ΜΗΤΣΟΣ ΜΥΡΑΤ. 'Η ΖΩΗ ΜΟΥ'
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 19/01/2017 13:39
Οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης επανακυκλοφορούν την αυτοβιογραφία του σπουδαίου ηθοποιού Μήτσου Μυράτ, έναν αιώνα μετά τη συγγραφή της. Είναι μάλιστα η πρώτη αυτοβιογραφία ηθοποιού που εκδόθηκε στην Ελλάδα, το 1928. Πέρα από τα θεατρολογικού ενδιαφέροντος στοιχεία, όπου καταγράφονται σε αυτό το σπάνιο βιβλίο, περιγράφεται μια ολόκληρη εποχή, που μας ταξιδεύει στη Σμύρνη, στο Παρίσι και στην Αθήνα των αρχών του 20ου αιώνα.
Η δράση αρχίζει από τη Σμύρνη και τα ανήσυχα χρόνια της νιότης του συγγραφέα, μεταφέρεται στην Αίγυπτο, όπου ο νεαρός Μυράτ αναζητά την τύχη του, συνεχίζεται στο Παρίσι, με το όνειρο μιας θεατρικής καριέρας, και καταλήγει στην Αθήνα του 1900, ακριβώς στο ξεκίνημα μιας ιδιαίτερα κρίσιμης δεκαετίας για το ελληνικό θέατρο.
Δύο πρόσωπα σφραγίζουν από το σημείο αυτό και έπειτα τις εξελίξεις: ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και η Κυβέλη Αδριανού. Ο Μυράτ και η Κυβέλη παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο παιδιά, όμως ο γάμος τους κράτησε μόνο τρία χρόνια.
Χώρος συνάντησης και των τριών ένας θίασος, μία κοινή προσπάθεια, το όραμα για ένα καινούριο θέατρο. Μέσα σε λίγα χρόνια, θα οδηγηθούν από τη μεθυστική επιτυχία στην ανεξέλεγκτη πτώση. Η καταστροφή ωστόσο δεν θα είναι ολοσχερής. Το γλυκόπικρο τέλος της αυτοβιογραφίας αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας νέας αρχής και μιας πιο ώριμης δημιουργικής πορείας. Η αφήγηση σταματά το 1906, όταν ο συγγραφέας είναι μόλις 29 χρονών.
Από το 1907 έως το 1930 υπήρξε στενός συνεργάτης της Μαρίκας Κοτοπούλη, πρωταγωνιστής και καλλιτεχνικός διευθυντής στον θίασό της. Εκεί γνωρίστηκε με την αδερφή της, Χρυσούλα, την οποία παντρεύτηκε το 1908 κι απέκτησε μαζί της έναν γιο, τον Δημήτρη.
Στην έκδοση περιλαμβάνεται και η μελέτη του Αντρέα Δημητριάδη ( Επίκουρος καθηγητής της θεατρολογίας) με τίτλο « Ο Μήτσος Μυράτ και η εργαλειοθήκη της υστεροφηµίας», μια επισταμένη έρευνα που κράτησε πάνω από πενήντα χρόνια. Ο έγκριτος θεατρολόγος εξετάζει το σύνολο της συγγραφικής δραστηριότητας του ηθοποιού. Αντιμετωπίζει τον αυτοβιογραφικό λόγο ως ιδιόμορφη ιστορική πηγή, κυρίως όμως «διαβάζει» το κείμενο ως ένα εργαλείο που σμιλεύει το παρελθόν, έτσι ώστε αυτό να αποκτήσει ειρμό και νόημα, προκειμένου να φανεί χρήσιμο για την κατασκευή μιας θετικής δημόσιας εικόνας. Μετά από έρευνα και συστηματική διασταύρωση των αφηγήσεων του Μυράτ, ο Δημητριάδης επιχειρεί να διακρίνει τον βαθμό απόκλισης της αυτοβιογραφίας από τα πραγματικά γεγονότα, δείχνοντας μεγάλη κατανόηση -όχι όμως απεριόριστη- για όσες σκόπιμες ανακρίβειες διαπιστώνει.