ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ, ΜΕ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 02/03/2016 17:05
«Τα παιδιά είναι άγρια. Είμαστε βάρβαροι. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Αυτό είναι το επαναλαμβανόμενο μήνυμα της Γιασμίνα Ρεζά. Είναι η φρικαλέα ανισορροπία ανάμεσα στη μικρότητα του ανθρώπου και τις φιλοδοξίες του, ανάμεσα στην υποβόσκουσα βαρβαρότητά μας και τη δυνατότητα της ομορφιάς του έργου τέχνης...» (Geraldine Chabrier, Le Choc du Mois).
Κάτι ανάλογο πρεσβεύει και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (σκηνοθέτης και ένας εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης), ο οποίος σε συνέντευξή του δήλωσε ότι «ο πολιτισμένος εαυτός μας, που ψάχνει να βρει έναν τρόπο συνεννόησης με τους άλλους, είναι εξίσου πραγματικός με τον πρωτόγονο και βίαιο εαυτό μας».
Στον ΘΕΟ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ η Γιασμίνα Ρεζά, που το έργο της απέσπασε τα βραβεία Ολιβιέ και Τόνι, με αφορμή την άγρια συμπλοκή δύο εντεκάχρονων αγοριών, περιγράφει τη συνάντηση των γονιών τους, οι οποίοι προσπαθώντας να συζητήσουν και να λύσουν πολιτισμένα το πρόβλημα μετατρέπονται βαθμιαία σε βαρβάρους.
Η αρχική ευγένεια και κατανόηση, που περικλείεται από ανώδυνες κουβέντες περί τέχνης, ισότητας, γευσιγνωσίας και δημοκρατίας, καταλήγει σε μια άνευ ορίων αψιά ατμόσφαιρα, ενώ ο κώδικας καθωσπρεπισμού καταρρέει αποκαλύπτοντας τα ζωώδη τους ένστικτα.
Τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες -ένας μεγαλοδικηγόρος εξαρτημένος από το κινητό του με την αξιοπρεπή, καταπιεσμένη γυναίκα του (Κ. Μαρκουλάκης, Στ. Γουλιώτη) και ένας αυτοδημιούργητος, συναινετικός έμπορος με τη φιλότεχνη, ακτιβίστρια συμβία του (Οδ. Παπασπηλιόπουλος, Λ. Μιχαλοπούλου)- συγκρούονται ξεδιάντροπα εκτοξεύοντας στο άπειρο τη μικρότητά τους και μολύνοντας με προσβολές τις άτεχνες προσπάθειές τους για συμφιλίωση και συμβιβασμό.
Είναι άραγε αυτοί παραδείγματα ενήλικων ανθρώπων ή σπαράγματα αιώνιας παιδικότητας που υποτάσσεται στον Θεό της Σφαγής;
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης χειρίστηκε την κοινωνική κωμωδία της Ρεζά με σχολαστική ακρίβεια, προσφέροντας ένα εκρηκτικό θέαμα συνόλου, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς σε ένα δυναμικό πινγκ πονγκ συναισθημάτων, που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα.
Ο ίδιος σκιαγράφησε με υπόγειο χιούμορ, λιτότητα και απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων τον κυνικό δικηγόρο. Δίπλα του η Στεφανία Γουλιώτη, νευρωτική ως υστερική, ισορροπώντας στις δωδεκάποντες γόβες της, αν και «έξω από τα νερά της», πρόσφερε εντυπωσιακές αυτοσχεδιαστικές στιγμές.
Πραγματικά απολαυστικός ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ξεχώρισε με την αυθεντική σκηνική του άνεση. Η Λουκία Μιχαλοπούλου, σαν τεντωμένη χορδή, ερμήνευσε με πάθος, αλλά και με κάποια υπερβολή την αριστερών αποχρώσεων διανοούμενη που χάνει τον έλεγχό της. Ολοι τους, ωστόσο, ήταν απόλυτα δεμένοι μεταξύ τους και εκμαίευσαν στο έπακρο το χιούμορ του ευφυούς, ανάλαφρου κειμένου. Μια παράσταση καλοδουλεμένη, σκληρή, αλλά ποιοτικά ψυχαγωγική, που προσφέρει άφθονο γέλιο και αποδίδει τη θερμοκρασία του έργου.