και χάπια ecstasy και χαρτοπόλεμος από κάλπικα χαρτονομίσματα. Κακοστριμμένα τσιγάρα χασίς, electro techno, σεξ της μιας βραδιάς, κορίτσια και αγόρια που αρμενίζουν στον νυχτερινό ουρανό. Ζούμε στο σκοτάδι του κόσμου σαν παιδιά που χάθηκαν μέσα σε μια καταιγίδα.
Η σκοτεινή ποιητική ματιά του Τάσου Σαγρή για την ζωή στις σύγχρονες μητροπόλεις και οι πρωταγωνίστριες Σίσσυ Δουτσίου και Λίλη Τσεσματζόγλου συναντιούνται με τα ηχοτοπία των Radiohead, της Anne Clark και του Mikael Delta, τον βιομηχανικό θόρυβο των Prodigy, το ψυχεδελικό techno-trance των Χ-Dream, Αtmos-Sandman και Τοtal Eclipse, την μητροπολιτική μελαγχολία του Lou Reed, των Αrcade Fire, του Yann Tiersen, τα φρενήρη video art παραληρήματα της Άλκιστης Καφετζή και του Εργαστηρίου Οπτικών Τεχνών του Κενού Δικτύου, τους εξπρεσιονιστικούς φωτισμούς του Γιώργου Παπανδρικόπουλου και την μινιμαλιστική σκηνογραφία του Σκωτσέζου σκηνογράφου Κenny MacLellan, συνεργάτη του σκηνοθέτη της ταινίας Trainspotting Dany Boyle.
Με αυτό τον τρόπο, στο σύνολο του το δημιουργικό και καλλιτεχνικό επιτελείο των επιτυχημένων παραστάσεων του Ινστιτούτου Πειραματικών Τεχνών συνεχίζει την ανατομία της εποχής της κρίσης με την παράσταση Η ΝΥΧΤΑ! μελετώντας το υπαρξιακό αποτύπωμα μιας εποχής, το ψυχικό τραύμα μιας κοινωνίας που διαλύεται σε διαχωρισμένες, απελπισμένες ατομικότητες.
Το 2011 “ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ” του Ζαν Ζενέ ούρλιαξαν “Να Μην Ζήσουμε σαν Δούλοι” και το πάθος τους για ζωή έγινε μια απελπισμένη κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων σε όλη την χώρα, το 2012 με το έργο “ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ” του Δημήτρη Δημητριάδη έγινε μια λεπτομερής καταγραφή της κατάρρευσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από το 2013 έως το 2015 η παράσταση “ΨΥΧΩΣΗ” (4.48 Psychosis) της Sarah Kane μελέτησε την κατάρρευση του υποκειμένου στο σύγχρονο κόσμο.
Το 2017-2018 με την παράσταση Η ΝΥΧΤΑ! (Υard Gal) της Rebecca Prichard σε σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών εξερευνά την βία, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες των νέων ανθρώπων σήμερα. Στέλνει ένα σήμα κινδύνου για το άμεσο μέλλον. Μας καλεί να ταξιδέψουμε στην σκοτεινή πλευρά του ίδιου μας του εαυτού, εκεί που κατοικούν οι εφιάλτες και τα πιο κρυφά όνειρα μας.
ΕΓΡΑΨΑΝ για την παράσταση
ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ -εφημερίδα Αυγή: (...) Έχω ήδη επισημάνει τη σημαντική σκηνοθετική δουλειά του Τάσου Σαγρή και της ομάδας του πάνω στο σύγχρονο, ριζοσπαστικοποιημένο ευρωπαϊκό πολιτικό θέατρο. Ζούμε μια εποχή θεσπισμένης βαρβαρότητας, μια «περίοδο παγετώνων» του πολιτισμού. Το έργο δεν είναι απελπισμένα «τυφλό», αλλά αφήνει διέξοδο στο ανθρώπινο αίσθημα, προάγοντας την αδιάλλακτη φιλία, μέχρι αυτοθυσίας, ανάμεσα στα δύο κορίτσια που τα δένει η αρχή του έρωτα, όχι του θανάτου. Δίνεται, έτσι, ομόλογα από τη σκηνοθεσία ως ένα ανεπανάληπτο, «άπαξ» αγαπητικό συμβάν, κάθετα, γυμνά, επικά, σαν όρθιο εμβατήριο, όχι καταγγελτικά αλλά σπλαχνικά, σαν σάλπισμα μιας κερδισμένης μάχης με το ανέφικτο, παιγμένο εξαίρετα, με αυτοπάθεια, από τις δύο νεαρές ηθοποιούς Σίσσυ Δουτσίου, Λίλη Τσεσματζόγλου. Με μουσικές εξαίσιες νεανικές με video ονειρικά (Άλκηστις Καφετζή), με ωραία «γραφίστικη» όψη (Κένι ΜακΛέλαν). Ένα έργο αλήθειας, μια παράσταση διαφάνειας. (...)
ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ -θεατρολόγος: (...) Μια παράσταση άκρως ταξιδιάρικη, παρά την σκληρή της θεματολογία. Από την μία, η Σίσσυ Δουτσίου απλώνεται στον χώρο ως μια προσωπογραφία ευρωπαϊκής κινηματογραφικής φινέτσας, από τα πρώτα λεπτά της σκηνικής της παρουσίας (ήδη από την αρχική προβολή του βίντεο). Η έντασή του ρόλου της έβγαινε από την φωνή ακόμα και από την άκρη των δαχτύλων της. Με γαλλική φινέτσα έμπαινε σε κορμί ναρκομανή, εύθραστη και διέκρινες μια αλλόκοτη, γοητευτική φιγούρα να παίζει μπρος στα μάτια σου. Υποκριτική διάφανη, ρεαλιστική τόσο θεατρική όσο και κινηματογραφική, που με μαεστρία μας προσφέρει η παρουσία της. Η Λίλη Τσεσματζόγλου, από την άλλη, απέδιδε με την σκηνική της παρουσία μια πορνογραφική μαιτρ της κοκαϊνης στον δικό της ρόλο. Το βίντεο που την παρουσιάζει κατά την διάρκεια της παράστασης σε μια ερωτική σκηνή ταυτόχρονα με δυο άντρες- για να βγάλει την δόση της- υπογραμμίζει με μια ρεαλιστική, κάπως ωμή ματιά την σκοτεινή της ψυχοσύνθεση. (...)
ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ - Patra Events: (...) Η σκηνή μεταμορφώνεται σε ένα σκηνοθετικό αριστούργημα, στο οποίο οι σκηνές, η πλοκή, τα συναισθήματα εναλλάσσονται στα μάτια του θεατή με έναν τρόπο κινηματογραφικό, διατηρώντας ωστόσο στο έπακρο την αμεσότητα και την ποιότητα που κάνει το θέατρο να ξεχωρίζει. Κι εδώ είναι η ιδιαιτερότητα του έργου: Δεν πρόκειται για μία θεατρική μεταφορά ενός κινηματογραφικού έργου, αλλά ούτε και για «φθηνά», κινηματογραφικού χαρακτήρα τρικ, με σκοπό, απλά, να γίνει το έργο κάπως πιο θεαματικό, πιο εύπεπτο. Σε ένα τέτοιο δύσκολο και απαιτητικό είδος θεάτρου, όπως είναι το «in yer face theater», κάτι τέτοιο θα το έκανε τουλάχιστον γραφικό. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με την ανάδειξη όλων των συστατικών του έργου στον απόλυτο βαθμό. Τα βίντεο που προβάλλονται, από τη μία σε ταξιδεύουν, σε βάζουν πέρα για πέρα στο κλίμα του έργου και κρύβουν μέσα τους σημαντικά νοήματα, έτσι ώστε ο θεατής δεν παρακολουθεί απλά, αλλά γίνεται συμμέτοχος, συμπρωταγωνιστής και βλέπει μπροστά του να ξεδιπλώνεται ένας κόσμος, που πιθανόν δεν είχε καν φανταστεί ότι υπάρχει πραγματικά. Η σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή, απλή και λιτή, αναδεικνύει τους ζωντανούς διαλόγους μιας δημιουργικής και ρέουσας μετάφρασης, που έχει επιμεληθεί η Άννα Χάλογουεϊ, και αποσπά ερμηνείες που αποδίδουν κλιμακωτά τις συναισθηματικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις των δύο κοριτσιών. Ο Τ. Σαγρής εστιάζει στις ηρωίδες του έργου και η ιστορία τους ξετυλίγεται μέσα από την διήγησή τους, τις κινήσεις τους και το παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι, επιτυγχάνοντας, έτσι, να αναδείξει την δυναμική του έργου χωρίς να κουράζει τον θεατή. Η κινησιολογία ακολουθεί και υπηρετεί εύστοχα την σκηνοθετική γραμμή. Μέσα από τους εκρηκτικούς τόνους των μουσικών επιλογών περιγράφονται με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο οι καταστάσεις που βιώνουν τα πρόσωπα. Οι καίριοι φωτισμοί συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας τεταμένης ατμόσφαιρας, ενώ το αφαιρετικό, λειτουργικό σκηνικό αποδίδει την ψυχρότητα του περιβάλλοντος χώρου. Το όλο εγχείρημα στηρίζεται στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, οι οποίες έχουν δουλέψει σκληρά, χτίζοντας μία αμφίπλευρη και αλληλοσυμπληρούμενη σκηνική σχέση. Η Λίλυ Τσεσματζόγλου (Μαίρη) και η Σίσσυ Δουτσίου (Πέπη) ενσαρκώνουν κυριολεκτικά τις δύο κοπέλες, με κινήσεις ακρίβειας, πλούσιες συναισθηματικές αποχρώσεις, ψυχολογικές εναλλαγές και μεταπτώσεις, δημιουργώντας συγκινησιακές εξάρσεις μέσα από μια κοινή υποκριτική γλώσσα.
Οι δύο ηθοποιοί καταθέτουν ερμηνείες ψυχής με την ανόθευτη αλήθεια ενός γνήσιου και ανεπιτήδευτου παιξίματος, σε σημείο που θέλεις να τις αγκαλιάσεις και να γίνεις ένα μαζί τους. Ο Τάσος Σαγρής και η Σίσσυ Δουτσίου, μέσα από το «Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών», έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους ένα σύστημα προσωπικών συνειρμών, οι οποίοι είναι οργανικοί και ξεχύνονται σαν ένας ποταμός θεατρικής σκέψης και εμπειρίας. Αυτό είναι που λείπει στην Ελλάδα στο σύγχρονο θέατρο, αυτή η αφοσίωση και η πραγματική καταβύθιση στο νόημα και τον κόσμο του έργου. Μπράβο και συγχαρητήρια που υπάρχουν και μας χαρίζουν κάθε φορά μια ξεχωριστή εμπειρία στο θέατρο.
ΜΑΡΩ ΠΑΝΑΓΗ - Smashing Culture: (...) Δύο σώματα, δύο ραγισμένες δυνατές φωνές, ένα σκηνικό και η σκοτεινή σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή μάς εντάσσουν στο ψυχεδελικό κλίμα δύο δυστυχισμένων κι άλλοτε ευτυχισμένων ψυχών. Η πρωτοτυπία της παράστασης έγκειται στον συνδυασμό δύο εντελώς διαφορετικών τεχνών: κινηματογράφου και θεάτρου. Ο σκηνοθέτης έχει εντάξει στην παράσταση κινηματογραφικά πλάνα που δίνουν ταχύ παλμό στο έργο και ταξιδεύουν τη σκέψη σε γνωστά και άγνωστα μέρη. Η γρήγορη εναλλαγή των πολύχρωμων video art σε συνδυασμό με τα έντονα μουσικά ηχοτοπία δημιουργούν αυτή την αίσθηση της αγωνιώδους αναμέτρησης με τον εαυτό μας. Πράγματι, η μελωδία των Radiohead, ο βιομηχανικός θόρυβος των Prodigy, η μελαγχολία του Lou Reed και του Yann Tiersen και πολλών άλλων είναι η ιδανική μουσική επένδυση που ξεφεύγει από τη μονοτονία και ταιριάζει με τους δυναμικούς, άλλοτε φιλοσοφικούς κι άλλοτε καθημερινούς διαλόγους-μονολόγους των πρωταγωνιστριών. Βλέπουμε μια μαραμένη Ευρώπη; μια βρώμικη Αμερική; μια ξεχασμένη Αθήνα; Τα κινηματογραφικά πλάνα του σκηνοθέτη είναι καθολικά, μάς μεταφέρουν από τη μια πόλη στην άλλη, μάς θυμίζουν τι κρύβεται κάτω από αυτήν. Οι ερμηνείες μας καθηλώνουν και ξυπνούν μέσα μας καλά κρυμμένα όνειρα και φαντασιώσεις. (...)