Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΣΥΝΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 27/03/2017 10:18
Στο θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, η πρώτη συνάντηση της κίνησης «Δεν Υποκλίνομαι», με στόχο την αντίδραση στα όσα συμβαίνουν στον τομέα του πολιτισμού, σήμερα.
Η συνάντηση ξεκίνησε με τον πρόλογο του Διαμαντή Καραναστάση, ο οποίος άνοιξε την συζήτηση, αναφερόμενος στο σκεπτικό πίσω από την κίνηση «Δεν υποκλίνομαι». Τόνισε μάλιστα ότι δεν έχει κομματικό χαρακτήρα, (παρά το γεγονός ότι η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν παρούσα), και καλωσόρισε τους συναδέλφους σε αυτό το ομαδικό κάλεσμα που απευθύνεται, όπως χαρακτηριστικά είπε, σε όποιον έχει την πρόθεση του να μιλήσει ανοιχτά και συγκεκριμένα, χωρίς να φοβάται.
Στη συνέχεια, ο Πασχάλης Τσαρούχας ξεκαθάρισε ότι το κάλεσμα δεν έχει σχέση με συλλογικές συμβάσεις και προσωπικά συμφέροντα, αλλά με την αντίδραση μιας κοινωνίας απέναντι στα όσα συμβαίνουν σήμερα. «Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει τους προβληματισμούς του μέσα από το έργο του», είπε και δήλωσε ότι σε περιόδους δημοκρατίας θα συμφωνούσε και θα αρκούνταν μόνο σε αυτό, αλλά σήμερα που οι άνθρωποι του πολιτισμού και του πνεύματος ξεπουλιούνται και υποκλίνονται στους μνημονιακούς υπαλλήλους, χρειάζεται κάτι περισσότερο. «Οι άνθρωποι του πνεύματος συνδιαλέγονται και δεν συναλλάσσονται , ρίχνοντας στο σκοτάδι του φασισμού», συμπλήρωσε. Επίσης αναφέρθηκε στην απαίτηση για διαγραφή του χρέους και για διαφάνεια , ενώ τόνισε πως είναι το χρέος των καλλιτεχνών, ανεξαρτήτως του κόστους να μιλήσουν για όσα συμβαίνουν σήμερα. (Στο τέλος του ρεπορτάζ, δείτε το πλήρες κείμενο της ομιλίας του. )
Κατόπιν ακολούθησε η παρέμβαση της Δώρας Χρυσικού, η οποία αναφέρθηκε στην κίνηση ως μια άτυπη μικρή συλλογικότητα και μίλησε σε πιο προσωπικό τόνο, λέγοντας ότι νιώθει αμηχανία σε σχέση με το στίγμα της στο χώρο και τους λόγους που την έκαναν να θέλει να γίνει ηθοποιός. «Δεν μπορούμε μόνο να κάνουμε μια δουλειά και να γυρνάμε σπίτι μας, η καλλιτεχνική οντότητα χωρίς πράξη δεν έχει αξία», είπε μεταξύ άλλων, τονίζοντας ότι οι ηθοποιοί δεν μπορούν να νιώθουν απλώς ασφαλείς με μια δουλειά που υποπληρώνεται, αλλά εξέφρασε την επιθυμία οι συνάδελφοι της να γίνουν πιο θαρραλέοι αυτές τις μέρες. Αργότερα μάλιστα επανήλθε στο θέμα αυτό και σχολίασε ότι οι περισσότερο από τους παρευρισκόμενους δεν ήταν καλλιτέχνες, αλλά απλοί πολίτες που υποστηρίζουν την κίνηση.
Ο Αντώνης Σιγάλας, λυρικός τραγουδιστής, στη δική του ομιλία υποστήριξε ότι ο πολιτισμός βάλλεται διαρκώς και μίλησε για μια ιδρυματική πολιτική που ευτελίζει τη δουλειά με όρους σουπερμάρκετ, ενώ σκεπτικός αναφέρθηκε στο γεγονός ότι οι μέθοδοι και οι τακτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια αντιστέκονται στην έκφραση.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θανάσης Σαράντος αναρωτήθηκε ποια η ανάγκη και ο ρόλος της τέχνης σήμερα και υπογράμμισε «πως οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να λύσουν προβλήματα δεκαετιών μεν, όμως έχουν καθήκον να αφυπνίσουν τη συνείδηση του κοινού για να δει την κατάσταση που δεν θα τολμήσει ποτέ να πει ένα δελτίο ειδήσεων».
Συνέχισε μιλώντας για τη σχέση του κράτους με την τέχνη λέγοντας: «Όταν είμαστε υπερχρεωμένοι, στα όρια της πτώχευσης, πρέπει να αρκεστούμε στα βασικά, οπότε η τέχνη ανατίθεται στους άλλους, άλλοι ποιοι είναι οι άλλοι και σε ποιο κοινό απευθύνονται Μέσα στο μεταμοντέρνο οικοσύστημα των ιδρυμάτων μήπως παράγεται έργο που απευθύνεται μόνο σε μια μια ελίτ, ή σε όσους θέλουν να ζήσουν για λίγο το όνειρο της ελίτ; Ο Κουν έλεγε ότι ο καθένας μόνος του είναι ανήμπορος, όλοι μαζί κάτι μπορούμε να κάνουμε» και έκλεισε διαβάζοντας ένα ποίημα του Μπρεχτ.
Τέλος, ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος δήλωσε πως συντάσσεται με το λόγο των συναδέλφων του και είπε πως θεωρεί σημαντικό να συναντηθούν μερικοί άνθρωποι και να κάνουν κάτι, αναφέροντας πως «ζούμε τα έσχατα και πρέπει να πάρουμε θέση. Το θέατρο και οι τέχνες ασκούν εξουσία, είτε το θέλουμε είτε όχι, και γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε υπεύθυνοι. Πνευματικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της δράσης. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν πάντα αντιπολίτευση, γιατί ήταν απαρηγόρητες ψυχές».
Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους παρευρισκομένους κι ανοιχτή συζήτηση, ενώ θα γίνουν κι άλλες συναντήσεις.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΗ ΤΣΑΡΟΥΧΑ
· Σήμερα, στο θέατρο Αλκμήνη, στην πρώτη συγκέντρωσή μας για το ΔΕΝ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ, είπα αυτά. Φίλες και φίλοι,Συνάδελφοι,Άνθρωποι του πολιτισμού,Πολίτες,Καλωσήλθατε. Το σημερινό μας κάλεσμα δεν έχει να κάνει με συντεχνιακές υποθέσεις. Συλλογικές συμβάσεις. Δεν έχει να κάνει με κόμματα ή παρατάξεις. Λέει κάπου ο Οιδίποδας: «Όποιος γνωρίζει και σιωπά, ένα είναι με το μίασμα». Θελήσαμε να μαζευτούμε για να μιλήσουμε, να ξαναγνωριστούμε, να σκεφτούμε, να αποφασίσουμε, να προχωρήσουμε. Αν δεν το κάνουμε τώρα, εμείς, δεν θα το κάνει κανείς. Το σημερινό κάλεσμα αφορά σε όλους όσοι συνειδητοποιούν, έστω και τώρα, τη σκλαβιά των μνημονίων κι έχουν αποφασίσει ν’ αντιδράσουν.
Αφορά το ΧΡΕΟΣ μας και μόνο αυτό, απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στις επόμενες γενιές, αλλά κι εκείνες που βιολογικά φεύγουν κάτω από οικτρές συνθήκες. Πολλοί γύρω, μεταξύ των οποίων και καλλιτέχνες-μεταπράτες των προσωπικών τους πρώην «επαναστάσεων» σε γραμμάτια συναλλαγής με το καθεστώς, υποστηρίζουν ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να παίρνει δημόσια θέση για ζητήματα που αφορούν στην κοινωνία. Πολιτική θέση.Υποστηρίζουν ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να αποτυπώνει τους προβληματισμούς του, αποκλειστικά και μόνο, μέσα από το έργο του. Σε συνθήκη δημοκρατίας, ελευθερίας και υποτυπώδους εθνικής κυριαρχίας, θα συμφωνούσα. Όταν όμως, όπως τώρα στις μέρες μας συμβαίνει, η δημοκρατία, κάθε έννοια δικαίου, ελευθερίας, ισοπολιτείας, κοινωνικού κράτους, ανθρωπιάς, ανθρωπισμού, εθνικής ανεξαρτησίας, έχει εξευτελιστεί από το «πρόθυμο» πολιτικό-πολιτειακό προσωπικό της χώρας και εκείνους τους αυτοαποκαλούμενους πλέον «καλλιτέχνες», οι οποίοι προσκαλούν υπηρέτες μνημονίων σε θλιβερές εκδηλώσεις βεβήλωσης ιερών χώρων για τις τέχνες μας, προκειμένου να τους ξεπλύνουν με αντάλλαγμα να εισπράξουν υποκλινόμενοι σε σφουγγαρόπανα, έναν Νιάρχο, μια Επιδαυρούλα, ένα Μείζονος ελληνισμού την επόμενη σεζόν, ας πούμε, (λες κι αυτό δεν είναι ΘΕΣΗ) ΕΙΝΑΙ δουλειά μας. Είναι δουλειά που γίνεται ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ των ανθρώπων του πνεύματος να βγουν μπροστά, ν’ αφήσουν στην άκρη τον ναρκισσιστικό αυτισμό τους και να πάρουν θέση ανοιχτά. Οι καλλιτέχνες, εμείς, δεν έχουμε κανένα λόγο να υποκλινόμαστε σε υπαλλήλους εθνικής προδοσίας, υπαιτίους γενοκτονίας, φερέφωνα σκουπίδια της έσχατης ανθρώπινης χωματερής. Και όσο αφορά στον δικό μου εργασιακό χώρο, σε παραδουλεύτρες του κύκλου διαπλοκής και εκμαυλισμού συνειδήσεων που ορίζεται από ιδρύματα, οργανισμούς, δημόσια τηλεόραση και ιδιώτες παραγωγούς στους οποίους έχουν παραδοθεί τα κλειδιά του Υπουργείου Πολιτισμού. Οι άνθρωποι του πνεύματος οφείλουν να συνδιαλέγονται. Όχι να συναλλάσσονται. Γιατί, με δυο λόγια, αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξής μας για την κοινωνία. Αν δεν θεωρούμε εαυτούς ικανούς να εμπνεύσουμε, όχι με αυτό που λέμε, αλλά με αυτό που είμαστε, Αν δεν θεωρούμε εαυτούς ικανούς να φωτίσουμε, ν’ ανοίξουμε, εμείς οι ίδιοι πρώτα, ρήγματα στο σκοτάδι του φασισμού, κάθε φασισμού, ακόμα και αυτοπυρπολούμενοι όταν χρειαστεί, πού βρήκαμε το δικαίωμα να διεκδικούμε τον τίτλο του ανθρώπου που σκέφτεται, του ανθρώπου δημιουργού, του ανθρώπου καλλιτέχνη, του ανθρώπου, για τον εαυτό μας; Η απαίτησή μας, εδώ και τώρα, για αποκατάσταση της Δημοκρατίας, Της Δικαιοσύνης, της Διαφάνειας, των Δικαιωμάτων, Η απαίτησή μας για Διαγραφή του παράνομου χρέους, Για άμεση Διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, Οι απευθύνσεις μας εντός κι εκτός της πατρίδας, οι απευθύνσεις μας σ’ έναν προς έναν τους συμπατριώτες, που τόσα χρόνια αποτελούν το «κοινό» μας, η σύγκρουση με το φασιστικό καθεστώς, με κάθε προσωπικό ή επαγγελματικό κόστος είναι το μοναδικό δικό μας ΧΡΕΟΣ. Γιατί υπάρχει κόστος. Πολύ μεγάλο. Τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η αντίσταση όμως τώρα, είναι μονόδρομος. Κι εμείς, όσοι καιρό τώρα έχουμε βγει μπροστά και μιλάμε, το πληρώνουμε αυτό το κόστος. Όπως πολύ καλά μπορείτε να δείτε όμως, δεν έχουμε υποστεί και καμία ανήκεστο! Πρέπει να νικηθεί ο φόβος, ο οποίος στην ουσία δεν υπάρχει. Αντιστεκόμαστε στην πράξη. Δίνουμε συνεντεύξεις. Μιλάμε με τον κόσμο γι’ αυτό που συμβαίνει. Επισκεπτόμαστε σχολειά και μιλάμε στα παιδιά. Συμπαραστεκόμαστε σε όσους βρίσκονται ήδη σε χειρότερη μοίρα από τη δική μας. Έχουμε κοντά μας το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ Οργανώνουμε δράσεις ενθάρρυνσης του κόσμου που είναι ακόμα πληγωμένος-μουδιασμένος. Για κάποιους, είναι αδιανόητο αυτό που επιχειρούμε. Για εμάς, είναι αδιανόητο το να μην το επιχειρήσουμε. Με αυτές τις σκέψεις, καλούμε και υποδεχόμαστε όλους τους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους του πνεύματος, αλλά και κάθε πολίτη που αισθάνεται την υποχρέωση να σταθεί δίπλα μας στον κοινό αγώνα για την απελευθέρωσης της πατρίδας. Μέχρι να τους διώξουμε. Μέχρι ν’ αποκαταστήσουμε το δίκαιο.
Μέχρι να νικήσουμε.