Η ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ 'ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ'
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 17/11/2016 19:24
«Το κείμενο του Μπέκετ στις "Ευτυχισμένες μέρες" είναι σαν παρτιτούρα. Κι εγώ αισθάνομαι σαν μουσικός που έχει εξασκηθεί σ' ένα τραγούδι, σε μια σονάτα» λέει η Όλια Λαζαρίδου, δίνοντας μας κάποιες...αποχρώσεις για τον τρόπο που ερμηνεύει την Γουίνι. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου στο Bios, από τις 18 Νοεμβρίου.
«Αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία του κειμένου, αλλά και η ομορφιά του. Γιατί σου αποκλείει μια προσέγγιση με συναισθηματικές ευκολίες που είναι βγαλμένες από το πρώτο επίπεδο του ψυχισμού σου» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η γνωστή ηθοποιός, δουλεύοντας το ρόλο της ηρωίδας, της Γουίνι, με τρόπο ώστε να εμβαθύνει «σε πιο πυκνά επίπεδα, στο κομμάτι του ασυνείδητου, που είναι και το πιο πλούσιό μας. Ο ορυκτός πλούτος, στα έργα του Μπέκετ, έρχεται από το ασυνείδητο».
Η Όλια Λαζαρίδου ήταν η αιτία να γίνει αυτή η παράσταση, λέει η σκηνοθέτης Σύλβια Λιούλιου: «Σκέφτηκα ότι θα' ταν σπουδαίο να έβλεπα την Όλια σ' αυτό τον ρόλο. Είναι άνθρωπος που αν η ψυχή του συναντηθεί με αυτό το υλικό, μπορεί να συμβεί κάτι ποιητικό. Και νομίζω ότι στάθηκα τυχερή σ' αυτό».
Το ιδιαίτερο στη συγκεκριμένη παράσταση είναι ότι παράλληλα με τις πρόβες πραγματοποιήθηκε ένα πρωτότυπο εργαστήριο, με τίτλο «9 Ευτυχισμένες Μέρες Με Τον Μπέκετ». Όσοι συμμετείχαν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν, αλλά και να συμβάλουν στο ανέβασμα της παράστασης, συγκροτώντας μια ομάδα «ειδικών θεατών».
«Ήταν πραγματικά μια πάρα πολύ ωραία ιδέα αυτό το εργαστήριο» εξηγεί η Όλια Λαζαρίδου. «Λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά, με την έννοια ότι κατά ένα μυθικό τρόπο απομυθοποιεί την διαδικασία της προετοιμασίας. Ξέρεις, πίσω από αυτή την διάθεση να μη σε δει ο άλλος στις πρόβες, κρύβεται ένας εγωισμός. Δεν υπάρχει κάτι κακό να σε δει ο άλλος στην αρχή ενός πράγματος για το οποίο δεν γνωρίζεις τίποτα» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ γράφτηκαν το 1960, παρουσιάστηκαν πρώτη φορά το 1961 στο Cherry Lane Theatre της Νέας Υόρκης και έκτοτε επιστρέφουν διαρκώς στις διεθνείς σκηνές. Η ηρωίδα, η Γουίνη, ενταφιασμένη ως επάνω από τη μέση της στο κέντρο ενός τύμβου, μονολογεί, αναζητώντας διαρκώς μια επιβεβαίωση από τον άνδρα της, τον Γουίλι, πως είναι εκεί και την ακούει, επινοώντας συνεχώς τρόπους για να βγάλει τη μέρα. Κι όταν νιώθει ότι η γη την τραβά, ξεκινά το τραγούδι της.
Πηγή ΑΠΕ - ΜΠΕ