'ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ' ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΛΥΓΚΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΑ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 06/07/2018 15:13
Το θεατρικό έργο “Μεγαλοπρέπεια” της παγκόσμια αναγνωρισμένης από την δουλειά της στο θέατρο και τον κινηματογράφο Aγγλίδας συγγραφέα Άμπυ Μόργκαν, επαναλαμβάνεται το φθινόπωρο του 2018 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από τον Θεατρικό Οργανισμό Πρώτες Ύλες, σε σκηνοθεσία Χρίστου Λύγκα έπειτα από ένα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων στο τέλος της θεατρικής σεζόν στην οικία Γιάννη και Λητώς Κατακουζηνού.
Ο Χρίστος Λύγκας σημειώνει χαρακτηριστικά: «Βασικό συστατικό της σκηνοθετικής προσέγγισης είναι το κτίσιμο των σχέσεων των ρόλων στη σκηνική απόδοσή τους, έτσι ώστε να αποδώσουν την Δραματουργία του κειμένου. Αυτό πήρε πολλούς μήνες δουλειάς - από τον Δεκέμβρη του 2017- για να δώσει καρπούς την Άνοιξη του 2018. Είχα την τύχη να δουλέψω στην θαυμάσια μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου Παγκουρέλη με τέσσερις νέες και πολύ ταλαντούχες ηθοποιούς, την Ανδριανή Κυλάφη, την Μένια Ροζυμά, την Σάρα Μουσταφαράι και την Πέτρα Φλαισμάνοβα εκπαιδευμένες στην μέθοδο Μάισνερ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η θεατρική γλώσσα – ο κώδικας να είναι κοινός, πράγμα που θεωρώ εξαιρετικά κρίσιμο στοιχείο σε μια σκηνοθεσία, καθώς αντανακλάται πάντα στο αποτέλεσμα δηλαδή στην παράσταση. Ακόμα ευτυχέστερο ήταν και είναι ότι με αφορμή την Δραματουργία του έργου συνεχίζουμε την έρευνα στη μέθοδο Μάισνερ που είναι ένα εγκυρότατο υποκριτικό - ερμηνευτικό εργαλείο, πράγμα που εξηγεί γιατί πάντα στην δουλειά μας χρειάζεται πολύς χρόνος μέχρι την τελική στιγμή της παράστασης».
Στο έργο “Μεγαλοπρέπεια” της Άμπυ Μόργκαν, η δράση τοποθετείται στη σάλα της πολυτελούς κατοικίας ενός Δικτάτορα στα πρόθυρα της εξέγερσης κατά του τυραννικού καθεστώτος.
Εκεί, σε μια κλειστοφοβική εχθρική ατμόσφαιρα έντασης ανάμεσα τους η γυναίκα του Δικτάτορα συντροφιά με την υποτιθέμενα καλύτερή της φίλη, μια ξένη φωτορεπόρτερ που βρίσκεται εκεί για να απαθανατίσει φωτογραφικά τον ηγέτη Δικτάτορα και ένας διερμηνέας, ξεγυμνώνουν τις ζωές τους.
Η αγάπη της γυναίκας του Δικτάτορα για τα πολυτελή παπούτσια και τις τσάντες αλλά και η υπερβολή στο διάκοσμο είναι σαφής αναφορές τόσο στη γυναίκα του δικτάτορα Μάρκος όσο και στην Έλενα Τσαουσέσκου. Η κατάληξη και των δύο όσο και η ίδια η ιστορική αλήθεια ελάχιστα ενδιαφέρουν τη Μόργκαν, η οποία εστιάζει στις συμβάσεις της γλώσσας που περισσότερο συγκαλύπτουν παρά φωτίζουν την αλήθεια ενώ είναι αδύνατον να διαφύγουν από αυτή. Ο διερμηνέας σκοπίμως παραφράζει τα λεγόμενα και η φωτορεπόρτερ καθώς δε μιλά τη γλώσσα είναι αναγκασμένη να καταφύγει στη γλώσσα του σώματος για να καταλάβει τι συμβαίνει.
Τέσσερα πρόσωπα παγιδευμένα σε μια αναμονή που γίνεται βασανιστική, αρχίζουν να επαναλαμβάνουν τους διαλόγους τους σα μια μαγνητοφώνηση που έχει κολλήσει.
Οι σκηνές, ξαναειδωμένες μέσα από συγκρουόμενες οπτικά γωνίες και την αριστοτεχνικά σύνθετη γραφή της Μόργκαν επιτρέπουν στη φόρμα να αντανακλά άμεσα το περιεχόμενο σε ό,τι αφορά τη φύση της εξουσίας αλλά και την αγωνιώδη εθνικοπολιτική αποδόμηση της εποχής μας.
Οι χαρακτήρες και οι επαναλαμβανόμενοι διάλογοι είναι μπλεγμένοι σε μια αέναη περιδίνηση ενός φόβου, που ολοένα υπονοείται ποτέ δε φανερώνεται και διαρκώς βιώνεται.
Η κατακερματισμένη μορφή της φόρμας φανερώνει τις συγκρούσεις ανάμεσα στα πρόσωπα. Η κεκαλυμμένη εχθρότητα από το παρελθόν ανάμεσα στη σύζυγο του δικτάτορα και τη φίλη της αλλά και ο ταξικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο τελευταίες και τον διερμηνέα σταδιακά αποκαλύπτει και τη φύση της εμφύλιας εντέλει σύγκρουσης που διεξάγεται έξω από το προεδρικό Μέγαρο.
Όσο οι σκηνές επαναλαμβάνονται σε μια ποικιλία εκδοχών τους, τόσο ο χρόνος και οι χαρακτήρες μοιάζουν να παραμορφώνονται. Έτσι, το κείμενο μοιάζει ότι μιμείται τον τρόπο με τον οποίο ένας Δικτάτορας διαστρεβλώνει την ανάγνωση της πραγματικότητας.
Η ανάπτυξη των διαλόγων σαν μια λαβυρινθική καμπύλη στην οποία η απόσταση μεταξύ των διαδοχικών περιέλξεων παραμένει σταθερή, κρατά διαρκές και σταθερό το ανέφικτο της άφιξης του Δικτάτορα, της λύσης ή της αλήθειας. Την ίδια στιγμή η κάθε περιδίνηση ρίχνει φώς στις ρωγμές του ψυχισμού των ηρωίδων και το φόβο του κενού. Κοινός τόπος ο ταξικός ανταγωνισμός, το μίσος και η τραγικότητα του ανθρώπου στην αδυναμία της γλώσσας να παράγει νόημα και επικοινωνία
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία : Χρίστος Λύγκας
Μουσική Επιμέλεια : Νίκος Τριβουλίδης
Εικαστική Επιμέλεια : Πρώτες ‘Υλες
Φωτογραφίες : Κώστας Πήτας
Γραφιστικά : Γιώργος Κτενίδης
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Μισλέν : Ανδριανή Κυλάφη
Τζένεβιβ: Μένια Ροζυμά
Γκίλμα : Σάρα Μουσταφαράι
Κρίστοφερ : Χρίστος Λύγκας